"The mind can make a Heaven of Hell, a Hell of Heaven". Dit zijn woorden die Milton meer dan 300 jaar geleden schreef in zijn 'Paradise Lost'. Dit zijn de woorden waar ik aan dacht na een ontmoeting met een oude man in het regenwoud. Elke dag knopen Yayoi en ik minstens één gesprek aan met lukraak iemand. Naargelang de omstandigheden varieert dit van tien minuten tot meer dan een uur. In het regenwoud was het meer dan een uur. Het ging om een Amerikaan van de staat Oregon. Hij was een stuk voorbij de zeventig jaar en zeer moeilijk te been door de ziekte MS. Ondanks zijn duidelijk aftakelende lichaam riep hij totaal geen medelijden op, integendeel: zijn enthousiasme werkte aanstekelijk. Hij vertelde dat hij steeds een (dood)gewoon leven had geleid dat was gekenmerkt door weinig grote noemenswaardigheden en dat dit wellicht zo ging blijven tot hij zijn laatste adem ging uitblazen. Wanneer bij hem plots de diagnose werd gesteld dat zijn lichaam veel sneller dan voorzien in een proces van verval ging verzeild geraken kroop hij niet vol zelfbeklag in een droevig eenzaam hoekje. Hij stond daarentegen moeizaam, maar vastberaden op en nam het besluit om zijn resterende tijd zoveel mogelijk te besteden aan de 'Wonderen der Wereld'. Sinds meer dan een jaar vliegt hij nu rond: van de piramides van Gizeh in Egypte naar Petra in Jordanië, van de Chinese muur naar de Fuji-vulkaan in Japan, van de Angkortempels in de jungle van Cambodja naar het Groot-Barrièrerif in Australië,... Hoewel zijn einde dichter aan het naderen is, heeft hij een manier gevonden om nog herboren te worden, om zijn laatste jaren nog te vullen met een bijna jeugdige levenslust, om van een hel een hemel te maken. We kunnen het Milton niet meer vragen, maar wellicht gaat het om zoiets wanneer hij probeerde te beschrijven hoe krachtig de menselijke geest kan zijn. Elk levenspad - hoe goed je het ook in de juiste richting probeert te sturen - wordt onvermijdelijk doorkruist door moeilijke incidenten en accidenten, maar voornamelijk de manier hoe je hiermee omgaat is bepalend. Uw ingesteldheid primeert misschien wel op uw omstandigheden. Toen we elk terug onze kant uitgingen riep ik nog na dat hij van zijn leven zelf nog een klein wonder had gemaakt. Hij stak zijn duim omhoog en mankend zette hij zijn pad verder. Op zijn gelaat een brede glimlach.

Feesten. Wat was het lang geleden dat Yayoi en ik nog eens gefeest hadden! En hiermee bedoel ik op de beste feestmuziek die ooit is gecreëerd op onze planeet. Het genre dat eind jaren '80 is ontwikkeld door reizigers op de exotische stranden van West-Indië. Het genre dat zich niet laat 'bevuilen' door commerciële belangen, maar muziek nog als een kunstvorm aanziet en naar haar oorspronkelijke ontstaansreden terugbrengt. Het genre dat zich wereldwijd heeft kunnen verspreiden in het undergroundcircuit in plaats van de grote clubs op te zoeken. Het genre dat Yayoi en mezelf 15 jaar geleden in Portugal bij elkaar heeft gebracht. Het genre dat Yayoi en mezelf met de best denkbare vriendengroep heeft omringd.
Zoals vaak gaan de feesten door op tamelijk afgelegen locaties. In Australië mag je afgelegen iets ruimer opvatten dan in pakweg Europa: het was regelrecht in de verlaten 'bush'! Enkel te bereiken door tientallen kilometers te rijden op zanderige baantjes om op het einde nog door een beek te moeten waden. Onze camper kon het net aan. Hoewel er maar een 200-tal feestgangers waren kenden Yayoi en ik er iemand. Dit lijkt misschien straf, maar voor 'ingewijden' is dit op zich niet zo speciaal meer. Ik heb het voor mezelf zelfs in mijn geheugen eens nagegaan: van de 16 landen waar ik reeds heb gefeest zijn er slechts vier waar ik niemand persoonlijk kende. Wat ik zelf echter straf vind, is dat ik de Australiër 'Dean' (over deze persoon gaat het hier) in nog geen twee jaar tijd nu vier keer tegen het lijf ben gelopen! Nadat enkele van mijn beste Belgische vrienden hem waren tegengekomen in Kroatië heb ik hem leren kennen in Gent, om hem enkele maanden later terug te zien in Thailand waar we Nieuwjaar hebben gevierd, vervolgens zagen we elkaar in de zomer in Portugal om hem dan nu terug te ontmoeten in zijn thuisland Australië. Dit allemaal zonder elkaars contactgegevens te hebben welteverstaan. Volledig op den bots! In geen enkele andere muziekscène kan dit geëvenaard worden. Het toffe is ook dat het genre zichzelf steeds blijft heruitvinden in verschillende subgenres en we zullen ongetwijfeld tot op late leeftijd ermee blijven doorgaan. Australië is gekend voor de stijl die Yayoi mooi omschrijft als 'forest progressive', niet zo verwonderlijk overigens wanneer je er even rond u kijkt. Het waren opnieuw memorabele dagen, want als er één regel te bespeuren valt, moet het iets zijn in de zin van: 'Maak dat je u amuseert en zorg ervoor dat de anderen dit ook doen!'. Het spreekt voor zich dat wanneer je dat collectief doet je een goed feest hebt!

Onze meer dan 4.000 km lange noordwaartse rit vanuit Sydney langs de oostkust van Australië met zijn prachtige regenwouden, stranden en riffen zit erop. Ongeveer een week gelden zijn we zelfs het immense binnenland beginnen inrijden. Dwars door de 'outback', zoals de Aussies het zelf noemen. Op gelijk welke plaats in Australië ervaar je de grote ruimten waar dit land nog over beschikt, maar het desolate karakter komt pas echt volledig tot zijn recht eens je de kust verlaat. Door de enorme uitgestrektheid was reizen in het binnenland tot voor kort niet zonder gevaar. Een platte band teveel of een kapotte batterij kon je reeds uw leven kosten gezien elke mogelijke hulpbron gewoon te ver aflag. Momenteel lopen er enkele geasfalteerde autosnelwegen door het land waar je nooit echt lang moet wachten in een noodsituatie. Onverharde wegen van betrekkelijke kwaliteit zijn ook niet levensbedreigend als je genoeg water en voedsel bij u hebt. De echt ruige wegen die enkel berijdbaar zijn door 4X4's zijn potentieel het gevaarlijkst om te stranden, maar met satelliettelefoons zal je het ook niet al te lang alleen moeten uitzingen. Mits wat voorbereidingen en gezond verstand is het grootste deel van Australië momenteel best wel goed bereikbaar. Maar op veel plaatsen vul je brandstof bij niet wanneer uw tank leeg is, maar wanneer je een benzinepomp ziet. Er wordt soms zelfs rekening gehouden met al dan niet tegenwind hebben. Een goed voorbeeld om de verlatenheid te illustreren is dat bijna alle tegenliggers naar u zwaaien wanneer u hen passeert, zelfs op snelwegen.
Een heel typerend beeld voor de outback zijn de enorme vrachtwagens die de geïsoleerde nederzettingen in het binnenland bevoorraden. Door een nog veel te ontoereikend spoorwegennet mogen vrachtwagens hier wettelijk een lengte van maximum 53, 5 meter hebben en ze wegen tot 130 ton (excl. de trekker)! Door hun uiterlijk worden ze 'road trains' genoemd en je geeft ze best steeds voorrang. Ze worden bestuurd door ruige chauffeurs die geen zin hebben om te vertragen gezien het wel even duurt vooraleer ze opnieuw kruissnelheid bereiken (plots hevig remmen zit er overigens ook niet in). Vooraan is er steeds een metalen frame bevestigd die kangoeroes, maar ook runderen zo van de baan maaien wanneer het moet en de vele kadavers langs de weg zijn daar stille getuigen van. Bij een frontale klap van een road train zijn uw overlevingskansen zowat nihil, zelfs wanneer je uzelf in een groot voertuig bevindt.
Een groep voorgangers van de road trains hebben we ook reeds gezien: een kudde dromedarissen. Deze dieren zijn niet endemisch voor Australië, maar zijn vroeger naar hier gehaald om als transportmiddel te dienen. Na de aanleg van wegen werden ze overbodig en honderden werden de wildernis ingejaagd. Iedereen weet dat deze taaie dieren meesters zijn in het overleven in barre omstandigheden en momenteel vormen ze zelfs een plaag. Ze gedijen zo goed dat er naar schatting reeds meer dan een miljoen door het land zwerven en bij extreme droogte vernietigen ze watertanks van veeboeren wiens overleven er ook van afhangt.
Weldra steken Yayoi en ik de grens over van Queensland naar Northern Territory, misschien wel de meest iconische staat van de outback en die ikzelf het 'echte' Australië noem.

Geschreven door KevinYayoiTravel