Pfffff, spierpijn! Vooral m’n schouders en knieën/bovenbenen. Ach ja, je moet er iets voor over hebben 😉: op deze leeftijd voor het eerst (fanatiek!) gaan snorkelen. Maar het was het allemaal waard!
We vertrekken. Na 180 km worden we voor het eerst ingehaald. Na 255 km een roadhouse: de eerste menselijke activiteiten. Veel witte papagaai-achtigen, verder 1 dode kangoeroe en verder niets. Nou ja: niets? Een scala aan landschappen!! Van vlak en uitgestrekt, naar heuvel en zelfs bergachtig. En dat in alle nuances van de kleur rood. Iedere bocht, iedere heuvel brengt een verrassing. Wat toch een enorm land!
Gisteren hadden we een gesprek met meneer van Nederlandse origine (op 6-jarige leeftijd in 1952 geëmigreerd): de floodways zijn er voor het geval er sprake is van een cycloon. Die ontwikkelt zich boven de Indische Oceaan en komt in het noordwesten aan land. Daar valt dan heel veel regen en aangezien het land daar hoger ligt, komt al dat water naar het westen en zorgt voor overstromingen, van alle stroompjes en rivieren. Maar, de laatste cycloon is inmiddels 12 jaar geleden. Ze zijn er op voorbereid!
We kopen in de eerste nederzetting, die we tegenkomen, een ijsje. Paraburdoo. Pfff, dat is om depressief van te worden. Echt alles is rood, niet alleen de grond, maar ook alles wat er gebouwd is, is inmiddels rood van het stof. In het stadje wonen veel werknemers van de ijzermijnen hier in de buurt. Ze verblijven daar tijdelijk, totdat ze met verlof gaan (en even een bioscoopje pikken is er niet bij: te ver weg!).
We overnachten op Tom Price Caravanpark in Tom Price, na 608 km. Het lijkt heel veel, dat is het ook wel, maar bedenk, dat er bijna geen verkeer is, geen stoplichten, geen dorpen of steden en ook de campings zijn dun gezaaid. We stoppen iedere 75 minuten, voor het vullen van de maag en wat lichaamsbeweging. Eerlijk gezegd: de tijd vliegt voorbij.
Het is hier 33 graden. De nachten zijn lekker koel.

Geschreven door Elskes.reisblog