Voetbal. Goed voetbal. Daar kent men Uruguay misschien van. Het land heeft immers enkele topspelers en is in de geschiedenis zelfs reeds tweemaal wereldkampioen geweest. Verder zullen sommigen ook wel denken aan uitgestrekte groene glooiende heuvels en vlakten waar gaucho's reeds eeuwen te paard hun vee hoeden. Eén enkeling zal misschien ook wel weten dat Uruguay het eerste land ter wereld was dat marihuana volledig legaliseerde...
Het moet gezegd zijn, dit is wat menigeen doorsnee weet over dit kleine Zuid-Amerikaanse landje, dat omgeven is door de reuzen Argentinië en Brazilië. Ondanks hun lage bevolkingsaantal (3,3 miljoen) is Uruguay toch op verschillende vlakken best wel opmerkelijk in Zuid-Amerika: laagste corruptiegraad, veiligst, meest welgesteld, hoogste levensverwachting, hoogste niveau van democratisering, best geschoolde bevolking,... en dit terwijl het levensritme er beduidend lager ligt. De Uruguayanen missen misschien wel de levendigheid en uitbundigheid van andere Latijns-Amerikanen, maar je krijgt er wel een gemoedelijke charme voor in de plaats.

Mijn reisgezel Christophe, waar ik reeds heel lang met bevriend ben, en ikzelf arriveerden in de hoofdstad Montevideo en hoewel de helft van alle inwoners van Uruguay in deze stad woont viel het ons direct op hoe laidback het hier wel is. Files kennen ze hier niet. Men zegt dat op drukke werkdagen Montevideo te vergelijken is met rustige zondagochtenden in de Argentijnse hoofdstad Buenos Aires, dat hier aan de andere kant van de rivier ligt. Uruguay is overigens vernoemd naar deze grote rivier en betekent zoveel als 'Rivier van de geschilderde vogels', dit in de taal van de oorspronkelijke bevolking Charrua. Deze indianengroep die van jacht en visvangst leefde is wel nagenoeg volledig verdwenen sinds de komst van voornamelijk Spaanse en Italiaanse immigranten. Naast enkele koloniale gebouwen heeft Montevideo niet zoveel te bieden en de dag erop zijn Christophe en ik met een gehuurde auto begonnen aan onze roadtrip.

Vooreerst zijn we de kust oostwaarts beginnen volgen tot aan de Braziliaanse grens, een rit langs de Atlantische Oceaan met uitgestrekte stranden waar surfers hun kunsten tonen. Voornamelijk de stop in Cabo Polonia was best wel interessant, een afgelegen schiereiland dat enkel te bereiken is met een 4x4 vrachtwagen wegens de zanderige duinen die moeten overgestoken worden. Je hebt er de grootste zeeleeuwenkolonie ter wereld en hoewel het om imposante plompe dieren gaat zijn ze nog vrij behendig in het beklimmen van rotsblokken. Desalniettemin we er geen hebben gespot passeren hier ook nog veel walvissen op hun trek naar het noorden of zuiden.
In Cabo Polonia is doorheen de jaren ook een hippiegemeenschap ontstaan van mensen die in hun zoektocht naar rust hier neergestreken zijn. Hun kleine zelfgemaakte kleurrijke huisjes liggen vaak maar een steenworp van de eindeloze stranden. Desondanks dat het aantal ligt stijgend is wonen hier nog maar steeds 88 hippies permanent. De Uruguayaanse overheid heeft hier geen problemen mee en laat ze in hun zelf gekozen levensstijl rustig begaan, passend met de sfeer van het land.

Na de zee was het tijd voor het binnenland waar we een grote cirkel hebben afgereden via het noorden, westen en zuiden om zo terug in de hoofdstad uit te komen. Uruguay is het op één na kleinste land in Zuid-Amerika, maar toch nog zo'n zes keer België en het was best nog veel kilometers vreten. De uitgestrektheid valt daarenboven des te meer op gezien het binnenland nagenoeg onbewoond is op enkele kleine slaperige stadjes na. Her en der verspreid zie je in de immense graslanden wel estancia's waar cowboys met hun gezin een sober bestaan leiden en koeien en schapen hoeden.
De weiden worden daarnaast ook nog opgefleurd door talrijke vogels waaronder de struisvogelachtige nandoes, de grote roofvogels en de kleine gekleurde het meest opvallen. Ook hebben we er het geluk gehad om een gordeldier aan te treffen, wat niet zo vanzelfsprekend is gezien het om een klein nachtdier gaat dat zo'n negentien uren per dag slaapt.
De laatste twee dagen hebben Christophe en ik doorgebracht in La Sirena, een historische estancia die dateert uit de 18de eeuw en nog eigendom is geweest van een Argentijnse president. Het is gelegen op een lage heuvel waar je rondom dertig kilometer uitkijkt op weiden en galerijbossen langs een rivier. Je kan er het kenmerkende Uruguayaanse leven leiden van paardrijden en er een boottocht maken op een rivier.

Uruguay is het zesde land dat ik bereis op dit continent en het wordt duidelijk minder bezocht dan de andere Zuid-Amerikaanse landen (de concurrentie is dan ook wel zeer groot!). Het heeft in zijn geheel minder te bieden, maar in het tijdbestek van onze reis was het wel de ideale tussenstop op onze verre tocht van België naar de Zuidpool.

Geschreven door KevinYayoiTravel