Namaste! Yayoi en ik zijn ongeveer een week geleden gearriveerd in Nepal, een legendarisch landje geklemd tussen de twee reuzen China en Indië. Na drie maanden volop hitte te hebben ondergaan doet het eerlijk gezegd eens deugd om in een wat meer gematigd klimaat te vertoeven. Door de geografische verscheidenheid van Nepal zullen we doorheen onze rondreis ongetwijfeld wel kennismaken met verschillende klimaatgordels: het land is van zuid naar noord eigenlijk ingedeeld in vijf gigantische trappen beginnend van de laaggelegen stomende jungles op de grens met Indië tot de meest imposante bergreuzen ter wereld op de grens met Tibet (China). Van de 14 hoogste bergen op aarde bevinden zich er negen in Nepal, waarvan de Mt. Everest met zijn 8848 meter met kop en schouders nog eens boven al zijn concurrenten uittorent. Kortom, Nepal wordt gekenmerkt door een verbluffende natuur!
Op cultureel vlak heeft het daarentegen door zijn veel verschillende bevolkingsgroepen en rijke verleden ook veel te bieden. Eens toegekomen in de hoofdstad Kathmandu word je hier direct mee geconfronteerd: het is een opeenstapeling van paleizen, tempels, pagodes en beelden. Religie is voor de diep gelovige Nepalezen zowat het belangrijkste in hun leven en hun dagelijks bestaan wordt er zeer sterk door beïnvloed. De meeste mensen (80%) geloven in het hindoeïsme. Deze godsdienst wordt gekenmerkt door een zeer complex godendom: elke god heeft meerdere namen, gedaantes, attributen en vrouwelijke tegenhangers, zodat je al snel enkele duizenden namen dient te onthouden. Zelfs de meest die-hard-believers vergissen zich soms nog! Het overige deel van de bevolking is hoofdzakelijk boeddhist. Ondanks het belang van religie voor de lokale bevolking heeft het land gelukkig nooit godsdienstenoorlogen gekend. Maar toch hebben de Nepalezen veel te lijden: zelfs wanneer je het Afrikaanse continent meerekent, behoort Nepal tot één van de armste landen ter wereld. Het heeft geen verbinding met de zee, industrie is zo goed als onbestaande, de meeste regio's zijn moeilijk te bereiken en de bevolking is in een halve eeuw zowat verviervoudigd. Zonder internationale hulp zouden veel mensen het gewoonweg niet halen en gezien het politiek zeer instabiel is, moet je van daaruit ook niet veel verbetering verwachten. Jarenlang geweld tussen maoïstische terreurbewegingen en het leger, die trouwens ook op grote schaal mensenrechten schond, heeft een zware tol geëist. Enkele jaren geleden is de koning samen met veel van zijn familieleden vermoord en officieel is Nepal nu een federale democratische republiek. Helaas zijn de verschillende partijen het zowat over alles oneens en heeft Nepal nog steeds geen degelijk en krachtdadig bestuur die het zo hard nodig heeft. De meeste mensen leiden een zeer karig bestaan en het kastensysteem die officieus nog altijd bestaat, blokkeert voor velen elke vorm van sociale promotie. Eigenlijk niet te verwonderen dat de meesten hun heil zoeken in religie. Al lachend zeggen de Nepalezen zelf dat ze overleven door hun geloof in drie godsdiensten: hindoeïsme, boeddhisme en toerisme!
Doordat Nepal zo'n juweel van een land is, zal elke wereldreiziger in zijn of haar leven inderdaad wel eens dit land willen bezoeken. Dit is reeds zo sinds de jaren '60 van de vorige eeuw toen hippies van Kathmandu zowat hun hoofdstad maakten. De alomtegenwoordige spiritualiteit, het gevoel van vrijheid, de goedkope drugs, de overdadige natuur en de tolerante bevolking waren voor velen gewoonweg onweerstaanbaar. Veel hippies verbleven hier tijdens de zomers om dan in de winters af te zakken naar de magische stranden van Goa (Indië) waar zelfs de palmbomen al wuivend de hele nacht met u mee dansen. Voor sommigen onder hen is dit uiteindelijk hun thuis geworden en ze zijn er nooit meer weggegaan. Tot op vandaag straalt Kathmandu nog die sfeer uit en de stad trekt nog altijd neo-hippies, alternatievelingen, muzikanten, reizigers en avonturiers vanuit alle windrichtingen aan. Ze behoren hier in sommige wijken evenveel tot het straatbeeld als de gewone Nepalees.
In het drukke Kathmandu valt er veel te ontdekken en het is eigenlijk een droom van een stad om te verkennen. In niet veel steden blijven Yayoi en ik een week plakken , maar hier hebben we het gedaan: zelfs doelloos rondslenteren en verdwalen door de wirwar van straatjes en steegjes is een hoogtepunt. Aan indrukken geen gebrek: geur van wierook, kleurrijke marktjes, lijmsnuivende straatkinderen, talloze zwervende honden, mediterende shaddu's, heilige koeien,... noem maar op. De reusachtige stupa's met de afbeeldingen van Boeddha zijn hypnotiserende ogen spreken tot de verbeelding en drijft bijna elke omstaander tot religieuze overgave. Net zoals in Varanasi in Indië waar aan de lopende band lichamen worden verbrand aan de Ganges-rivier kent Kathmandu eveneens zo'n plaats: Pashupatinath. Hier naast de heilige Bagmati-rivier, worden naar oeroude traditie lijken gecremeerd op een brandende houtstapel waarna het overgebleven as in de rivier wordt geveegd. Dit alles gebeurt schokkerend openbaar en de plaats is een frontale confrontatie met de vergankelijkheid van het leven. Voor westerse ogen zijn dergelijke publieke crematies zeer vreemd om zien, om nog maar te zwijgen over de vervuilde rivieren waarin de verbrande lijken achteraf worden gedumpt. Trouwens frappant dat de heiligste rivieren tevens ook tot de meest vervuilde behoren.
In Kathmandu hebben we tenslotte ook wel wat tijd gespendeerd aan de voorbereidingen om na Nepal in Tibet te kunnen reizen. Deze regio, die officieel nu tot China behoort, is in zijn hele geschiedenis nog nooit eenvoudig geweest om te bezoeken. Naast immense natuurlijke barrières (zoals bijvoorbeeld de Himalaya) is het tegenwoordig door de vele door China opgelegde regels een administratief kluwen om er binnen te geraken. Gelukkig bestaan er gespecialiseerde 'agents' die tegen betaling het zootje voor u wel regelen. Vooraf dien je wel te bepalen waar je overal naartoe wilt gaan, wat je wilt zien, waar je gaat slapen, hoe lang je gaat blijven, ... en dan nog kan de Chinese overheid u toegang tot Tibet weigeren zonder hiervoor een reden op te geven. Naast een Chinees visum heb je voor Tibet ook nog een aparte Travel Permit nodig en dit alles neemt toch zo'n drie weken in beslag. Wanneer alles goed verloopt zouden we eind april het fascinerende Tibet, het 'dak van de wereld', mogen betreden.

Geschreven door KevinYayoiTravel