De reis zit erop. Het is weldra tijd om de rugzak terug op te bergen, de fotocamera te laten rusten en deze pen neer te leggen. Rwanda, Oeganda, Ethiopië, Bangkok (Thailand), Myanmar, Nepal, Japan, Hong Kong (China), Indonesië, Oost-Timor, Australië en Nieuw-Zeeland. Wat is het toch heerlijk om op zoveel plaatsen herinneringen te verzamelen. Het is zoveel meer waard dan wat het vergaren van materiële rijkdom ooit kan zijn. Reizen kost zonder twijfel geld, maar toch word je er rijker van. Geestelijke armoede verdwijnt erdoor als sneeuw voor de zon. Wat een geluk heb ik dat Yayoi diezelfde visie met me deelt, namelijk dat het beter is om niet al te veel te bezitten en de wereld te zien, dan de wereld proberen te bezitten en er maar weinig van te zien. Vreugde van het leven komt van nieuwe ervaringen, niet van het zich opsluiten in een veilige cocoon.
Onze reizen mogen door velen dan wel als avontuurlijk worden aanzien, naar mijn mening zijn ze niet gevaarlijk. Ondanks dat we het voorbije jaar op zoveel verschillende plaatsen zijn geweest was er, met uitzondering van het uiterst toevallige noodlot van de enorme aardbeving in Nepal, niets levensbedreigend. Worden aangeraakt door een wilde gorilla, stammen opzoeken die nagenoeg geen enkel raakvlak hebben met uw eigen cultuur, oogcontact hebben met een Bengaalse tijger die gracieus uit de jungle te voorschijn komt, actieve vulkanen beklimmen, snorkelen boven zwartpunthaaien,... het lijkt op het eerste zicht onmogelijk, maar dat is het niet.
Wat wel gevaarlijk is, misschien wel dodelijk voor het welbevinden van de menselijke verkennende geest, is om een monotoon bestaan te moeten leiden. Hoewel velen het tegengestelde opzoeken begint het echte leven pas aan het einde van de comfortzone. Schrik hebben voor het onbekende is niet goed, een naïeve benadering - aan het andere eind van het spectrum - al evenmin. Een gezonde dosis nieuwsgierigheid, dat is de juiste gids in het leven. Dat prikkelt, verfrist ons brein en houdt ons scherp. Dat kan uiteraard op veel manieren worden bereikt, maar reizen lijkt me toch de mogelijkheid bij uitstek.

Degene die Yayoi en mezelf beter kennen weten dat we ons hierin niet eindeloos verliezen. Dat we naast de passie voor reizen ook even goed een leven opbouwen met een zekerheid, een houvast voor later. Elke constructie heeft nood aan een stevig fundament.
Toch zullen we het nooit zo ver laten komen dat onze dromen een droom blijven. Soms is het eveneens belangrijk iets 'nu' te doen, want 'later' wordt bij velen helaas maar al te vaak 'nooit'. Hoewel we onszelf nog als jong beschouwen (en dat ook nog lang van plan zijn) zijn we ons er nu reeds ten volle van bewust dat we op het einde van ons leven een grotere teleurstelling zouden kunnen hebben van wat we niet gedaan hebben, dan zaken die we wel gedaan hebben. We kunnen er geen gras laten over groeien. Hoewel we voor onze leeftijd al zoveel hebben gezien is er nog zoveel meer dat we nog kunnen ervaren. We kunnen ons hele leven er ongetwijfeld probleemloos rijkelijk mee vullen. We zijn nog niet overal geweest, maar het staat wel op onze lijst!

Ik heb vandaag mijn eigen reisblog nog eens herlezen. Nam best wel wat tijd in beslag. Knap dat jullie een jaar lang zoveel leesvoer en foto's konden verorberen en aan de reacties te zien heeft het blijkbaar gesmaakt. Het was niet moeilijk om een groot enthousiasme te bemerken. Een enthousiasme die ik niet zozeer als een persoonlijke erkenning aanzie, maar eerder - en dat is veel belangrijker! - als een erkenning dat we op een wonderlijke planeet leven. Dit is iets wat de mensheid, ondanks alles, niet mag vergeten. Zonder de ongelooflijk brede waaier aan verschillende culturen en de ronduit verbluffende diversiteit van de natuur op deze fantastische bol, ons gemeenschappelijk huis, zou ik nooit aan een reisblog begonnen zijn, of meer nog: zou ik zelfs niet reizen!
Reeds als kind was ik mij ervan bewust dat er zich buiten mijn eigen, vertrouwde kleine wereldje er zich een grote wereld bevond waar 'alles' anders was en ik werd er steeds toe aangetrokken. Wegens een oeverloze interesse en door de vele reizen ben ik dit groter geheel steeds beter beginnen leren kennen. Nu ik iets meer dan een jaar aan één stuk ver weg van huis ben geweest is deze grote caleidoscoop aan culturen en natuur nog veel dieper doorgedrongen, zeker wanneer je voortdurend rondtrekt en dagelijks iets nieuws onder de ogen ziet. Ongetwijfeld een intense ervaring, evenals het besef dat deze ogenschijnlijke oneindige diversiteit momenteel onder zware druk is komen te staan.

Veel mensen zien vreemde culturen in verre landen als een bedreiging aan. Op zich is dit niet zo verwonderlijk, want veel gebruiken en gewoonten zijn er behoorlijk anders dan diegene waarmee je zelf vertrouwd bent. Hoe meer je echter de achtergrond begint te kennen van een bepaalde bevolkingsgroep en alles in een ruimere, historische context kunt plaatsen hoe beter je die 'anderen' kunt begrijpen. Angst maakt plaats voor interesse, vooroordelen voor een open houding. Als je veel contact hebt met veel verschillende culturen maak je u gaandeweg een basisbenadering eigen waarmee je overal snel goeie contacten kunt leggen. Je begint in te zien dat het steeds om mensen gaat en zo goed als altijd krijg je een positieve benadering terug als je zelf nieuwsgierig en vriendelijk bent, al dan niet met een vleugje humor of hulpvaardigheid erbij.
Uiteraard zijn er overal bepaalde mensen, situaties en soms zelfs plaatsen die je moet mijden, maar de combinatie van gezond verstand en buikgevoel tonen u hierbij vrij gemakkelijk de weg. Als je reist, merk je vlug dat de wereld niet zo angstaanjagend is zoals de media doen uitschijnen. Wanneer je uw wereldbeeld enkel baseert op wat je in het nieuws voorgeschoteld krijgt, zit je er behoorlijk naast. Ik ben zelf een grote liefhebber van het volgen van de actualiteit (velen weten dit) en het is goed om dit te doen, maar je moet steeds in uw achterhoofd houden dat het maar een deeltje van de realiteit is, veelal het slechtste deel van het plaatje.
Door de huidige snelle globalisering beginnen verschillende culturen momenteel wel op een voordien ongeziene schaal willens nillens contact met elkaar te hebben. Nooit in de menselijke geschiedenis gebeurde dit zo uitgebreid als nu. Als krampachtige reactie zie je veel mensen of zelfs landen een nationalistische, extreme toer opgaan. De identiteit lijkt te worden aangetast, hoewel technologische en eigen maatschappelijke veranderingen hier minstens een even grote rol in spelen.
Helaas biedt deze houding een volledig verkeerd antwoord op deze vrij nieuwe situatie. Spanningen worden erdoor immers vergroot. Laat me hier duidelijk zijn: globalisering heeft nood aan een globale aanpak! Nu economie, conflicten, terrorisme, vluchtelingen, milieuproblemen en dergelijke meer overduidelijk landsgrenzen beginnen te overstijgen heb je net meer nood aan mondiale regels. Uzelf opsluiten is niet haalbaar en nefast. Meer samenwerken is dé toekomst, niet minder. Landen dienen hiervoor - en dat is uiteraard niet gemakkelijk - een deel van hun eigen vrijheid op te geven, maar het groter geheel wordt er wel beter van en dit komt uiteindelijk ongetwijfeld uzelf ook ten goede. Globale aangelegenheden los je globaal op, zoals lokale beter lokaal. Diversiteit van culturen is een meerwaarde als we erin slagen een gemeenschappelijke basis te leggen.

Je moest geen aandachtige volger van mijn blog zijn om te zien dat ik eveneens een uitermate grote passie heb voor de ongelooflijke diversiteit van de natuurlijke wereld op deze uitzonderlijke mooie planeet. Het voorbije jaar heb ik zelfs bewust zoveel mogelijk tijd doorgebracht in de natuur, hoe desolater en ongerepter hoe beter. Zelfs wanneer ik er volledig alleen in vertoefde, was ik er nooit eenzaam. Als je er uw zintuigen vrij spel geeft, voel je u er vrijwel direct een onderdeel van het groter geheel. Wanneer je haar genoeg tijd geeft, hoor je de natuur spreken in lang vergeten talen, vol met wijze woorden en je leert er het leven beter begrijpen, waar het in essentie echt omdraait. Dit lijkt voor sommigen misschien spiritueel, maar dat is het niet. Dit gevoel van verbondenheid schrijf ik eerder toe aan het besef dat mijn DNA is opgebouwd door een paar miljoen jaar evolutie in de natuur, terwijl cultuur eigenlijk er maar vrij recent is bijgekomen. Dit ontkennen is uw eigen verleden verloochenen.
De natuur zal voor altijd één van mijn grote liefdes blijven. Yayoi is hier niet jaloers op, ze weet immers dat ik haar eveneens als een mooi brokje natuur beschouw en daarenboven primeert bij haar hetzelfde gevoel. Hoewel de mens doorheen de eeuwen een steeds grotere kloof is beginnen slaan tussen zichzelf en de natuur hebben Yayoi en ik er ons nooit los van gezien. We voelen ons zelfs even veel verbonden met de natuurlijke wereld als met onze medemens. Hoewel er nog wereldwijd ellende bestaat bij onze soortgenoten zal onze totale populatie tijdens de volgende eeuwwisseling volgens alle prognoses meer dan tien miljard bedragen, terwijl vandaag nu zo'n 23.000 diersoorten door het toedoen van de mens bedreigd zijn in heel hun voortbestaan. Dit is een potentieel catastrofaal verlies en wanneer dit uw geweten niet schopt, ben je jammer genoeg nog steeds niet bevrijd van een verouderd ethisch bewustzijn. Hoewel de mens is ontsproten uit de natuur die steeds een harmonieuze balans nastreeft, is het idee dat we heerser van de wereld zijn helaas diep verankerd geraakt in onze psyche, zeker in de westerse. Deze heerschappijbenadering is onder meer gevoed geweest door de grote invloed van het christendom (een wereldbeeld dat we ook zien in de islam, maar dan weer niet in bijvoorbeeld het boeddhisme) en ik juich onze huidige paus dan ook toe in zijn besef dat elke religie oorspronkelijk een natuurreligie was en alle levende wezens op Aarde een bestaansrecht hebben. Maar gelukkig is een juister inzicht wereldwijd groeiende, namelijk dat de mens zich wat moet ontdoen van zijn arrogante veroverende dominantie en de natuur de vrijheid verdient om haar eigen gang te kunnen gaan, vooral nu de evolutie van àl het leven op onze planeet meer van de mens begint af te hangen dan van zichzelf. Dit gegeven brengt voor ons een verpletterende verantwoordelijkheid met zich mee. Het is meer dan ooit tijd voor de mens om zichzelf niet meer als heerser te zien, maar eerder als be-heerser.
De huidige dreiging van de klimaatopwarming heeft ons zelfs nog iets extra doen inzien, zoals nooit tevoren, namelijk dat de mensheid niet losgekoppeld kan worden van de rest van de planeet. Ons welzijn is onlosmakelijk verbonden met het welzijn van de Aarde. Eigenlijk hebben we dit reeds gezien bij de ondergang van de Mayabeschaving en de bevolking op het Paaseiland, maar nu heeft een globale proportie aangenomen. Door het klimaat drong deze verbondenheid voor het eerst tot de kern van het mondiale (kapitalistische) systeem door. We hebben een integrale relatie met de Aarde, het is ons enigste huis en we zijn onderdeel van de grotere levensgemeenschap erop. Het klimaatakkoord is misschien een mogelijke omwenteling in de geschiedenis. Laten we hopen. Dit is iets wat enkel de toekomst kan uitwijzen, maar het is ondertussen wel duidelijk dat het tijd is dat we toegroeien naar een beschaving die de mensheid waardig is.

Sommigen zullen deze nabeschouwing van mijn blog misschien als idealistisch beschouwen, maar daar trek ik me niets van aan. Geen vertrouwen hebben in de verandering van de mensheid is een aanfluiting van wat vorige generaties reeds hebben bereikt en getuigt van een gebrek aan vertrouwen in uzelf. Cynisme en de fout bij anderen leggen toont weinig moed. Hoop op verandering brengt energie met zicht mee, ontmoedigd zijn niet. De mens moet niet bang zijn dat de omstandigheden ons zullen verslaan, maar vastberaden dat het omgekeerde geldt. Wat we vandaag zien is immers het resultaat van wat we gisteren deden, net zoals de toekomst grotendeels afhangt van wat we vandaag doen. Er zal ongetwijfeld nog vanalles fout lopen, maar als je u zich geen betere wereld kunt voorstellen wordt de kans aanzienlijk kleiner dat je die ooit zal bereiken. Alles begint met een idee. Als de mens in de maakbaarheid van de toekomst gelooft, is de helft van het werk al gedaan. We zijn niet op de maan geland door te denken dat het te ver is.

Met deze positieve noot over de verdere mogelijke reis van de mensheid wil ik mijn eigen reisblog (voorlopig) afronden. Het zijn woorden van hoop die niet enkel van mezelf komen, maar uit gesprekken die ik wereldwijd reeds heb gevoerd, niet op zijn minst met jonge mensen. Reizen is een fantastische leerschool. Spijt dat dit jaar vol avontuur nu is gedaan is niet wat primeert, maar wel dankbaarheid voor alle opgedane fantastische ervaringen. Reizen is geen vlucht van het leven, maar net het tegendeel: het zorgt ervoor dat het leven niet van ons wegvlucht. Het is een omhelzing van het leven, in al haar facetten. Elke toekomstige mogelijkheid zullen Yayoi en ik blijven aangrijpen om een ander stukje van de planeet te leren kennen, alsof door een magneet getrokken. De diversiteit op Aarde is een zegen!

Tot binnenkort!

Kevin en Yayoi

Geschreven door KevinYayoiTravel