Fiordland is een plaats die het ten volle verdient dat er een apart verslag aan wordt toegewijd. Dit grote gebied dat aan de zuidwestkust van het Zuidereiland ligt, is het imposantste stuk overgebleven wildernis van Nieuw-Zeeland. Nergens is het landschap spectaculairder. Het is er ruig, woest en afgelegen en de ongerepte schoonheid is zo imponerend dat ze bijna dreigend overkomt.
Het is lang geleden tijdens verschillende ijstijden gecreëerd door gigantische gletsjers die de indrukwekkende bergketen doorgroefden met talrijke diepe U-vormige valleien. Na het smelten van de ijskappen zijn grote delen ondergelopen door het stijgende zeewater en talloze fjorden werden gevormd.

Quasi volledig Fiordland wordt overdekt door dichte bossen die ongetwijfeld tot de mooiste behoren die Yayoi en ik in ons leven reeds hebben gezien. Voor degenen die zich afvragen waarom ze zo mooi groen en mosrijk zijn: het regent er! En niet zo'n beetje ook: Fiordland is het natste deel van Nieuw-Zeeland, maar liefst één op de twee dagen per jaar is er hier regenval. Het vele water wordt door de oceaan aangevoerd door de roaring forties, de onstuimige westenwinden die het hele gebied doordrenken. Overal zie je watervallen. Wijzelf hadden het geluk verschillende dagen op rij zonnig weer te hebben. We hoorden zelfs dat het al 14 dagen niet had geplensd, wat uitzonderlijk lang is. Toen het later begon te druppelen kon het onze pret nauwelijks verstoren. Je leest gewoon gezellig warm een goed boek in uw camper. Als je naar Fiordland afzakt, hoef je enkel een paar blanco dagen extra in uw reisplanning toe te voegen. Probleem opgelost. Waar het echt om gaat, is dat deze bossen regen nodig hebben. Veel regen. Meters per jaar. Wijzelf zijn hier slechts tijdelijke passanten.

Ondanks de uitbundigheid van de flora in deze machtige wouden is het er met de dierenwereld volledig anders gesteld. Ooit was Nieuw-Zeeland een waar vogelparadijs met talrijke unieke soorten, maar door de komst van de door de mens geïntroduceerde roofdieren blijft daar nagenoeg niets meer van over. De meeste vogels zijn zich van geen kwaad bewust en doen zelfs geen moeite om hun eieren te verbergen. Overal in het land worden grote inspanningen geleverd om de roofdieren met vallen te vangen, maar hun aantallen lopen reeds in de vele miljoenen. Naar mijn mening is het dweilen met de kraan open. Omdat de meeste vogels verdwenen zijn voeden deze roofdieren zich nu meestal met de eveneens geïntroduceerde konijnen. Zelfs in de verlatenheid van Fiordland mag je van geluk spreken als je een prachtige inheemse vogel aantreft en je mag er prat op gaan dat het één van de laatste overlevenden is. Ondanks constant verscherpte aandacht ben ik er maar in geslaagd om van twee een foto te kunnen nemen. Wanneer het lukt proberen natuurbeschermers deze vogels nu te vangen en worden ze overbracht naar afgezonderde, veilige eilandjes waar men hoopt dat ze zullen blijven. Het is schrijnend, maar voor deze ernstig bedreigde dieren wellicht nog hun enigste kans om hun soort verder in stand te houden. Het is ook nog maar de vraag welke impact het verdwijnen van de vogels zal hebben op de voortplanting en verspreiding van de bomen in deze bossen.

Hoewel de Milford Sound niet de langste fjord is van het gebied is hij met zijn steil oprijzende rotswanden wel de spectaculairste. Een boottocht door deze unieke, verborgen wereld is verbluffend mooi. De doorgang vanuit de Tasmanzee naar deze fjord is quasi niet zichtbaar en zelfs Cook dacht wanneer hij er voorbij voer dat het slechts om een kleine inham ging. Het was pas in 1810 dat enkele Europeanen de pracht voorbij de bocht ontdekten. Helemaal op het einde, zo'n 16km landinwaarts, zagen ze de opvallendste top van deze door hoge bergen omringde fjord: Mitre Peak, zo genoemd omdat hij op een mijter lijkt. Deze imposante rotsmassa steekt bijna verticaal 1692m boven zee uit.
Later, toen de Nieuw-Zeelandse bevolking zich steeds meer begon te realiseren welke natuurlijke wonderen hun land eigenlijk wel rijk aan is, besloot de overheid een baan aan te leggen naar de Milford Sound (per boot via de zee was geen goede optie, immers te afgelegen en vaak zelfs te gevaarlijk). Uiteindelijk vond men vanuit het kleine plaatsje Te Anau een mogelijke route door de woeste bergen van Fiordland, zij het wel door het onder meer graven van een lange tunnel. Deze fraaie 119km lange baan is eigenlijk op zich ook al zeer de moeite waard. De schoonheid van de Milford Sound is in tegenstelling tot de absolute verlaten wildernis van de rest van Fiordland nu al bij al gemakkelijk bereikbaar en ... als je het mij vraagt ... zou het voor altijd zo moeten blijven. Niet minder, maar ook zeker niet meer.

Geschreven door KevinYayoiTravel