Het kan verkeren! Ook in de goeie zin! Wanneer je wat de achtergrond van het land kent, kan je gewoon niet naast alle positieve veranderingen die zich in Nieuw-Zeeland afspelen kijken. Zelfs in de laatste 10 dagen in het land, een rit van de natuur in Fiordland naar de cultuur van de stad Christchurch, werden we met die vooruitgang geconfronteerd. En het gaat om een vooruitgang die zijn naam waardig is.

Vooreerst bemerk je dat de Nieuw-Zeelanders de natuur naar juiste waarde hebben leren schatten. Je zou zelfs kunnen stellen dat ze een 'heilige' status heeft verworven. Het netwerk van beschermde gebieden wordt steeds uitgebreider en er wordt gestreefd dat elke inheemse soort een toekomst heeft, hoe moeilijk dit in sommige gevallen ook is. De inzet is groot. Dit komt niet alleen door een juister inzicht van de ecologische waarde, maar ook van de recreatieve mogelijkheden voor de mens die deze mooie natuurgebieden over beschikken. In geen enkel land ter wereld is dit laatste zo prominent aanwezig zoals in Nieuw-Zeeland: de natuur wordt hier immers ook aanzien als een grote speeltuin (met het nodige respect) waar een groot deel van de bevolking haar weekends mee vult. Wellicht bestaat er geen betere plaats om de menselijke ziel te herbronnen dan in de vrije natuur. In Nieuw-Zeeland kan dit extreme vormen aannemen.
Queenstown, gelegen aan een mooi meer tegen de achtergrond van puntige bergen, is hier het beste voorbeeld van. Hoewel het om een piepklein stadje gaat, is het de 'adrenaline-hoofdstad' van de wereld. Je kan nu in veel landen tegenwoordig extreme activiteiten en sporten beoefenen, maar hier is het ontstaan en ze zijn nog steeds koploper. Bungeejumpen mag dan wel gebaseerd zijn op een gebruik bij stammen op het eilandje Vanuatu die van houten torens springen met lianen om hun enkels, het is hier in Queenstown waar de eerste moderne commerciële jumps werden gedaan. Toen deze activiteit over de hele wereld populair werd, was het opnieuw in Nieuw-Zeeland dat men ermee begon om tijdens het springen even met uw hoofd in het rivierwater onder u te verdwijnen. Hoe groter de kick hoe beter! Niet dat de Nieuw-Zeelanders niet houden van een wandel- of fietstochtje (integendeel zelfs), maar voor hen mag het vaak ook iets extremer zijn. Ze springen nu eenmaal graag uit vliegtuigen of van bergwanden. Jetbootvaren, dit is aan hoge snelheid over snelstromende rivieren racen, is hun uitvinding, evenals blackwaterafing, het u op een binnenband laten meedrijven op een ondergrondse rivier. Het zal u wellicht niet meer verwonderen dat ze ook houden van surfen, wildwaterraften, mountainbiken, ondergronds rotsklimmen, paragliden, abseilen, kajakken, snowboarden en degelijke meer. Maar wat dacht u verder van: bungeeswingen, zipriding, canyoning, riviersledgen, zorben, hanggliding, rapjumpen, shweeben en zorben? Bijna elk jaar vinden ze hier wel iets nieuws uit! We hebben het niet gezien, maar volgens mij zal swaffelen hier ook wel bestaan... Voor elk wat wils!

Na de avonturenhoofdstad Queenstown zijn Yayoi en ik gereden naar het oostelijke deel van Nieuw-Zeelandse Alpen. Deze vroeger had vroeger veel kolonisten aangetrokken door haar rijke goudvelden, maar nu is het en dunbevolkte streek. in sommige dorpjes, verspreid over desolate heuvels, woont zelfs niemand of bijna niemand meer en enkele historische gebouwtjes getuigen er nog van de voormalige goudkoorts.

Hoewel heel het landschap ontzagwekkend is zochten Yayoi en ik opnieuw de hoogste berg op, Mt. Cook. Deze kanjer hadden we enkele weken ook reeds gezien, maar dan vanaf de westkust. Als je van de ene kant van de berg naar de andere zou willen rijden neemt dit overigens twee volle dagen in beslag. Het toont aan hoe weinig wegen er zijn in deze imposante en grotendeels verlaten bergwereld. Zoals ik eerder reeds had geschreven is Mt. Cook ondanks zijn 'geringe' hoogte van 3.754m geen doetje om te beklimmen. Het was hier waar de bekendste bergbeklimmer allertijden, Sir Edmund Hillary, zoveel mogelijk oefende. Het was deze onverschrokken avonturier, een Nieuw-Zeelander (uiteraard!), die als eerste mens ooit de top van de Mt. Everest heeft bereikt. Dit was in 1953, een tijd waarin uw overlevingskansen quasi nihil waren voor deze onderneming. Later bleek uit één van zijn memo's echter dat het eigenlijk zijn
ongelooflijk dappere drager, de Nepalees Sherpa Tenzing Norgay, was die als eerste op de top stond, maar dat ze hadden afgesproken om dit niet bekend te maken. Naar mijn mening mag dit nooit vergeten vermeld te worden. Eer aan wie ere toekomt!
Ook aan deze kant van de langgerekte bergketen liggen talrijke meren. Deze zijn vaak prachtig turkoois gekleurd, een gevolg van fijn rotspoeder dat door de hoger gelegen gletsjers wordt fijngemalen en met het smeltwater in de meren terechtkomt.

Maar niet alleen de natuur gaat er in Nieuw-Zeeland er terug op vooruit, ook hun cultuur heeft zich ontdaan van de voormalige en hardnekkige conservatieve kantjes. Christchurch, de grootste stad van het Zuidereiland (en de laatste plaats van onze reis!), is hiervan het voorbeeld bij uitstek. Deze stad is gesticht door stijve aristocraten die kolonisten van de hogere klasse wouden aantrekken. Engeland begon in die periode (19de eeuw) in hun ogen te vrijdenkend aan het worden en een oerconservatieve Engelse stad aan de andere kant van de wereld zagen ze wel zitten. Veel grote gebouwen met een gotische architectuur werden opgetrokken en heuse 'historische' wijken ontstonden.
In 2010 haalden ze het wereldnieuws doordat een aardbeving veel gebouwen had beschadigd, evenals wegen, rioolbuizen en waterleidingen. Maar dit was slechts de voorbode van een veel zwaardere aardbeving in 2011 waarbij zo'n 10.000 gebouwen volledig werden verwoest. Zelfs de icoon van de stad, de Christchurch Catedral, werd zeer zwaar beschadigd toen haar indrukwekkende toren compleet instortte. Eigenlijk maf dat 'slechts' 185 mensen bij de beving het leven lieten. Door de grote schade in het centrum moest men een 'rode zone' creëren, een gebied dat verboden werd om te betreden door de gevaarlijke sloopwerkzaamheden. Geleidelijk aan worden steeds meer gebouwen en straten opengesteld, een proces dat nog steeds niet is afgelopen. Deze tragedie heeft er echter wel voor gezorgd dat deze stad, die voordien nog worstelde met een zeer starre sociale structuur, en ongeziene gemeenschapszin ontwikkelde. Veel mensen boden opvang aan de plots grote groep daklozen, zetten zich in als vrijwilliger bij de werkzaamheden en gaven geld voor de wederopbouw. De stad heeft een groot ontwikkelingsplan opgesteld, maar alle gebouwen moeten volgens de nieuwe voorschriften groen en aardbevingsbestendig zijn.
Jammer genoeg heeft het in Christchurch drie dagen geregend toen wij er waren - 't is wel duidelijk een Engelse stad! - en van foto's nemen was er bijna geen sprake (ik heb er ook geen van op deze blog gezet). We zagen wel dat er enorm veel lege plekken zijn in de stad, aan parkeerplaats geen gebrek in elk geval. De wederopbouw zal duidelijk nog wel even duren, maar het gaat gelukkig de goede richting uit.

Hier in Nieuw-Zeeland, aan de andere kant van de wereld, eindigt onze reis. Een tocht die op sommige momenten zeker zwaar was, maar bovenal torenhoog de moeite waard. Weldra zijn we terug in België. Toch vliegen we eerst nog even naar Japan waar we na een jaar zeer intensief reizen nog enkele dagen vakantie gaan nemen. Ik zal er ook nog een nabeschouwing neerpennen en daarmee deze reisblog beëindigen.

Geschreven door KevinYayoiTravel