Yayoi en ik staan op het punt Nepal te verlaten. Hoewel ons oorspronkelijk doel was om naar Tibet te gaan, heeft de aardbeving er helaas ook voor gezorgd dat grote zuidelijke delen van dat gebied nu onmogelijk te bereizen zijn. Maar uitstel is geen afstel en we zullen daar ooit wel belanden.
Japan, het geboorteland van Yayoi, wordt de volgende bestemming. Gezien ik er reeds driemaal ben geweest en er in de toekomst nog naartoe zal gaan wordt het voor mij een korte stop. Wellicht vlieg ik vrij snel naar Hong Kong om dan verder te reizen naar Indonesië. Yayoi gaat even een pauze nemen in ons 'nomadic life' en zal misschien wel een kleine twee maanden in Japan blijven. Ze zal er even uitblazen, tijd met familie doorbrengen en 'oude' vrienden en kennissen opzoeken. Later, als het avontuur opnieuw lonkt, zal zij ook naar Indonesië vliegen en me terug zien op één of ander eiland.

Na de aardbeving zijn Yayoi en ik een kleine week in het rustige Pokhara gebleven. De schade was daar immers beperkt en het leven ging er snel terug zijn gewone gang. Er waren wel veel minder reizigers in het straatbeeld, gezien de meesten hun trektochten in de Himalaya hadden geannuleerd en zo snel mogelijk Nepal hadden verlaten.
De hele week waren er inzamelacties (tenten, dekens, kledij, waterzuiveringstabletten, medicatie,...) en kleine muzikale optredens om wat geld te verzamelen voor de slachtoffers van de ramp. Prachtig om zien hoe ook arme mensen een bijdrage (hoe klein die ook mag zijn) leveren en Yayoi en ik deden ook ons deel.
In het algemeen heeft de internationale gemeenschap eveneens veel steun verleend aan Nepal. De kleine luchthaven van Kathmandu kreeg de klok rond inkomende vluchten te verwerken met allerlei noodhulp en rescue-teams. Het was er een chaos van jewelste en Yayoi en ik zijn wat langer in Nepal gebleven om die vluchten met levensnoodzakelijke middelen voorrang te geven. De luchthaven diende naar ons inziens niet onnodig extra belast worden door mensen die in allerijl het land wouden verlaten.
Na een kleine week was er zodanig veel hulp binnengekomen dat Kathmandu niet langer worstelde met een gebrek aan voedsel, (drink)water en medicatie. Ook was de elektriciteitsvoorziening snel terug zoals ervoren en dit alles deden Yayoi en ik beslissen om terug naar Kathmandu te gaan voor enkele dagen vooraleer we naar Japan zouden vliegen. Op deze manier drukten we niet te zwaar op de voordien te beperkte levensmiddelen van de stad en konden we met eigen ogen aanschouwen wat de impact van de aardbeving in de hoofdstad was geweest.

Toen we na zeven uren in de bus Kathmandu binnenreden zagen we in de buitenwijken her en der gebouwen die waren ingestort of volledig schuin stonden. Af en toe leverde dit onvoorstelbare beelden op (wel geen foto's kunnen nemen door de veel te snel rijdende bus) zoals bijvoorbeeld twee hoge gebouwen die naar elkaar toe waren gevallen en elkaar op die manier schots en scheef staande hielden. De meeste gebouwen zijn echter vrij recent gebouwd met gewapend beton en die hebben de grote schokken betrekkelijk goed doorstaan. Op het eerste zicht viel alles nog wel mee. De stad oogde wel veel rustiger als ervoren. Wellicht waren veel inwoners op zoek naar familieleden in de talloze bergdorpjes in de wijde omtrek van Kathmandu die ook ongemeen hard zijn getroffen en waar hulp veel moeilijker kan geraken. Sommige dorpen liggen op meer dan een week stappen van de dichtstbijzijnde weg en door het ruige terrein is het zelfs voor helikopters vaak onmogelijk om er te landen. Op dit eigenste moment is de nood daar nog bijzonder groot en het vormt voor de reddingswerkers een logistieke nachtmerrie om daar het leed wat te kunnen verzachten. Je zal als moeder bijvoorbeeld maar reeds een week afzien van een open beenbreuk zonder een dokter gezien te hebben, met enkele kleine kinderen bij u, terwijl de voedselvoorraad reeds twee dagen op is en dit naast uw ingestort huisje waar uw man onder ligt begraven. Om nog maar te zwijgen van de nachtelijke moessonregens die onlangs begonnen zijn. Het klinkt waanzinnig, maar dergelijke taferelen spelen zich daar af en hopelijk krijgen deze dorpelingen snel hulp van buitenaf.

In Kathmandu zelf hebben twee zaken een grote indruk op Yayoi en mij nagelaten: de ene was ronduit verschrikkelijk om te aanschouwen en de andere heeft onze ogen nog meer geopend, in de goede zin.

Het verschrikkelijke was toen we beslisten om dezelfde stadswandeling te maken naar het historische centrum van Kathmandu zoals een maand geleden. We hadden toen enorm genoten van de sfeer die al deze oude gebouwen uitstraalden en hoewel we wisten dat er nu behoorlijk wat schade was wouden we deze tocht toch overdoen. Dit deden we in alle stilte, zonder veel tegen elkaar te zeggen. We begrijpen elkaar toch als geen ander.
Hoe dichter we bij het culturele hart van de stad kwamen hoe groter de schade was. in het begin van onze wandeling zagen we hier en daar een ingestort huis, maar eens in het centrum was de ravage enorm: veel tempels, torens en paleizen waren volledig met de grond gelijk gemaakt en bijna al hetgeen dat nog rechtstond had enorm veel schade opgelopen tot een punt waarop het nog moeilijk te herstellen is. Veel zal noodgedwongen nog dienen afgebroken te worden. Het waardevolle patrimonium, de culturele identiteit van Nepal, is in haar ziel geraakt. Haar fundamenten zijn letterlijk door elkaar geschud. Het is één van de meest pijnlijke en droevige dingen die Yayoi en ik ooit hebben gezien. De verklaring van de ravage in het centrum is simpel: de historische gebouwen zijn uiteraard het oudst en hierdoor het minst bestand tegen de enorme schokken die het te verduren kreeg.
Verschrikkelijk wat de natuur kan aanrichten! Maar als je er even dieper op doordenkt zijn aardbevingen (en vulkanen) uiteindelijk toch een zegen voor de mensheid of - bij uitbreiding - al het leven die zich op land afspeelt. Wanneer de tektonische platen op aarde immers niet meer zouden bewegen en bijgevolg geen land meer omhoog zouden stuwen zullen op termijn alle continenten door erosie en regenval volledig afbrokkelen tot onder zeeniveau. Zonder de 'creërende' kracht van aardbevingen en vulkanen zou het oppervlak van onze planeet onherroepelijk veranderen in één grote watermassa. Nepal en het prachtige Himalayagebergte waar de inwoners letterlijk en figuurlijk zo naar opkijken zouden zelfs niet bestaan. Het zal de Nepalezen nu waarschijnlijk een worst wezen en ik heb het ook aan niemand gezegd...passend bij de huidige situatie.

En toch, hetgeen Yayoi en mij aangenaam heeft verrast is de veerkracht van deze arme bevolking. Ondanks dat het land nog maar luttele dagen geleden zo genadeloos en zwaar is getroffen met veel schade en doden pikken de mensen zeer snel de draad terug op. Dit alles zonder hun waardigheid, humor en vriendelijkheid te verliezen. Ondanks de chaos probeerden de Nepalezen ons zo welkom mogelijk te laten voelen. Hoewel Yayoi en ik in het algemeen geen gebrek hebben aan levensvreugde is dit toch een levensles die we zullen meenemen. Lijden is inherent aan het leven (elke mens maakt moeilijke momenten mee), maar wat echt bepalend is, is hoe je ermee omgaat. Alleen om deze reden al zou de wereld van Nepal moeten houden. Tenslotte, Nepal houdt zonder twijfel ook van de wereld!

Geschreven door KevinYayoiTravel