Opstaan met prachtig mooi weer; wat een verschil met gisteren. En dat terwijl we naar de Lofoten gaan, yeahhhh.
Na het ontbijt volgen we de weg 85 richting Narvik en Lodigen. Allemaal plaatsnamen waar we bij de voorbereiding hebben gekeken voor een overnachting. We wilden eerst nog een wandeling bij het national park van Moysdalen doen, maar daarvandaan was het best wel weer een eind rijden naar Henningsvaer, onze overnachtgingsplek de komende drie nachten. En omdat het zo mooi weer is willen we niet langer in de auto zitten dan noodzakelijk, dus we rijden in 1x door naar Henninsvaer.
Daar kunnen we ook een wandeling maken.

Onderweg stoppen we bij een camping voor een bakkie koffie/thee met overheerlijke bosbessen cheesecake. Niet deze is genieten maar de hele omgeving.
Niet veel verder gaan we over op de E10 richting de Lofoten. Ik kan niet anders zeggen: wat een prachtige weg. Door de bergen, tunnels, het uitzicht is fenomenaal. Heb nog nooit zoiets bijzonders gezien. Wat een bijzondere bergen.
In Henningsvaer vinden we ons appartement op de 3e etage; en wat een uitzicht. En ook nu weer een prachtig huis. Aan het water met allemaal eilandjes. Henningsvaer zelf bestaat uit 2 eilandjes aan elkaar verbonden. Het is een bezienswaardigheid en dat is ook te merken aan de drukte. Wat een mensen, dat zijn we niet meer gewend. Maar wel weer gezellig, met kleine winkeltjes en aantal restaurantjes.
We lopen een rondje en gaan dan de wandeling (naam: Fetvagtinden) naar de top doen, het is dan 17.00 uur uur.

We eten snel een hotdog en gaan dan even een stukje terug over de twee hoge bruggen. We parkeren de auto en ik kijk vol ontzag naar de berg waar we omhoog gaan. De wandeling hadden we thuis al opgezocht en je hebt boven een prachtig uitzicht over Henningsvaer en omliggende eilanden.
De wandeling staat gemarkeerd als moderate. Je hebt – net als bij het skiën – diverse classificaties voor wandelingen. Groen is supereenvoudig, blauw is makkelijk, rood is moeilijker (moderate) en zwart is voor gevorderde bergwandelaars en heb je ook vaak touwen nodig.
Nou liggen de classificaties voor de Noren wel iets anders dan wij gewend zijn. En dat hebben we gemerkt. Vanaf het begin af aan moesten we al over grote rotspartijen heenkomen. Met handen en voeten en soms op de knieën gelukt. Daarna ging het steil omhoog via paadjes met stenen en soms zonder stenen. Waarbij ik mij zorgen maakte over de terugweg met oog op mijn enkel. Maar we zijn doorzetter en aangekomen bij het 1e uitzichtpunt zijn we weer verder geklommen richting top.
Die bleek echter toch verder dan gedacht waardoor René en ik driekwart voor de top voor gezien hielden. Jillian is nog wel verder gegaan, maar de top was alleen haalbaar met touwen en omdat er niet veel mensen boven waren is ze – gelukkig – naar beneden gegaan. Ondertussen genoten wij van het uitzicht, zagen de Hurtigruten weer voorbij varen.

Dan de terugtocht naar beneden, een iets ander pad genomen maar niet minder lastig. Je ziet mensen daar naar beneden lopen met een gemak waar ik jaloers op ben. Vroeger liep ik ook zo naar beneden maar dat lukt nu niet meer. En daarbij meer angst voor mijn enkel en dat maakt het er ook niet makkelijker op. Maar we hebben het gehaald; ik kon het asfalt wel kussen.
Aangekomen in het appartement eerst een drankje doen en onze benen geven aan dat het best pittig is geweest. We eten een soepje en zalm uit de oven. Dan is het ook wel gedaan met de energie en duiken we na een heerlijke douche ons bed in.

Geschreven door Petras.reisverhalen