België. Nederland. Luxemburg. Oostenrijk. Zwitserland. Frankrijk. Spanje. Voeg al deze landen bij elkaar en je komt nog steeds niet tot de oppervlakte van de staat Northern Territory. Ondanks de enorme uitgestrektheid van het gebied wonen er bijzonder weinig mensen, enkele tienduizenden minder dan de stad Gent. Het is één van de meest desolate gebieden op Aarde en de bevolkingsdichtheid is er zelfs lager dan de (fantastische) landen Namibië en Mongolië. De vroegere wat-beweegt-schiet-je-neer-en wat-niet-beweegt-hak-je-omver-mentaliteit van de blanke man heeft hier nooit lelijk huis gehouden en het is één van de nog weinige plaatsen waar de natuur nog zowat volledig haar eigen gang kan gaan en nog steeds floreert in haar grootse glorie. We hebben het hier niet over enkele stukken overgebleven 'schaamgroen' zoals in doorsnee Europa, maar afhankelijk van in welke richting je kijkt over honderden tot enkele duizenden kilometers maagdelijke landschappen.

Ondanks talloze hemelsbrede onaangetaste horizonten is de regio verre van achtergesteld. Integendeel zelfs: de economie viert er hoogtij. Het overgrote deel van de Australiërs heeft (wellicht door de grote uitdagingen waar vroegere pioniersgeneraties mee te kampen hadden) een heerlijke let's-do-this-attitude naar werk toe en voor zover ik er tot nu toe een inkijk op gehad heb, hangt er steeds een goede sfeer. Hier kan je overigens echt uit volle borst zeggen dat wanneer je wilt werken je werk zult vinden en zelfs laaggeschoolden mogen er rekenen op een mooi inkomen.
Meer dan de helft van de inwoners van Northern Territory leeft in Darwin, gelegen aan de noordkust en naar internationale maatstaven de enigste stad van de regio. Darwin is zeer jong en zowat alle gebouwen zijn nieuw. Dat komt niet enkel omdat ze laat in de geschiedenis is gesticht, maar ook doordat ze tweemaal volledig werd verwoest. De eerste vernieling was in de Tweede Wereldoorlog toen Japan met tientallen vliegtuigen de stad 65 keer heeft gebombardeerd. Nadat ze Pearl Harbour reeds in haar eigen as had laten smeulen vreesden de Japanners dat het Westen hun opmars in Azië opnieuw ging proberen dwarsbomen vanuit Darwin. In 1974 werd de stad na een snelle heropbouw nog eens quasi volledig van de kaart geveegd door een bijzondere krachtige orkaan. Sindsdien heeft Darwin zwaar geïnvesteerd om hun moderne architectuur veel steviger te bouwen: niet tegen de Japanners, want die zijn ondertussen een goede handelspartner en zelfs bondgenoot geworden, maar tegen het natuurgeweld dat zonder twijfel zal terugkeren.

Eén derde van de inwoners van Northern Territory zijn Aboriginals en dit is van alle staten veruit het meest. Zoals algemeen is geweten hebben deze oorspronkelijke bewoners van Australië het bijzonder zwaar ter verduren gekregen. Door geen weerstand te hebben tegen westerse ziektes zoals de griep verdwenen op veel plaatsen in geen tijd volledige gemeenschappen, anderen werden meedogenloos opgejaagd en doodgeschoten (soms voor het plezier op zondagnamiddag, na de kerkdienst) of hun kinderen werden weggenomen om hen aan te leren dat hun eigen cultuur het toppunt van achterlijkheid is en om ze erna een degelijke opvoeding te geven. Dit alles geschiede in de grootste wetteloosheid en op een gegeven moment was het zo erg geworden dat de overheid er ernstig mee rekening hield dat geen enkele Aboriginal het zou overleven en er werden enkele antropologen aangesteld om toch nog wat kennis te vergaren van dat volkje voordat het te laat was.
Ondertussen is de houding van de blanke Australiërs ten opzichte van de Aboriginals aanzienlijk veranderd en hoewel ze nog steeds de meest lijdende bevolkingsgroep zijn is hun situatie in de laatste tweehonderd jaar nog nooit zo goed geweest. Maar liefst de helft van het grondgebied van Northern Territory is aan hen teruggegeven en voor degene die het willen is er nu de mogelijkheid om in de afgelegen wildernis hun tienduizenden oude cultuur opnieuw leven in te blazen. Zonder speciale vergunningen mag je er als buitenstaander zelfs niet binnen. Anderen proberen zich te integreren in de westerse maatschappij en er wordt vooral in het kader van natuurbehoud veel beroep op hen gedaan. Een groot deel van de Aboriginals hebben het echter nog zeer moeilijk om hun weg te vinden tussen enerzijds hun oude leefgewoonten en de moderniteit: ze hangen doelloos rond, leven van de bijstand en drinken zich zoveel mogelijk te pletter. Doffe ellende die in generaties is opgebouwd los je niet zomaar op.

Het afdelingshoofd van mijn werk (Guido) toert hier momenteel ook rond, maar al meer in het zuiden. Het zou op zich wel een toffe ontmoeting geweest zijn: wat reiservaringen met elkaar uitwisselen, al dan niet al gekoppeld met een klein brainstormke over onze teamdag van volgend jaar. Toch hebben we vermoedelijk nooit dichter dan op 1000km van elkaar geweest.
Yayoi en ik hebben eerst door het noorden van de staat getrokken waar een tropisch klimaat heerst. Omdat het momenteel het einde van het droogseizoen is, krijg je sowieso verschillende bosbranden te zien. Wanneer geen huizen in gevaar zijn laten de autoriteiten het vuur gewoon begaan. Het klinkt bizar, maar de branden creëren hier meer leven dan dat ze vernietigen . Net zoals op de Afrikaanse savannen zijn dieren en planen erop ingesteld geraakt. De meeste bomen overleven het vuur en enkel het gele dor gras brandt af om kort erna reeds nieuwe groene scheuten te krijgen die op zich dan terug veel dieren aantrekken. Aboriginals hebben die kennis reeds zeer lang en hebben de bosbranden nooit als negatief ervaren.
Termietenheuvels, die hier soms metershoog kunnen oprijzen, maken het land ook vruchtbaarder. De termieten vermengen bij de opbouw van hun wolkenkrabbers mineraalrijke deeltjes aarde van diep onder de grond met organisch materiaal dat ze hebben afgebroken van takken en bladeren . Wanneer een kolonie uiteindelijk een heuvel verlaat, erodeert ze door de wind die de kwaliteitsvollere aarde geleidelijk over de omgeving blaast.

Wanneer je wilt dat richtlijnen zo breed mogelijk worden gevolgd moet je ze eenvoudig houden. Hoewel in Australië veel dodelijke dieren leven maken ze bijna geen menselijke slachtoffers door de simpele en eenvoudige regel: als je het niet weet, ga er vanuit dat elke slang gevaarlijk is, elke spin giftig,... Bijzonder weinig dieren hebben het op de mens gemunt en wanneer je ze toch van dichtbij aantreft, geef je ze gewoon wat tijd om weg te gaan of je maakt er zelf een boogje rond.
Toch leeft er hier nog een prehistorisch dier waar je enorm voor moet opletten. Een geoliede moordmachine die biologisch gezien zo perfect is dat het in 200 miljoen jaar nauwelijks veranderd is, in een tijd waar de wereldkaart er nog volledig anders uitzag en bijna geen enkel dier of plant met deze van nu te vergelijken is. Een toproofdier die geen schrik heeft van de mens, maar hem zelfs als een prooi aanziet. Een kolos die alhoewel het tot zeven meter lang kan worden en tot 900 kilo kan wegen zo geluidloos en rimpelloos naar u kan zwemmen als ware het een klein drijvend takje (wanneer gewenst komen enkel de neus, de ogen en de oren boven water). Een killer die zo'n grote bijtkracht heeft dat het een middelgrote schildpad kan pletten met hetzelfde gemak dat een mens een ongekookt ei kan breken in zijn/haar hand. Een bloeddorstig wezen dat urenlang geruisloos en geduldig kan wachten om dan zo plots met een ware explosie van brute kracht uit te halen, uw nek te breken en u onder water te sleuren dat je niet beseft wat er gaande is. Het gaat om het grootste reptiel die nog op onze planeet voorkomt: de zoutwaterkrokodil!
Anders dat zijn naam doet vermoeden komt hij niet alleen voor in zee, maar gedijt ook prima in rivieren en beken. Ze leven niet enkel in de wereldbefaamde wetlands van Kakakdu, maar in heel het noorden van Australië en met hun meer dan 200.000 exemplaren komen ze tot honderden kilometers landinwaarts voor. Opnieuw geldt een zeer eenvoudige regel om menselijke slachtoffers tot een minimum te herleiden: ga nergens zwemmen tenzij er aangegeven wordt dat het veilig is!
Met temperaturen die in de zon boven de 40°c en in de zomer tot boven de 50°c uittorenen is dat natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan. Je moet hier eens een dagtochtje maken: de volharding en de moed die de eerste pioniers/avonturiers hadden bij het doorkruisen van dit enorme land is eigenlijk niet te vatten of de eenzame kromgebogen Japanse fietser die we tegenkwamen en die in negen maanden tijd zichzelf een weg baant door Australië door enkel op pedalen te trappelen. Maar er zijn genoeg plaatsen waar er geen gevaar is om te zwemmen: hetzij door de barrières van watervallen, hetzij het om waterpoelen gaat die zich op de top van hoge dieprode zandsteenplateau's bevinden (met vaak weidse uitzichten) of omdat rangers de 'salties', zoals de krokodillen liefkozend worden genoemd, op sommige plaatsen vangen en verplaatsen. En laat het nu juist hier zijn dat Yayoi haar angst om te zwemmen grotendeels heeft overwonnen! Want hoewel sommige zones veilig zijn deel je het water sowieso nog steeds met grote hagedissen, slangen en meterslange zoetwaterkrokodillen. Die laatsten bijten enkel wanneer ze in het nauw gedreven worden(maar wie doet nu zoiets!?) en hoewel dat potentieel lelijke wonden kunnen zijn noemen de Aussies dat 'lovebites'. Het is en blijft natuurlijk wel Australië!

Hoewel Yayoi en ik nog maar sporadisch en kort contact hebben gehad met enkele Aboriginals hoor je hen vaak zeggen dat je het land moet 'voelen'. Als je het voelt, zal je er respect voor hebben. Dit is natuurlijk een opgave waarbij veel westerlingen hun wenkbrauwen lichtjes van zullen beginnen fronsen. Ik beschouw mezelf ook veruit meer van het rationele type dan van het spirituele.
Maar als ze bedoelen dat alhoewel de mensheid in deze omgeving een kleine plaats inneemt je u er als mens zeer groot voelt, dan voel ik het land. Als ze bedoelen dat het fantastisch is dat er nog van die desolate en tijdloze plaatsen bestaan waar de mens even uit zijn ogenschijnlijke dolgedraaide en zichzelf voorbij hollende maatschappij kan stappen en u als denkend wezen even tot contemplatie doet neigen, dan voel ik het land. Als ze bedoelen dat alles hier een eindeloze harmonie uitstraalt en u onderdompelt in haar onuitspreekbare schoonheid, dan voel ik het land. Hier geen respect voor voelen impliceert een ontkenning van respect voor het leven zelf.
We moeten er niet flauw over doen: onze Europese cultuur was op ontelbare domeinen meer geavanceerd dan die van de Aboriginals, maar hen achterlijk noemen lijkt me toch wat kort door de bocht. Stel je voor dat we vroeger even ook naar hen hadden geluisterd en dat respect voor het 'land' hadden opgenomen in onze verovering van de wereld en in onze verdere ontwikkeling. Hoe gezonder zou onze planneet er nu niet hebben uitgezien?
Ik weet dat het voor Aboriginals nog veel verder gaat dan dat: dit land is voor hen heilig, hier houden ze ceremonies, het is hun 'apotheek', hun 'supermarkt', het is de plaats waar de geesten van hun voorouders nog ronddwalen... ze zijn volledig één met het landschap. Het is al wat ze nodig hebben en voor velen al wat ze willen.

Het bevalt me hier eigenlijk wel. De economie draait op volle toeren met zowel financiële, sociale en groene doelstellingen. De natuur wordt - hoewel ze nog zo eindeloos lijkt - bijzonder goed beschermd. En de Aboriginals krijgen na een onderbreking van 200 jaar terug de kans geboden om hun tienduizenden jaren oude cultuur terug op te nemen (de langst levende cultuur op Aarde?). Australië is er nog niet, maar ze gaat de goede richting uit.

Geschreven door KevinYayoiTravel