De staat Victoria is de kleinste en groenste staat van het Australische vasteland en werd in het verleden grotendeels opgebouwd door rijke boeren en goudzoekers. Ondanks een florerende industrie, dienstverlenende en landbouwsector is de natuur er nergens ver weg en zelfs uiterst gevarieerd.

Onze eerste kennismaking met Victoria was als we door de Grampians reden, een gebergte dat rijk is aan watervallen. Lang zijn Yayoi en ik er echter niet gebleven, want op onze tweede dag aldaar kwam een park ranger ons waarschuwen dat we die nacht beter niet hier zouden overnachten: er stond te veel wind en 's avonds werd er veel bliksem verwacht. Op een speciaal daarvoor ingericht radiokanaal hoorden we dat er die dag een totaal vuurverbod gold voor volledig Victoria.
Het was een advies die we uiteraard niet lacherig wegwuifden, want na een paar maanden in Australië hadden we uiteraard reeds gemerkt dat de Aussies wel degelijk weten waarover ze het hebben. Het is bijlange niet zo dat bosbranden een continue acute dreiging zijn, maar je houdt er best wel rekening mee. De Australiërs hebben er leren mee leven en zijn er in de mate van het mogelijke steeds op voorbereid. De brandweerkorpsen zijn uitgebreid, beschikken over uiterst professioneel materieel en ze kunnen snel aangevuld worden met een hele hoop goed getrainde vrijwilligers. Het zijn misschien wel de beste brandweerlui ter wereld die als het moet onder zware omstandigheden vele shiften kunnen draaien op enkele dagen tijd.
Wat op 7 februari 2009 gebeurde in Victoria hadden zelfs de Australiërs echter niet voor mogelijk gehouden: in een lange droogteperiode die opgevolgd werd door een hittegolf deden blikseminslagen tijdens een droog onweer op maar liefst meer dan 400 plaatsen zowat tegelijkertijd bosbranden ontstaan. Het vuur nam bijbelse proporties aan en doordat eucalyptusbomen een brandbare olie afscheiden verspreidde het zich mede door de felle rukwinden die dag (!) razend snel. Bijna niets is zo angstaanjagend als deze tot 30 m hoge vlammen van intense hitte die Australiërs 'brullende muren' noemen. Ondanks uitgebreide voorbereidingen en de zware inzet van velen stierven die dag 173 mensen en 2.200 huizen gingen in vlammen op. Iedereen hier herinnert zich deze 'Black Saturday' levendig (zwart is hier overigens wel zeer toepasselijk). De plantenwereld in Australië heeft er door haar lange evolutie niet zoveel moeite mee en zelfs wanneer het vuur nog ligt na te smeulen komt er al fris groen te voorschijn. Voor de nieuwe inwoners van het land is het nog steeds wat zoeken, maar ze zijn wel goed op weg.

Na de Grampians begonnen Yayoi en ik aan de 'Great Ocean Road', een 240 km lange weg langs de kust die nog maar 100 jaar geleden is aangelegd en bekend staat als één van de mooiste autoroutes ter wereld. De verleiding is er bijzonder groot om uw ogen niet op de weg te houden.
Het eerste deel bestaat vnl. uit steile kliffen waar bijna constant hoge golven zonder enige aarzeling zwaar op inbeuken. Hierdoor rijzen uit zee nu op veel plekken nog overgebleven rotspilaren op. Van alle plaatsen verdwijnt Australië hier wellicht het snelst. Later slingert de weg zich tussen het met gematigde regenwoud begroeide Otway-gebergte en de wijde zee. Het ene strand volgt het andere op en op de metershoge golven tonen surfers hun kunsten. Sinds de jaren '60 van vorige eeuw is hier een heuse surfcultuur ontstaan en hoewel het lichtjes begon te stormen zagen Yayoi en ik verscheidene kerels de uitdagende golven tegemoet treden.

En dan dé stad van Australië: Melbourne! Hoewel Sydney iets groter is, het financiële centrum vormt van het land en de architectonische wonderen van Harbour Bridge en het Opera House heeft, moet Melbourne niet onderdoen. Hoewel Adelaide fier mag zijn op haar vijfde plaats op de wereldranglijst van best leefbare steden, mag Melbourne apetrots zijn op haar nummer-één-positie!
Wereldwijd is Melbourne misschien het meest bekend door de Grand Prix Formule 1 races of de Australian Open, het eerste grandslamtoernooi van het tennisseizoen, maar voor velen is de sfeer het grootste aantrekkingspunt. De stad heeft een kosmopolitisch karakter en haar meer dan vier miljoen inwoners zijn een levendige mix van prima met elkaar levende culturen. Je vindt er futuristische wolkenkrabbers, maar ook victoriaanse gevels, terwijl het centrum fietsvriendelijk is en de trams er gratis zijn. Nergens moet je ver stappen om in prachtige botanische tuinen en parken terecht te komen die met hun talrijke siervijvers een oase van groen vormen in de stedelijke omgeving. Door haar centrale ligging is overigens zowat alles in de staat Victoria op een zeer berijdbare afstand bereikbaar.
Yayoi en ik spraken er af met Ayako, een Japanse die we leren kennen hebben via een paar gemeenschappelijke vrienden in België en die zes jaar geleden enkele nachten bij ons thuis heeft verbleven tijdens haar toenmalige reis door Europa. We herinnerden ons dat ze naar Australië wou verhuizen en na wat sociale media te raadplegen bleek dit nu ook het geval te zijn. We spraken met haar en haar Irakese vriend af in een club en dompelden ons onder in het bruisende nachtleven. Voor Oceanië is Melbourne de drijvende en creatieve kracht van goeie muziek (sorry Sydney), zoals Tokyo dat is voor Azië (sorry Osaka), Berlijn momenteel voor Europa (sorry Londen) en New York voor Amerika (sorry Chicago) ... en we hebben het niet over de commerciële plastic wegwerpmuziek die je doorgaans op de radio voorgeschoteld krijgt (ocharme toch L.A.).

Hoewel hij dat weekend op een ander, meer afgelegen feest was hebben Yayoi en ik op onze rit naar de staat New South Wales nog heel even kunnen afspreken met Freek. Hij is een Belgische kennis van ons van wie we wisten dat hij momenteel een werkvakantie aan het doen is in Australië. De boerderij waarop hij werkt, ligt op anderhalf uur rijden van Melbourne en bevindt zich in de Yarra-vallei. Dit gebied heeft uitgestrekte bossen met opnieuw waanzinnig hoge bomen waar veel veelkleurige vogels vrolijk doorheen fladderen, maar is ook bekend voor haar wijngaarden. Toen Freek vorig jaar in Brussel eens twee Costa Ricaanse meiden via couchsurfing over de vloer kreeg, zei hij hen dat hij zelf al even van Australië droomde. Hij kreeg als antwoord dat hij niet moest dromen maar gewoon moest gaan en niet zoveel later was hij in Melbourne. Momenteel heeft hij het hier zo naar zijn zin dat hij wil blijven, wat hem waarschijnlijk ook wel zal lukken: zijn werkgever wil hem een vast contract geven en wellicht trouwt hij volgend jaar met een Cambodjaanse die hij in Melbourne heeft leren kennen en die hier als vluchtelinge een permanent visum heeft gekregen toen zij jaren terug het schrikbewind van de Rode Khmer was ontvlucht. Australië mag zich dan wel in een uithoek van onze planeet bevinden, in onze moderne geglobaliseerde wereld ligt duidelijk niets meer echt ver af!

Geschreven door KevinYayoiTravel