In tegenstelling tot de grote buur Australië, waar voornamelijk eroderende krachten langzaam het landschap vormgeven, wordt Nieuw-Zeeland gekenmerkt door grote geologische onrust. Het land ligt op de breuklijn van tektonische platen en terwijl dit zich op het Zuiderleiland vertaalt in het omhoogstuwen van bergen via (soms heel hevige) aardbevingen kan je het op het Noordereiland vooral merken door de aanwezigheid van enorme vulkanen.
Een aanzienlijk deel van het bovenste eiland is de Taupo Volcano Zone, één van de grootste actieve vulkanische gebieden die er bestaan. Hoewel onheilspellend en constant latent dreigend is het een kleurrijk wonderland van geothermische activiteiten en je treft er het hele gamma aan van spuitende geisers (tot 21m hoog), ingezakte kraters, fumarolen, kokende modderpoelen, warmwaterbronnen en borrelende meren. Zelfs heuse vulkaanuitbarstingen die met een enorme exploderende kracht verschillende km3 de lucht kunnen inblazen doen er zich om de zoveel jaar voor.

Te midden van deze uitgestrekte zone vol gigantische tijdbommen ligt Rotorua. Dit kleine stadje is het hart van de Maoricultuur en ruikt constant naar rotte eieren doordat uit veel spleten en spelonken voortdurend zwaveldampen opstijgen. Net zoals bij de meeste culturen wereldwijd is een groot deel van de Maori's hun oorspronkelijke levenswijze verdwenen en verwesterd. Je kan er hoegenaamd geen authentieke stamervaring meer meemaken, maar de culturele voorstellingen die ze geven in nagemaakte dorpjes zorgen daarentegen wel voor een goeie inkijk van wat heet ooit geweest is. Er is hier zeer grote vraag naar en de toeristische inslag valt er niet te ontkennen, maar toch waren Yayoi en ik verrast van de nog volledig rechtstaande fierheid van dit volk en het was een knaller van een avond.
De Maori's hebben noodgedwongen de moderne wereld nu omarmd en hoewel het grootste deel van hun tradities voorgoed verdwenen zijn is hun culturele identiteit opnieuw wat groeiende. Velen zijn - mede gesteund door de grote interesse bij de rest van de bevolking - terug op zoek naar hun roots. Hun eigen taal die tot voor kort nagenoeg stervende was, wordt nu het ook als officiële taal op scholen wordt onderricht een nieuwe levensadem ingeblazen. Door het vroegere werk van missionarissen zijn de meesten wel christen geworden en van hun traditionele religie die gebaseerd was op de natuur en voorouderverering blijft niet veel meer over.
Tijdens onze Maoriavond zagen Yayoi en ik hoe ze in het verleden hun hutten maakten, hun kledij vervaardigden, joegen, aan houtsnijwerk deden ... en op het einde was het genieten van een traditionele maaltijd die in een 'hangi' (een oven in de grond pop basis van hete stenen) werd bereid. De rijke muziek- en danstraditie van de Maori's kwam uiteraard ook aan bod en het valt niet te verwonderen dat de 'haka' daarvan het bekendst is. Deze krijgsdans die de vijand voor het gevecht reeds de stuipen op het lijf moest jagen is een angstaanjagend en intimiderend gezicht: stampen, loerend kijken, tong uitsteken en dat alles begeleid door luide doffe keelklanken waar je haren overeind van gaan staan. Voeg daarbij tatoeages op het gelaat bij, een geloof dat je uw eigen levenskracht verhoogt door uw vijand op te eten (ritueel kannibalisme) en een krijgerscultuur dat vechten tot een kunst veredelde en je kon waarschijnlijk al raden dat veel Britse soldaten het vroeger in hun broek deden om het tegen deze strijders op te nemen. Binnen heel het Britse imperium hield geen enkel ander inheems volk overigens beter stand dan de Maori's en ook de koloniale troepen leden hier zware verliezen.

Je kan in de Taupo Volcanic Zone pittige wandeltochten doen in een dramatisch decor waarvan deze in de buurt van de Tongariro-vulkaan bijzonder populair is. Het is een ware woestenij van gestolde lavastromen vol met kraters waar af en toe rook uitkomt en je kan op verschillende plaatsen er letterlijk voelen dat de bodem van onderuit wordt opgewarmd. In dit bijna duivels landschap tref je verrassend genoeg ook veel kleurrijke meren aan.

Op het Noordereiland mogen naar mijn mening de Waitomo Caves ook niet worden overgeslagen. De talloze schelpen in de kalksteen zijn er de stille getuigen van dat dit ooit de bodem van de zee was en het grottenstelsel telt momenteel honderden kilometers lange gangen. De meest bijzondere delen zijn die van dewelke het plafond wordt verlicht door duizenden kleine lichtjes die komen van het puntig uiteinde van glimwormen. Met een bootje kan je geruisloos over de ondergrondse zwarte rivier glijden en wanneer je naar boven kijkt is het alsof je een sterrenhemel aanschouwt. Om deze unieke omgeving zo weinig mogelijk te storen wordt gevraagd om geen lawaai te maken, mag je er geen foto's nemen (terecht, maar jammer!) en de luchtkwaliteit wordt er constant in et oog gehouden.
Los van het esthetische aspect (het leek eigenlijk wel een twinkelende Melkweg!) is het als je er dieper over nadenkt een mooi staaltje vernuft van de natuur die je niet direct aan eenvoudige muggenetende wormen zou toeschrijven. Vroeger probeerde deze wormensoort voornamelijk buiten aan hun voedsel te geraken, maar doorheen de evolutie koos ze erna om vooral grotten te bevolken, blijkbaar wetende dat ze daar zelf weinig last hebben van roofdieren, blijkbaar wetende dat wanneer ze licht leren produceren (!) muggen zelf naar hun toe zullen vliegen, blijkbaar wetende dat ze dit in een grot dag en nacht kunnen doen, blijkbaar wetende dat muggeneitjes zullen uitkomen in het rivierwater die de grot binnenstroomt, blijkbaar wetende dat wanneer ze een kleverig draadje van het plafond laten hangen de mug niet meer weg kan als ze er tegenvliegt,... Geen enkel levend wezen op Aarde kan tippen aan het verstand van de mens, maar er zijn toch talloze voorbeelden in de natuur waar je toch verbaasd van opkijkt.
Een ander voorbeeld. Jarenlang hebben ingenieurs die doorgaans toch geen slechte wiskundigen zijn gedacht dat driehoeken of ruiten het beste zijn om met zo weinig mogelijk materieel een zo stevig mogelijke constructie te maken met een maximum aan inhoudscapaciteit. Computerberekeningen toonden tot hun verbazing echter aan dat gelijkzijdige zeshoeken hiervoor optimaal zijn. Je wilt niet weten hoe lang geleden bijen reeds tot dat inzicht waren gekomen!
Gelovigen beweren dat dergelijke eenvoudige levensvormen zelf niet tot zulke kennis kunnen komen en grijpen het als bewijs aan dat dit enkel kan ontstaan door een intelligent ontwerp, door God met andere woorden. Op zich geen slecht argument. Wat in elk geval zeker is, is dat wanneer je met de juiste ogen leert kijken je ziet dat er in elke levensvorm een 'wonder' zit, een unieke levenskracht, zoals het kleine kaurizaadje die over genoeg genetische informatie beschikt om uit te groeien tot een kolossale boom die door het aanleggen van een 'moestuin' in zijn kruin zichzelf een paar duizend jaar staande weet te houden. Hoewel het tegenwoordig snel gaat , ben ik ervan overtuigd dat de wetenschap nog maar in haar kinderschoenen staat. Er valt nog zeer veel te ontdekken.

Als trollen en elfen bestaan dan zijn Yayoi en ik te weten gekomen waar ze leven! Ze wonen op de beboste hellingen van de Taranika-vulkaan! Deze hoog oprijzende alleenstaande berg die bijzonder goed op de Fuji-san in Japan trekt, domineert het landschap voor meer dan 100km in de omtrek. Alle bossen errond zijn hier vroeger ook gekapt, maar het moet toegegeven worden dat de omgeving een onvervalst stukje plattelandsidylle is met grote glooiende groene grazige grasweiden.
Op de iets hogere en steilere hellingen van de ontzagwekkende Taranaki-vulkaan heb je echter nog volledig rondom een onaangetast woud. Door de geïsoleerde ligging (er zijn hier geen bergen in de buurt) en het vele water dat deze bossen over zich heen krijgen ( wolken blijven vaak aan de top plakken, op zonnige dagen is er smeltwater en wanneer er geen sneeuw meer is loopt het uit talrijke bronnen) wist ik wel dat het om een uniek stukje woud ging gaan, maar een dergelijk sprookjesgehalte hadden Yayoi en ik toch niet verwacht. De vaak met mos overladen bomen die met hun vele door elkaar kronkelende takken een fantasierijk sfeertje genereerden waren best opmerkelijk.
Alleen in de wildernis vertoeven schrikt me niet af (integendeel zelfs!), maar ik wist wel dat dit bos 's nachts een uitdaging ging vormen wanneer het griezeleffect nog eens wordt verveelvoudigd. Yayoi kreeg ik hier in het donker sowieso niet mee en ik had zelf best ook wel moeite om mijn verbeelding niet te laten zegevieren op mijn ratio. Het was er akelig, zelfs verdacht stil en mijn zintuigen werkten op volle toeren. Het was vrij beangstigend om met mijn zaklampje rond te schijnen en toen ik een stuk verder rechts voor mij (toch nog op enige afstand) een bizar dierlijk geluid begon te horen dat ik niet direct kon thuisbrengen hield ik het toch ook voor bekeken. Mijn verstand fluisterde me in 'Kevin, je bent in Nieuw-Zeeland, wellicht gaat het om één of andere raar gebekte nachtvogel', maar mijn buikgevoel haalde toch de bovenhand met 'Ga nu terug naar uw camper en kruip onder het wol bij Yayoi'. Bij twijfel kies je voor intuïtie.

Onze laatste stop op het Noordereiland was Wellington, de hoofdstad van het land. Deze stad (die ongeveer zo groot is als Gent) is nog mooier gelegen dan Auckland en ze ligt fraai gedrapeerd over steile heuvels en rond een donkerblauwe baai. Wellington is misschien niet het economische centrum van Nieuw-Zeeland, maar wel het politieke en culturele hart ervan en er valt altijd iets te beleven. Voor Yayoi en mezelf was het ook de plaats om de ferry te nemen naar dat andere eiland, want hoe pittoresk het Noordereiland ook mag zijn, het is niet te vergelijken met de majestueuze landschappen van het Zuidereiland!

Geschreven door KevinYayoiTravel