Gisteravond de geplande route nog even doorgenomen. We gaan naar de Ring of Kerry en voordat we daar aankomen zouden het schiereiland (Dingle) er tegenover gaan verkennen.
Maar dat is best wel een ritje en nou hebben wij geen hekel aan autorijden maar het is zulk mooi weer dat we juist geen lange autoritten willen maken.

We besluiten om de rondrit over het schiereiland bij Dingle te skippen, zaterdag gaan we daar een boottocht maken en kunnen daarna nog wat gaan rondrijden. Omdat we tussen 17.00 en 18.00 uur als aankomsttijd bij de B&B hebben afgesproken, willen we voor die tijd in Killarney kijken.

Dat plannen overbodig is, blijkt maar weer tijdens ons ontbijt. In deze prima B&B komt de mannelijke eigenaar een praatje met ons maken. Het historische pand waar hun restaurant in zit en de 2 historische pandjes ernaast met de B&B hebben ze in 2 jaar tijd verbouwd. De man komt op zijn praatstoel en vertelt in geuren en kleuren hoe de verbouwing is gegaan, wat voor antieke spullen ze hebben aangetroffen in het gebouw maar ook onder de grond. Zijn vrouw komt af en toe kijken en trekt al gezichten naar ons dat haar man – als hij eenmaal begint – niet meer stopt. Maar hij vertelt enorm leuk en wij genieten ervan en vragen ook door.
Hierdoor vertrekken wij later dan gepland bij de B&B op weg naar Shannon Ferries voor de overtocht van Killimer naar Tarbert (ook later dan gepland) over de rivier Shannon. Waar overigens dolfijnen zwemmen, maar die hebben we niet gezien.
Aangekomen aan de andere oever nemen we niet de hoofdweg maar een kleinere weg richting de kust waar Ballybunion op het programma staat. Daar heb je ook hoge kliffen, maar de grote meute toeristen hebben die niet ontdekt. Onderweg stoppen we nog bij een kasteeltje (ruïne) waar je ook naar boven kunt. Het uitzicht is prachtig en het is laag water. Bij hoog water staat het kasteel voor een deel in het water. Er loopt ook een plaatselijke ierse dame in de rondte die ook foto’s maakt en op haar verzoek maakt ze met mijn camera ook een foto van ons. Ze legt ons het een en ander uit en verwijst naar een strand bij het dorp waar zij woont. Vanochtend heeft ze daar nog dolfijnen gezien en ze laat gelijk de foto’s zien.
Onderweg komen we inderdaad een bordje tegen die het strand aangeeft, een doodlopende weg.
Tot onze verbazing is er nergens parkeer ruimte, alleen op het strand. En daar staat nog een camper en een auto geparkeerd. Dus wij ook maar het strand opgereden, Parijs-Dakar maar dan anders.

We lopen naar de waterkant en gaan daar zo’n 1,5 uur zitten genieten van de zon en hopen op dolfijnen. Turend naar het water met de kijker horen we ineens geloei achter ons. Er lopen koeien op het strand, hilarisch. We bekijken het tafereel en zien ineens de dame van het kasteel achter de koeien aanrijden. Daarna komt er een oude man aanrennen die met grote boog om de koeien heen loopt en de koeien weer terugjaagt naar de plek waar ze vandaan kwamen. Maar daar stonden ook nog auto’s met ouders en kinderen die in het zand zaten te spelen, een camper waarbij de bewoners ernaast koffie zaten te drinken. En daar tussen een aantal van die loeiennde koeien, nog hilarischer.
En wij bekeken dat natuurlijk op enige afstand, hopen dat ze niet langs onze auto zouden sjokken.
Er kwamen nog 2 mannen met stokken aan die de koeien op een stuk wei joegen en daarna het hekwerk gingen repareren.
De koeien bleken ontsnapt. Wat hebben we gelachen.

Dan maar weer verder naar Ballybunion, waar we een uitstapje maken naar Bromore cliffs.
We kunnen voor € 5,- parkeren bij een boer, die gelijk komt aanrennen omdat de parkeer automaat niet werkt. We betalen hem het parkeergeld en hij laat ons gelijk zien waar we kunnen lopen en wat we kunnen zien. Onderweg heeft hij allemaal bordjes met uitleg gemaakt. Het zijn prachtige kliffen, we vinden het mooier dan de kliffen van Moher, ook omdat het niet toeristisch is en het plekje zo rustiek is.
We nemen de tijd om de omgeving in ons op te nemen, maar dan wordt het toch echt tijd om te gaan. Op verzoek van de B&B hadden we nl. vanochtend aangegeven dat wij tussen 17.00 en 18.00 uur aan zouden komen.
We hebben nog net tijd om onderweg een ijsje te eten en dan 1 uur rijden naar de B&B. Een prachtige weg waarbij de je bergen van Ring of Kerry ziet opdoemen.
Als we om 17.15 uur (binnen de afgesproken tijd, op hun verzoek doorgegeven) bij de B&B aankomen hangt er een briefje dat als we er zijn, we hun willen bellen met 2 telefoonnummers erbij.
Bij 1 nunmer krijgen we de voicemail die René inspreekt en aangeeft dat we er zijn. Bij het andere nummer krijgen we geen gehoor. Als we aanbellen blijkt er ook niemand thuis.
Dan maar naar de naastgelegen pub voor een Guinness en een biertje. Dan bellen we nog een keer en krijgen we gehoor. We geven aan dat wij onze drankjes opdrinken en er dan aankomen.
Voordat we kunnen aanbellen gaat de deur al open. Zij zat bij de kapper en haar man had instructies gekregen, maar heeft de telefoon waarschijnlijk niet gehoord.
Het blijkt dat zij waarneemt voor haar halfzus, de moeder van haar zus is overleden. Dat is triest natuurlijk. Ze blijft zich verontschuldigen dat niemand de telefoon beantwoordde maar wij gaven aan dat het geen probleem was en dat wij ons wel vermaken.
Dan gaan we naar boven en krijgen we kamer 5. Alleen is die op slot. Dan gaat ze met iemand bellen en we krijgen een vaag verhaal over mensen die hun koffer kwamen brengen en haar zoon heeft die koffers in kamer 5 laten zetten terwijl die voor bestemd was. Ze vraagt of wij het erg vinden om 1 nacht in kamer 4 te slapen met 2 éénpersoonsbedden (die overigens nog opgemaakt moet worden) en dan morgen de juiste kamer krijgen. Als ze de mensen uit kamer 5 nog ziet, zet ze die weer naar kamer 4 en zou ze ons bellen. Het vrouwtje wist bijna niet waar ze moest kijken en voelde zich ongemakkelijk. Wij konden er wel de humor van inzien (behoudens het overlijdensgeval) en wij gaan in kamer 4 voor 1 nacht. En ze hoeft geen sorry meer te zeggen, want dat heeft ze al heel veel gedaan.
Dan gaan we eten in de pub (heerlijk, alles op loopafstand) en maken nog een praatje met een Amerikaans stel uit Maine wat naast ons zit te eten. Ik zeg dat ik Maine alleen ken van de schrijver Stephan King. En laten ze die nou persoonlijk kennen, hoe is het mogelijk.

Dan is het tijd om weer naar de B&B te gaan. Aangekomen op de kamer is die wel opgemaakt. Maar bij de toiletgang blijkt dat er alleen voor deze ronde nog papier is, nergens meer een rol te bekennen.
We schieten weer in de lach, maar ik heb vooraf al meelij met het vrouwtje als ik moet melden dat er geen toiletpapier is. Gelukkig is ze er niet, alleen haar zoon. Hij gaat het regelen en als we onze koffers hebben gepakt komt hij gelijk melden dat hij 2 rollen heeft neergelegd. Opluchting alom.
Daarna spreekt René nog de eigenaresse die aangeeft dat wij morgen kamer 5 met 2 persoonsbed krijgen.

Maar ondanks dit alles hebben we een meer dan fantastische dag gehad, die geheel anders is gegaan dan wij vanaf huis en gisteravond hadden bedacht. En dat plannen is leuk, maar het is nog leuker om de tijd te nemen voor de mensen - met hun verhalen - die je onderweg tegenkomt.
En je komt nog eens op plekken (strand) waar we anders nooit terecht waren gekomen.

En het weer? Fantastisch, alleen maar zon en dat blijft voorlopig nog zo. En het wordt warmer en warmer.

Geschreven door Petras.reisverhalen