Annapurna-massief
Nepal, Pokhara
De natuur in het kwadraat!
Dit is op zijn zachtst gezegd hoe Yayoi en ik onze laatste twee weken hebben beleefd. Het machtige Himalaya-gebergte én de krachtige aardbeving die Nepal een paar dagen geleden heeft getroffen zijn de hoofdrolspelers van deze ervaring.
Deel 1: de Himalaya
Vooraleer dit nader te beschrijven dienen we toch iedereen al bij al een gelukkig 2072 toe te wensen! Na de jungle van Bardiya waren we immers via een lange busrit van 17 uren in het stadje Pokhara aangekomen en daar was reeds alles in gereedheid gebracht om het Nepalese nieuwe jaar in te duiken. Om kwart voor middernacht stonden Yayoi en ik volledig in de startblokken om er een goed nachtje van te maken, maar een half uur later begon alles al zeer snel te sluiten. Met een klein internationaal groepje gelijkgezinden hebben we gelukkig nog een home-party kunnen doen in een huis die enkele buitenlandse paragliding-instructeurs huurden.
Hoewel het stadje Pokhara, gelegen aan een rustig meer, op nog geen 900 meter hoogte is gebouwd, kijkt ze uit op de gigantische muur van de Himalaya-bergketen. Haar skyline wordt gedecoreerd door de berg 'Annapurna' (die met zijn 8091 meter de tiende hoogste ter wereld is) en een hele reeks 7000ers. Deze majestueuze bergen zijn de hoofdreden om naar Pokhara te komen.
Het Himalaya-gebergte is met haar twee miljoen jaar geologisch gezien nog een zeer jong gebergte en ze dankt haar ontstaan aan de botsing van het Indisch subcontinent tegen Azië. Ondanks haar jeugdige ouderdom laat ze alle andere bergketens ter wereld ver achter zich qua hoogte. Wanneer je haar uitlopers zoals bijvoorbeeld het gebergte van Karakorum en Pamir er bijneemt (die geologen beschouwen als onderdeel van de 'Grote Himalaya') bevat ze niet enkel alle veertien 8000ers ter wereld, maar ook alle 52 toppen van de 7000ers. Enkel 'Aconcagua' in Zuid-Amerika komt met haar 6959 enigszins in de buurt. Omdat de bergen zo snel groeien wordt de Himalaya gekenmerkt door scherpe toppen en steile wanden. Ze vormt tevens het grensgebied van de hindoeïstische beschaving van het Indisch subcontinent in het zuiden, de Tibetaans boeddhistische beschaving in het noorden en de islamitische beschaving van Centraal-Azië in het westen.
Op veel plaatsen in Nepal heb je een prachtig zicht op de Himalaya, maar om haar ware grootsheid te ervaren vind ik toch dat je er middenin dient te gaan. Vanuit Pokhara vormt het basiskamp (dit is de hoogste plaats die 'gemakkelijk' te bereiken is; van hieruit wagen professionele bergbeklimmers een poging naar de top) van de berg Annapurna hier een ideale mogelijkheid voor. Je kan met een auto vanuit de stad nog een uurtje richting de bergen rijden, maar vanaf dan houdt al het gemotoriseerd vervoer op. De zeer afgelegen dorpjes zijn enkel via een netwerk van wandelpaadjes bereikbaar en de trektocht naar het basiskamp en terug heeft bij Yayoi en mij twaalf dagen in beslag genomen. Het was een epische tocht van de 'laaggelegen' beboste heuvels tot een heel stuk boven de sneeuwgrens. Onderweg is het genieten van fenomenale uitzichten (o.a. op 'Daulagri', met zijn 8172 meter de zevende hoogste berg ter wereld), kleinschalige traditionele landbouw en veeteelt op aangelegde terrassen en prachtige bossen.
Maar plezier gaat hier ook gepaard met uitdagingen.
Vooreerst zijn de wandelpaden zeer steil en vaak zijn het ogenschijnlijk eindeloze trappen. Op een gegeven moment moesten we zelfs van een dorpje naar een ander dorpje gaan via een trap met een verpletterende 3693 hoge treden. Het Japanse streven naar precisie had Yayoi ertoe gedreven het juiste aantal te tellen. Naar verluidt heeft ze de keuze van haar echtgenoot met dezelfde zin voor perfectie gedaan...hoop ik (!?). Deze kuitenvreters van trappen noemen lokale inwoners overigens 'a little bit up, a little bit down', en het is toch altijd grappig hoe mensen op verschillende plaatsen door een ander referentiekader zo verschillend naar hetzelfde kunnen kijken: wanneer je naast een berg van acht kilometer hoogte woont, is een trapje van een kilometer inderdaad niet zo overdreven, maar voor mij -afkomstig van het platte Vlaanderen- is dit een heel ander paar mouwen.
Een tweede uitdaging wordt gevormd door het klimaat. De topografie en het enorme reliëf van de Himalaya zorgen ervoor dat hierin op kleine afstanden zeer grote verschillen bestaan. Hoe hoger je gaat hoe sneller het weer kan wijzigen: eens aan de sneeuwgrens gekomen hebben we op een paar uur tijd een blakende zon, regen, wind, hagel en een fikse sneeuwbui ter verduren gekregen. Soms kan dit enorme proporties aannemen, want in oktober van vorig jaar nog zijn 24 trekkers rond de Annapurna omgekomen toen er in zeven uren tijd maar liefst een kleine drie meter sneeuw was gevallen! Ons zicht was op sommige momenten sterk belemmerd, maar nooit werd het écht gevaarlijk. Toch dien je je stappen geconcentreerd te zetten en uiteindelijk is het gevoel dat je volgende dertig centimeters belangrijker zijn dan je volgende dertig jaar best wel eens heerlijk. Je voelt het leven tot haar puurste vorm herleid. De toekomst is belangrijk en je dient er steeds oog voor te hebben, maar veel mensen verliezen helaas toch de gave om te genieten van het moment 'nu'.
Een andere te overbruggen klepper is de hoogte. Het gebrek aan zuurstof begint vanaf 3000 meter toch een belangrijke rol te spelen. De zware inspanningen in de ijle lucht deden Yayoi en mijzelf toch vaak twijfelen of we het basiskamp op meer dan 4000 meter hoogte wel zouden halen. De angst voor hoogteziekte speelt toch parten en niet zonder reden: eens gearriveerd op onze hoogste slaapplaats van deze tocht (4130 meter) werd Yayoi ziek. Veel symptomen van hoogteziekte stapelden zich snel op: vermoeidheid, duizeligheid, kortademigheid, gebrek aan eetlust, misselijkheid en hoofdpijn. Gelukkig kwam 'overgeven' er niet bij, want dit is toch reeds een ernstiger symptoom. Dokters zeggen dat je bij hoogteziekte zo snel mogelijk naar beneden moet, maar de hevige sneeuwbui in de donker leek ons toch niet de beste optie. We hebben wel alle andere registers opengetrokken zoals veel look eten (maakt uw lichaam van binnenuit warm), overdreven veel drinken (je dient uw bloed zo vloeibaar mogelijk te maken) en de juiste medicatie nemen (had ik preventief reeds gekocht in Pokhara). In dit alles hadden we goede ondersteuning van onze 'drager' Yam en Yayoi was na enkele uren reeds stukken beter. We konden gelukkig naar onze warme slaapzakken gaan in plaats van lagere oorden te dienen opzoeken doorheen een nachtelijke sneeuwbui.
Om onze trektocht wat comfortabeler te maken hebben we dus een 'drager' ingehuurd die ons wat ondersteunde in het dragen van noodzakelijk materiaal. Hier hoef je geen moreel bezwaar tegen te hebben vanuit een koloniaal trauma of zo...integendeel: voor veel mensen hier is dit hun enige broodwinning. Waar je wel op dient te letten is dat je 'drager' de bergen en de bijhorende risico's kent (sommigen komen immers door armoede gedreven vanuit de lagergelegen delen van Nepal) en of hij zelf wel over aangepaste kledij beschikt. Onze 'drager' was een zeer eenvoudige arme man die veel meer deed dan dat zijn job in wezen inhield en we hebben hem achteraf dan ook beloond met een dikke fooi. Eén van de directe gevolgen van de aardbeving is dat al die mensen door de dramatische terugval van het aantal reizigers plots totaal geen enkele inkomen meer hebben en nog hardere tijden tegemoet gaan.
Toen we 's morgens op het basiskamp opstonden was de sneeuwbui gaan liggen. Meer nog: de hemel was strak blauw en de eerste zonnestralen streelden de toppen van de hoge bergen rondom ons. Eigenlijk vormen de bergen rond het Annapurna basiskamp een volledig gesloten cirkel. Het is tegelijk een groots en nederig gevoel om u omringd te voelen door deze kilometers hoge 'muren'. Een kolossaal amfitheater van rotsen en sneeuw.
Het is bovendien fantastisch om jezelf doelen te stellen en deze ook te halen. Het is volgens mij zelfs één van de rechtste paden naar geluk, zolang uw gestelde doelen realistisch en persoonlijk zijn. Een inspanning doen is niet per definitie negatief: de grens tussen afzien en genieten kan zeer dun zijn, misschien kunnen ze zelfs hand in hand gaan.
Met een frisse geest en een lichaam dat zich aangepast heeft om zoveel mogelijk zuurstof op te nemen begonnen Yayoi en ik onbekommerd aan de afdaling toen op onze tiende dag plots onverbiddelijk het noodlot toesloeg: de aardbeving!
Dit is op zijn zachtst gezegd hoe Yayoi en ik onze laatste twee weken hebben beleefd. Het machtige Himalaya-gebergte én de krachtige aardbeving die Nepal een paar dagen geleden heeft getroffen zijn de hoofdrolspelers van deze ervaring.
Deel 1: de Himalaya
Vooraleer dit nader te beschrijven dienen we toch iedereen al bij al een gelukkig 2072 toe te wensen! Na de jungle van Bardiya waren we immers via een lange busrit van 17 uren in het stadje Pokhara aangekomen en daar was reeds alles in gereedheid gebracht om het Nepalese nieuwe jaar in te duiken. Om kwart voor middernacht stonden Yayoi en ik volledig in de startblokken om er een goed nachtje van te maken, maar een half uur later begon alles al zeer snel te sluiten. Met een klein internationaal groepje gelijkgezinden hebben we gelukkig nog een home-party kunnen doen in een huis die enkele buitenlandse paragliding-instructeurs huurden.
Hoewel het stadje Pokhara, gelegen aan een rustig meer, op nog geen 900 meter hoogte is gebouwd, kijkt ze uit op de gigantische muur van de Himalaya-bergketen. Haar skyline wordt gedecoreerd door de berg 'Annapurna' (die met zijn 8091 meter de tiende hoogste ter wereld is) en een hele reeks 7000ers. Deze majestueuze bergen zijn de hoofdreden om naar Pokhara te komen.
Het Himalaya-gebergte is met haar twee miljoen jaar geologisch gezien nog een zeer jong gebergte en ze dankt haar ontstaan aan de botsing van het Indisch subcontinent tegen Azië. Ondanks haar jeugdige ouderdom laat ze alle andere bergketens ter wereld ver achter zich qua hoogte. Wanneer je haar uitlopers zoals bijvoorbeeld het gebergte van Karakorum en Pamir er bijneemt (die geologen beschouwen als onderdeel van de 'Grote Himalaya') bevat ze niet enkel alle veertien 8000ers ter wereld, maar ook alle 52 toppen van de 7000ers. Enkel 'Aconcagua' in Zuid-Amerika komt met haar 6959 enigszins in de buurt. Omdat de bergen zo snel groeien wordt de Himalaya gekenmerkt door scherpe toppen en steile wanden. Ze vormt tevens het grensgebied van de hindoeïstische beschaving van het Indisch subcontinent in het zuiden, de Tibetaans boeddhistische beschaving in het noorden en de islamitische beschaving van Centraal-Azië in het westen.
Op veel plaatsen in Nepal heb je een prachtig zicht op de Himalaya, maar om haar ware grootsheid te ervaren vind ik toch dat je er middenin dient te gaan. Vanuit Pokhara vormt het basiskamp (dit is de hoogste plaats die 'gemakkelijk' te bereiken is; van hieruit wagen professionele bergbeklimmers een poging naar de top) van de berg Annapurna hier een ideale mogelijkheid voor. Je kan met een auto vanuit de stad nog een uurtje richting de bergen rijden, maar vanaf dan houdt al het gemotoriseerd vervoer op. De zeer afgelegen dorpjes zijn enkel via een netwerk van wandelpaadjes bereikbaar en de trektocht naar het basiskamp en terug heeft bij Yayoi en mij twaalf dagen in beslag genomen. Het was een epische tocht van de 'laaggelegen' beboste heuvels tot een heel stuk boven de sneeuwgrens. Onderweg is het genieten van fenomenale uitzichten (o.a. op 'Daulagri', met zijn 8172 meter de zevende hoogste berg ter wereld), kleinschalige traditionele landbouw en veeteelt op aangelegde terrassen en prachtige bossen.
Maar plezier gaat hier ook gepaard met uitdagingen.
Vooreerst zijn de wandelpaden zeer steil en vaak zijn het ogenschijnlijk eindeloze trappen. Op een gegeven moment moesten we zelfs van een dorpje naar een ander dorpje gaan via een trap met een verpletterende 3693 hoge treden. Het Japanse streven naar precisie had Yayoi ertoe gedreven het juiste aantal te tellen. Naar verluidt heeft ze de keuze van haar echtgenoot met dezelfde zin voor perfectie gedaan...hoop ik (!?). Deze kuitenvreters van trappen noemen lokale inwoners overigens 'a little bit up, a little bit down', en het is toch altijd grappig hoe mensen op verschillende plaatsen door een ander referentiekader zo verschillend naar hetzelfde kunnen kijken: wanneer je naast een berg van acht kilometer hoogte woont, is een trapje van een kilometer inderdaad niet zo overdreven, maar voor mij -afkomstig van het platte Vlaanderen- is dit een heel ander paar mouwen.
Een tweede uitdaging wordt gevormd door het klimaat. De topografie en het enorme reliëf van de Himalaya zorgen ervoor dat hierin op kleine afstanden zeer grote verschillen bestaan. Hoe hoger je gaat hoe sneller het weer kan wijzigen: eens aan de sneeuwgrens gekomen hebben we op een paar uur tijd een blakende zon, regen, wind, hagel en een fikse sneeuwbui ter verduren gekregen. Soms kan dit enorme proporties aannemen, want in oktober van vorig jaar nog zijn 24 trekkers rond de Annapurna omgekomen toen er in zeven uren tijd maar liefst een kleine drie meter sneeuw was gevallen! Ons zicht was op sommige momenten sterk belemmerd, maar nooit werd het écht gevaarlijk. Toch dien je je stappen geconcentreerd te zetten en uiteindelijk is het gevoel dat je volgende dertig centimeters belangrijker zijn dan je volgende dertig jaar best wel eens heerlijk. Je voelt het leven tot haar puurste vorm herleid. De toekomst is belangrijk en je dient er steeds oog voor te hebben, maar veel mensen verliezen helaas toch de gave om te genieten van het moment 'nu'.
Een andere te overbruggen klepper is de hoogte. Het gebrek aan zuurstof begint vanaf 3000 meter toch een belangrijke rol te spelen. De zware inspanningen in de ijle lucht deden Yayoi en mijzelf toch vaak twijfelen of we het basiskamp op meer dan 4000 meter hoogte wel zouden halen. De angst voor hoogteziekte speelt toch parten en niet zonder reden: eens gearriveerd op onze hoogste slaapplaats van deze tocht (4130 meter) werd Yayoi ziek. Veel symptomen van hoogteziekte stapelden zich snel op: vermoeidheid, duizeligheid, kortademigheid, gebrek aan eetlust, misselijkheid en hoofdpijn. Gelukkig kwam 'overgeven' er niet bij, want dit is toch reeds een ernstiger symptoom. Dokters zeggen dat je bij hoogteziekte zo snel mogelijk naar beneden moet, maar de hevige sneeuwbui in de donker leek ons toch niet de beste optie. We hebben wel alle andere registers opengetrokken zoals veel look eten (maakt uw lichaam van binnenuit warm), overdreven veel drinken (je dient uw bloed zo vloeibaar mogelijk te maken) en de juiste medicatie nemen (had ik preventief reeds gekocht in Pokhara). In dit alles hadden we goede ondersteuning van onze 'drager' Yam en Yayoi was na enkele uren reeds stukken beter. We konden gelukkig naar onze warme slaapzakken gaan in plaats van lagere oorden te dienen opzoeken doorheen een nachtelijke sneeuwbui.
Om onze trektocht wat comfortabeler te maken hebben we dus een 'drager' ingehuurd die ons wat ondersteunde in het dragen van noodzakelijk materiaal. Hier hoef je geen moreel bezwaar tegen te hebben vanuit een koloniaal trauma of zo...integendeel: voor veel mensen hier is dit hun enige broodwinning. Waar je wel op dient te letten is dat je 'drager' de bergen en de bijhorende risico's kent (sommigen komen immers door armoede gedreven vanuit de lagergelegen delen van Nepal) en of hij zelf wel over aangepaste kledij beschikt. Onze 'drager' was een zeer eenvoudige arme man die veel meer deed dan dat zijn job in wezen inhield en we hebben hem achteraf dan ook beloond met een dikke fooi. Eén van de directe gevolgen van de aardbeving is dat al die mensen door de dramatische terugval van het aantal reizigers plots totaal geen enkele inkomen meer hebben en nog hardere tijden tegemoet gaan.
Toen we 's morgens op het basiskamp opstonden was de sneeuwbui gaan liggen. Meer nog: de hemel was strak blauw en de eerste zonnestralen streelden de toppen van de hoge bergen rondom ons. Eigenlijk vormen de bergen rond het Annapurna basiskamp een volledig gesloten cirkel. Het is tegelijk een groots en nederig gevoel om u omringd te voelen door deze kilometers hoge 'muren'. Een kolossaal amfitheater van rotsen en sneeuw.
Het is bovendien fantastisch om jezelf doelen te stellen en deze ook te halen. Het is volgens mij zelfs één van de rechtste paden naar geluk, zolang uw gestelde doelen realistisch en persoonlijk zijn. Een inspanning doen is niet per definitie negatief: de grens tussen afzien en genieten kan zeer dun zijn, misschien kunnen ze zelfs hand in hand gaan.
Met een frisse geest en een lichaam dat zich aangepast heeft om zoveel mogelijk zuurstof op te nemen begonnen Yayoi en ik onbekommerd aan de afdaling toen op onze tiende dag plots onverbiddelijk het noodlot toesloeg: de aardbeving!
Geschreven door KevinYayoiTravel
Geen reacties bij dit reisverslag
Over deze reis
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
