Vandaag staat de papegaaiduiker safari op het programma, mijn favo vogeltje (naast de ijsvogel). Om 13.00 uur vertrekken we vanuit Bleik op het eiland Andoya.
We ontbijten rustig aan en vertrekken rond 10.30 voor de rit van ongeveer 1.30 uur.
We gaan weer over de brug bij Sortland en dan linksaf via rijksweg 82 richting Andoya. Er ligt een cruiseboot in de haven en het blijkt de Aida te zijn. En die hebben wij al een paar keer eerder gezien; in Oslo en in het Geirangerfjord. Grappig.
Op Andoya nemen we de toeristische route. Het is een apart landschap, een landschap wat we hier nog niet gezien hebben. Het is plat, en links van ons bergen van het andere eiland en in de verte rijzen de bergen van Andoya op.
We stoppen onderweg bij een mooi uitzicht punt en het mooiste toilet ter wereld. Want 1 muur is van glas waarbij je alleen naar buiten kan kijken. Met een fantastisch uitzicht over de bergen. Vanaf de buitenkant is het een soort spiegel waarbij je hooguit wat contouren van iemand kan zien. De bergen worden in het spiegelruit weerkaatst. Bij de supermarkt in Bleik halen we een versnapering en rijden we naar het haventje waarvandaan de safari vertrekt. We zien het bootje aankomen en gelukkig bedenkt Jillian dat we de pilletjes tegen reisziekte nog moeten innemen en ook de bandjes moeten nog om de polsen. Dit behoedt ons tegen zee ziekte; hopen we.

Na wat uitleg over de papegaaiduikers vertrekken we. Als we het haventje uitvaren blijken de reispillen en armbandjes geen overbodige luxe voor de dames die op het pontje in Noord al ziek kunnen worden. De deining is groot en het bootje gaat behoorlijk heen en weer. Gelukkig is de vogelrots niet zo ver varen en als snel zien we de eerste papegaaiduikers al voorbij vliegen.
Niet veel verder zwemmen ze in kolonies bij elkaar en kunnen we ze goed bewonderen. Vastleggen op foto en film wordt lastig, ze duiken of vliegen weg en de boot is ook niet echt een stabiele factor. We schieten zoveel mogelijk plaatjes en hopen dat er een paar goede bij zitten. Dat zien we thuis wel als we de foto’s overzetten op de computer. Met de mobiel fotograferen is niet te doen, dus helaas voor jullie geen foto’s van de papegaaiduiker.
Dat dit deel van de zee niet alleen door papegaaiduikers wordt ingenomen blijkt als snel. Naast zee alken en zee koeten die tussen de papegaaiduikers rondzwemmen vliegen er ook de nodige zee arenden.
De papegaaiduikers zijn toch wel dappere vogeltjes. De zee arenden vangen ze graag als hapje. Dus het is elke keer oppassen dat je niet gepakt wordt als je op weg bent naar je jong. Gelukkig zitten de jongen veilig in een diep hol van ca. 1 meter waardoor ze niet gepakt kunnen worden.
Verder vliegen er nog de nodige Kleine Jagers (lijkt een beetje op een meeuw). Deze zitten achter de papegaaiduikers aan die visjes gevangen hebben. Ze vallen de papegaaiduikers zodanig aan dat die de visjes laat vallen. Die dan door de Kleine Jager worden opgegeten. En de papegaaiduiker vist achter het net en kan weer opnieuw gaan jagen.
Een ware overlevingsstrijd wordt hier elke dag gevoerd.

De zee arenden zijn prachtig om te zien; we zien er totaal 8 rond de rots vliegen, waarvan 4 jonge zee arenden. De schipper gooit een stuk zalm in het water en vaart weg. De arenden hebben in een oogwenk de vis in de gaten en voor onze ogen neemt er één een duik en de vis wordt gelijk afgeleverd bij twee schreeuwende jongen. De gids ook weer blij want dat scheelt weer een papegaaiduiker.
Inmiddels ziet Jillian groen en geel van zeeziekte. De 2 pilletjes en 2 armbandjes hebben niet geholpen.
Ik ben niet ziek, maar helemaal comfortabel voelt het niet.
Na een uurtje de vogels te hebben bekeken varen we weer terug naar de haven.
In een klein en we de magen met een broodje en een heerlijk stuk huisgemaakte chocoladetaart. De wandeling naar een bergtop laten we vallen, dit om dat er boven die berg een lage donkere wolk hangt. Zouden we boven staan dan zien we misschien niets of staan we in de regen. We vervolgen onze weg naar Andenes maar daar is werkelijk waar – buiten de walvis safari’s om – niets te beleven.
Via de andere kant rijden we terug, een beetje saaie weg, plat en geen bergen.
Wel zien we aan de deze kant Senja liggen, het eiland waar we van de week waren en wat wij een prachtig eiland vonden.

We komen weer bij Sortland aan en de cruiseboot blijkt er nog te liggen. Nou moet je bij Sortland niets voorstellen; een groot dorp waar weinig tot niets te doen is. Zelfs geen souvenier winkel.
Wel twee overdekte winkelcentra en thats it. Wat de cruisepassagiers hier de hele dag moeten doen, wij vragen het ons af. Misschien een excuries met een bus of zo.

Tijdens en na het eten overleggen we even wat we morgen gaan doen. Er zijn diverse opties, maar ook wel weer afhankelijk. Zal waarschijnlijk richting kust worden maar we zien het morgen wel.

Na even gebeld te hebben met het thuisfront om te horen of alles goed is gegaan met paps, is het tijd voor het verslag.
Nog wat na wiebelend in mijn hoofd van de boot rond ik het verslag af.
Want het is al bijna twaalf uur en mijn lichaam geeft geen teken dat het tijd is om te slapen.
Ik heb zelf ook geen benul van tijd omdat het nog gewoon dag is.

Geschreven door Petras.reisverhalen