Om eens volledig met de deur in huis te vallen: Yayoi en ik hebben een tijger gezien!
Als grote liefhebbers van ongerepte gebieden in het algemeen en wilde dieren in het bijzonder is dit zonder meer een absoluut hoogtepunt! Het is een waar voorrecht om dit te mogen meemaken, want helaas is het zien van een tijger in het wild een zeldzaamheid geworden. Het is niet aan zoveel mensen meer gegeven en zelfs professionele natuurfotografen slagen er steeds minder in.
De mens is de oorzaak van de vrije val van het aantal tijgers in het wild. Het lukt ons amper om de vooruitgang van onze samenlevingen te organiseren zonder een zware vernietiging van onze planeet te veroorzaken. De feiten en de cijfers over de tijger zijn ronduit alarmerend! Toen vorige eeuw er naar schatting nog zo'n 100.000 tijgers in de vrije natuur waren, blijven er nu nog amper zo'n 3200 over. Van de negen ondersoorten zijn er drie in de laatste 75 jaar uitgestorven: de Kaspische, de Balinese en de Javaanse tijger zijn voorgoed verdwenen. Met zijn ongeveer 25 exemplaren staat de Zuid-Chinese tijger volledig op het randje van de afgrond en op Sumatra vellen kettingzagen aan een waanzinnig tempo de stukken regenwoud die daar nog overblijven, zodat het voor de Sumatraanse tijger er ook verre van rooskleurig uitziet. Eigenlijk maken we het voortbestaan van elke ondersoort bijzonder moeilijk en de tijger is in zijn totaliteit ernstig bedreigd.
Voornamelijk de enorme bevolkingsexplosie van de mens in Azië is de grote boosdoener. De verstedelijkte gebieden worden snel groter, dit samen met de nood aan steeds meer landbouwgebied om al die monden te voeden. Hoewel het oorspronkelijke leefgebied van de tijger zo'n twintig keer de oppervlakte was van Frankrijk schiet daar nu nog slechts 8% van over. Het grootste deel hiervan is vernietigd in de laatste decennia en tijgers proberen nu te overleven in de overgebleven versnipperde groene 'eilandjes', ten midden van een mensenzee.
Daarnaast vormt stroperij voor misschien nog een grotere dreiging. Veel onderdelen van de tijger worden gebruikt in de traditionele Chinese geneeskunde en ondanks vele alternatieven blijft de vraag groot. Je hebt dan ook nog steeds van die omhooggevallen oliesjeiks die zichzelf zo belangrijk vinden dat ze het moreel verantwoord vinden om een tijgervacht als tapijt aan te kopen. Dit liefst nog met de kop eraan, zodat ze hun gasten kunnen imponeren dat het wel om een echte pels gaat. Als passionele reiziger ben ik verheugd dat veel tradities nog stand houden. Het maakt de wereld veel interessanter. Maar toch dien je als gemeenschap af en toe een kosten-batenanalyse te doen en in dit geval lijkt het me wel zeer eenvoudig: als de stroperij geen halt wordt toegeroepen is het binnenkort gedaan met de tijger én de traditie. Zo simpel is deze analyse. Zijn er nog vragen? Ik denk het niet!
Hoewel Nepal het zesde land is dat ik bereis waar de tijger nog in het wild voorkomt, wist ik dat ik hier mijn (echte) kans moest wagen. De meeste mensen doen dit in de jungle van Chitwan, omdat het niet zo overdreven ver van Kathmandu is en er in dit nationale park een tijgerpopulatie van 125 exemplaren is. Na wat opzoekwerk (loont vaak de moeite!) leek het me toch beter om naar Bardiya Nationaal Park te reizen, ver weg in het westen van Nepal. Dit stukje prachtig regenwoud telt minder tijgers, maar de kans dat je er eentje ziet ligt veel hoger. Het park telt talloze riviertjes waarvan de oevers vaak begroeid zijn met gras in plaats van direct de groene 'muur' van de jungle: hierdoor kan je vaak ver kijken en dit maakt de kans op het zien van een tijger pakken groter. Bovendien is het gras het kortst in maart en april en door de hoge temperaturen in die maanden gaan de tijgers daarenboven graag nog wat verkoeling zoeken in het water. Deze combinatie van factoren zorgde ervoor dat Yayoi en ik naar Bardiya zijn gegaan. Je dient er wel een verschrikkelijk oncomfortabele busrit van 17 uren voor over te hebben op hobbelige en bochtige wegen om er na nog een dik uur met een jeep het laatste stuk af te leggen. Het omgekeerde volgt trouwens nog eens als je er terug wilt weg geraken.
Maar met hetgeen je ervoor terugkrijgt, vergeet je reeds snel de geleverde inspanning: een fantastisch ongerept oerwoud die een goed beeld heeft van wat een pracht het Indisch subcontinent ooit geweest is. Hoewel de vermoeidheid nog wat in de kleren zat, zijn Yayoi en ik vrij snel het regenwoud ingetrokken. Ondanks dat de regio afgelegen is zijn de gidsen hier prima opgeleid en formidabele spoorzoekers. Ik maakte duidelijk dat onze hoofdfocus de tijger was en we maximum één week gingen blijven. Je kan de jungle intrekken per jeep, boot of op de rug van een olifant, maar als je wilde dieren wilt zien, is te voet het meest aan te raden. Het is bovendien ook veruit de spannendste optie!
Yayoi en ik zagen al snel dat de jungle hier wemelt van het leven en een waar aards paradijs vormt voor de tijger. Na een halve dag zo geruisloos mogelijk stappen hadden we reeds honderden herten gezien, maar ook krokodillen, otters en apen. Na 22 uren in het regenwoud werden we beloond met een prachtig zicht op de Indische neushoorn! Dit dier die door zijn grote huidplooien veel meer trekt op een prehistorisch gepantserd beest dan op een hedendaags dier vecht door het toedoen van de mens ook zwaar voor zijn voortbestaan (ik zou er gemakkelijk ook een verslag kunnen over neerpennen). Het was een moeder vergezeld van haar jong en een waar ontroerend zicht. Hoeveel is dit kleintje eigenlijk waard? Naar mijn mening onbetaalbaar.
Amper een uur later en zowat op dezelfde plaats kwam plots de grootste voltreffer: aan de linkerkant van een rivieroever kwam een gigantisch mannetjes tijger uit het struikgewas om zich wat te verpozen aan het water. Neem van mij aan dat dit prachtig beeld een ware sensatie is! De busrit, de uren in spanning stappen en wachten in de jungle glijden zo van u af bij het zien van dit magisch dier. Hoewel ik geen haarscherpe foto heb kunnen maken staan de minuten met deze tijger voor de rest van mijn leven glashelder op mijn netvlies gebrand. De grootte, de lenigheid, de kracht, het kleurenpatroon, de blik in de ogen...gewoonweg onevenaarbaar!
De dag erna heb ik (Yayoi had een dagje verlof) nog drie neushoorns en een tijger gezien en deze frequentie van wilde dieren kunnen aantreffen in een regenwoud maakt van Bardiya zonder twijfel wereldtop. Helaas is het ons wel niet gelukt om de Aziatische olifant en luipaard (panter) te spotten.
Het gaat hier in dit nationale park overigens over de Bengaalse tijger en het goede nieuws is dat Nepal samen met enkele internationale natuurorganisaties hier schitterend werk levert: Bardiya telde niet zo lang geleden slechts 18 tijgers, maar nu zijn het er reeds 49. Bovendien hebben ze hier onlangs wat verderop nog een nationaal park opgericht en proberen ze die met elkaar te verbinden. Ook wordt het leger nu ingeschakeld om stropers te lijf te gaan. De doelstelling is om tegen 2022 (het Chinese jaar van de tijger) het aantal tijgers in volledig Nepal nog eens te verdubbelen.
Hopelijk kan het tij nog worden gekeerd en geven we toekomstige generaties ook nog de kans om dit icoon van de Aziatische wildernis in de vrije natuur te kunnen aanschouwen. Het zou een schande zijn van de mensheid als we dit prachtdier enkel een voortbestaan gunnen in de gevangenschap van een kooi in een dierentuin. Het gaat daarenboven ook nog eens om het mooiste dier die op onze planeet voorkomt. Niet?

Geschreven door KevinYayoiTravel