Na het ontbijt staat een bezoek aan Wicklow mountains op het programma, en specifiek een wandeling van 9 km. over de berg.
Eerst in Rathdrum bij de supermarkt een vers broodje laten beleggen. Dat is hier in Ierland wel goed geregeld. Je bepaalt zelf wat je op je broodje wil en het wordt vers gemaakt.
Dan naar Glendalough, het startpunt van de wandeling. En waar een oud kerkhof met bijbehorende gebouwen ligt. Want ook dit is nog steeds de Ancient East. Onderweg door bosrijk gebied moeten we op de rem omdat Bambi over wilde steken en dat vlak voor onze auto deed.

We parkeren de auto op de parkeerplaats bij het bezoekers centrum, en vandaar uit lopen we naar het beginpunt van de wandeling. Die ligt 1,5 km verderop, met een parkeerplaats. Eind van de dag zeggen we bekaf tegen elkaar dat we de auto DAAR hadden moeten parkeren.
Maar goed, onderweg komen we de oude begraafplaats tegen maar we besluiten die op de terugweg te doen. Omdat er een aantal touringcarbussen zijn gearriveerd en je daar over de grijze bolletjes van de bejaarden kan lopen en je de gekleurde parapluutjes van de Aziatische vrienden in je oog geprikt krijgt.

Dan aangekomen wij de start van de wandeling en we besluiten deze linksom te doen. Dat betekent richting waterval en meteen beginnen de “kuitenknijpers”; de weg gaat behoorlijk stijl omhoog.
De waterval is niet de moeite waard, maar goed hij ligt op de route. Bekaf kom ik boven en dan gaat de weg nog stijl verder. Het pad verdwijnt in het bos en daar liggen bielzen met anti slip krammen.
Oef, zou dit het pad met de 600 trappen zijn. En ja hoor, het bielzenpad wordt een trap en daar hadden we al over gelezen. 600 treden! In etappes komen we boven, denken we. Een prachtig uitzicht over het meer is onze beloning, en een ander meer ligt ernaast. We lopen verder over het bielzenpad en zien een pad in de verte dat naar een bergtop gaat. Het zal toch niet? De goden zijn ons goed gezind en we stijgen nog meer. Het uitzicht wordt alsmaar mooier en door het windje is deze inspanning goed te doen. Dan ziet René ineens eens soort schapen, maar met enorme horens. Het lijken steenbokken. Het blijken wilde geiten te zijn, ooit diende deze soort als melk- en vleesvoorziening voor een mijnwerkersdorp. Maar daarna in de vrije natuur losgelaten en daar kunnen ze zichzelf goed in stand houden. Ook zien we heel veel hertjes lopen, ruim 50 stuks tellen we.
Dan dalen we weer af en komen langs een riviertje. We houden even pauze en nemen de tijd om met onze voetjes in het water te zitten. En niet alleen onze voeten, want nadat René zijn lunchpakket heeft gepakt glijdt ook de rugzak in het water. Gelukkig zitten we niet bij een stroomversnelling maar bij een soort bassin, dus met wat omlopen lukt het René om de rugzak te pakken. Maar die is inmiddels door- en doornat. Alles er even uit, water er uit laten lopen en de rest droogt vanzelf wel.
We dalen weer verder af via een vreselijk pad met allemaal grote stenen. Dan komen we nog langs het oude en vergane mijnwerkers dorpje waar wat resten van de huisjes staan.
We vervolgen onze weg over een normaal pad en lopen langs het water. Aan het einde van het meer gaan we weer over op het pad naar het bezoekerscentrum. Ondanks dat we bekaf zijn en gaan we toch nog even bij het oude grafveld langs. Het is er minder druk en een bijzondere plek met een ronde toren. De oude graven staan schots en scheef door elkaar. We nemen wat foto’s en dan naar de auto. Wat heerlijk om even te zitten, maar we kunnen nu al lachen hoe we straks uit gaan stappen.
We eten nog een ijsje en dan gaan we naar Bates, een restaurant in Rathdrum. Het is nog steeds warm en we besluiten buiten in de schaduw te gaan eten.
Het eten is fantastisch, echt restaurant eten en geen pubfood.
Naast ons zit een stel, we kijken er met verbazing naar. De vrouw loopt steeds weg, haalt drinken ergens anders, bestelt het menu met 3 soorten vis waarbij ook scampi’s zitten. Ze vraagt hulp aan de ober hoe ze die moet eten. Je had de blik van haar man moeten zien. Dan loopt ze weer weg, hun kind loopt ook weg en de man zit alleen. We bekijken het met de nodige verbazing.
Dan gaat de vrouw betalen en dat duurt best wel lang. De man en het kind lopen weg.
Komt die vrouw later naar buiten en gaat ze aan ons en een Duits stel vragen of wij gezien hebben waar haar man naar toe is gegaan. Ik haal mijn schouders op, geen idee.
Wij gaan ook betalen en als we naar de auto lopen zien wij de vrouw nog steeds zoeken naar haar man.

Moe maar voldaan zitten we bij de B&B nog op het terras en kijken nog voetballen.
Morgen de laatste dag voordat we naar Dublin gaan.

Geschreven door Petras.reisverhalen