Eerst nog even terugkomen op het verslag van gisteren. We zijn uiteindelijk niet met de ranger meegegaan: de groep was enorm groot, ik denk wel 40 man. Om het allemaal goed te kunnen verstaan en volgen, moet je echt wel in de buurt van de ranger zijn en dat gaat dus niet lukken! We hebben uiteindelijk zelf de route gelopen, die zij ook deden en hebben de tijd genomen, om alles te lezen. We hadden ons van tevoren ingelezen, dat scheelde ook al veel, in het begrijpen.
En dan vandaag: er gebeurde, wat je niet wilt. We hebben een wallibi aangereden! Hij sprong uit het niets, vanuit de berm de weg op. We raakte hem vol met de voor/zijkant van de auto. Het enige wat Cor nog kon doen, was afremmen en rechtdoor rijden. Naast de weg was een diepe bermgoot, dus geen risico nemen, dat je daar op de zijkant in belandt! Pfffff, of het beestje het overleefd heeft ....... Hij heeft in ieder geval hoofdpijn 😢. De auto heeft overigens geen schade.
Vandaag eerst naar Yellow Water Wetlands voor een mooie wandeling van 4 km. Mmmmm, het pad was na 500 m afgesloten ‘wegens ernstige gevaren’ .......? Jammer. (Die gevaren overigens betreffen krokodillen. De zoutwaterkrokodillen komen steeds dieper het land: het zoute water van de zee kan door de lage waterstand in de rivier steeds verder het land inkomen.) Maar als troost werden we enorm verrast door wat we zagen, na een korte wandeling door een heel droog, bruin bos. Een prachtige Billabong, met weer enorm veel vogels, eenden, goed doorvoede runderen en 4 waterslangen! die af en toe hun kop 20 cm boven water lieten zien! We zien toch iedere dag iets nieuws!
Daarna gingen we naar Warradjan Aboriginal Cultural Centre en dat was echt de mooiste tentoonstelling van en over en door Aboriginals, die we tot nu toe gezien hebben!!! Ik ga er niet verder over uitwijden (want dan kan ik niet meer stoppen 😉), maar het zit in mijn geheugen gegrift. Na afloop nog even nagepraat met een vrijwilliger over de geschiedenis, de problematiek. Hier in het noorden is volgens haar nu wel veel sprake van gelijkheid, dan in andere delen van Australië. Het is een lang proces, maar het lijkt te gaan werken.
Nog een korte wandeling naar Mardukal Billabong. Ongelooflijk, die oases, na een gortdroog stuk bos, paperbast woodland (papierschors-). Tussen twee haakjes: Kakadu bestaat voor bijna 80% uit woodlands!
Het kwik is buiten inmiddels weer opgeklommen tot de 38 graden. Wandelen zit er niet meer in. We gaan nog bij Bukbukluk, een uitzichtspunt kijken. Daar worden we bijna weggeblazen door de harde, warme wind. We zien zandhozen ontstaan en oplossen. Op verschillende plekken zien we rookpluimen (hopelijk van backburning: gecontroleerd afbranden). Verder is de lucht erg vochtig en is er geen helder zicht: de regentijd lijkt in aantocht (maar wanneer?).
We zouden overnachten in Mary River Roadhouse, maar ........ kaal, dus nergens schaduw, 40 graden en harde, warme wind! We rijden door naar Pine Creek (en daar is een klein zwembad onder schaduwdoek: heerlijk) ; daar treffen we morgen Merel en Michael (en de honden)!!
Tot slot een vraag (wie het antwoord weet: we horen het graag 😉): waarom gaan vliegen bij voorkeur op onderzoek uit in je neus/oren/ogen/mond?
We hebben veel last van vliegen. Ze steken niet, maar zijn gewoon vervelend. We zien hier veel mensen lopen met een net over hun hoed heen of eerst een net en dan een hoed, maar daar willen we niet aan. Het belemmert je zicht zo. Nou ja, alles went. En het is vooral, als het niet waait, dus in de ochtend- en avonduren. Oh ja: eten vinden ze ook interessant 😂.

Geschreven door Elskes.reisblog