Nadat onze dag was begonnen met een ontbijt stond vandaag een ritje naar Slane op het programma, voornamelijk bekend van Slane Castle. En dat kasteel is weer bekend van de openlucht concerten van de “groten” der aarde, zoals onze favoriet U2. Maar ook de Stones, Bruce Springsteen, Robbie Williams, Red Hot Chili Peppers, Bon Jovi en nog een paar hebben hier een podium gehad.
Het kasteel is vanaf 1703 in bezit van de familie Conygham. In 1991 is er brand geweest en is het westelijke deel afgebrand. In 10 jaar tijd heeft de familie het laten herbouwen met eigen financiële middelen. Tot die tijd woonden ze daar ook. Nu werken ze er en in de vakanties zijn ze er ook.
De lord Henry Mount Charles loopt soms ook mee met de tour omdat hij dat leuk vind.
Wat dit kasteel qua tour leuk maakt is dat je in de vertrekken komt waar men nog gebruik van maakt. Ze willen nl. niet dat het kasteel een museum wordt, maar een kijkje geeft hoe het er uit ziet.
Dat betekent dat je op de bankstellen mag zitten. Je mag foto’s maken, alleen verzoekt de familie om geen foto’s van de portretten te maken omdat ze niet willen dat deze op social media terecht komen.
De concerten worden in de tuin naast het kasteel gegeven, dat deel is een natuurlijk amphi theater.
In de bar hangen foto’s van de concerten, een gitaar van Jon Bon Jovi en foto’s van degene die opgetreden hebben. U2 is als enigste band 3x daar geweest.
We lunchen daar nog even en genieten van onze aanwezigheid bij deze plek en dromen over een concert wat we volgend jaar gaan bijwonen.

Dan verder naar Newgrange. Een graftombe uit een periode ver vóór de piramides van Gizeh.
Als we daar aankomen zien we al 8 touringcar bussen staan. En dan blijkt ook nog dat er geen tours meer beschikbaar zijn, alles is al via online boekingen geboekt. Wat bizar en we geven aan dat dit toch niet waar kan zijn dat toeristen hier op weg naar toe zijn om te horen te krijgen dat er geen plek is. Want je moet met een busje daar naar toe en dan krijg je een rondleiding in de tombe. Het is niet mogelijk om daar buiten rond te kijken.
Om ons tegemoet te komen mogen we gratis naar de tentoonstelling, maar eigenlijk heb ik daar niet zo veel zin meer in. We lopen en rondje en er zijn veel replica’s van botten en stenen die ze gevonden hebben. Ook is er een replica van de tombe. De tombe zag er van de buitenkant totaal anders uit dan nu, in het verleden is de tombe afgegraven en opnieuw in elkaar gezet. Dan zijn we er klaar mee en drinken wat in het restaurant.

Dan gaan we op pad naar ons guesthouse, 10 minuten verder. Een mooi huis, mooie tuin en prachtige kamer en een hartelijke begroeting door Marjorie.
De douche kan wel wat kuren vertonen, want soms gaat die niet uit. Dan moeten we haar even roepen en moet zij iets doen bij de waterleiding.
We hebben de laatste week wel steeds gedoe met de douche. Bij de één heb je s’morgens amper water en dan nog koud ook en bij de ander loopt het water bijna niet weg zodat je moet oppassen dat de douchebak niet overstroomt.

Dan gaan we op advies van Marjorie eten bij the Black Bull Inn in Droghera, 10 minuutjes rijden.
We komen aan bij het restaurant wat er aan de buitenkant niet uitziet, maar van binnen prachtig is met diverse barretjes en een biertuin. We vragen om een tafel buiten en bestellen een biertje en een alcoholvrij biertje.
En we geven onze bestelling door, Rene een gietijzeren pannetje met vlees en groene en ik 2 voorgerechten.
Om ons heen krijgt iedereen zijn bestelling, en wij als schlemielen zitten met droge tongen met smart te wachten op onze biertjes. We vragen nog even of we nog lang moeten wachten en ze gaat er achter aan. Na 5 minuten komt ze melden dat ze het wel had doorgegeven maar dat de bar het niet heeft klaar gezet. Komt er zo aan. Dan komt mijn eten al, en pal daarna ons eten. We grinniken erom.
Dan bestelt René nog een biertje, dat komt redelijk snel. Na 5 minuten komt men met nog een pint bier. Tsja, dat hebben we niet besteld. Dus biertje weer terug naar de bar.
Als we klaar zijn met eten wordt onze tafel leeggeruimd. We willen nog een nagerecht. Maar er komt niemand meer iets vragen. We wenken de bediening en vragen om de dessert kaart. Maar ook die komt niet. Dan wenken we weer naar de bediening en die zegt, oh jullie wilden de rekening hé? Nee we willen de menukaart. Oh ja, en weg is ie. Dan komt hij met een desert kaart terug maar zet die op de tafel naast ons en gaat dan uitleg geven. Die mensen wijzen op onze tafel en hij komt met een rood hoofd naar ons. We kunnen dan onze bestelling doen. Voor René een koffie en ik wat anders.
Als de koffie voor René wordt gebracht krijgt hij een kom met melk erbij en hij vraagt om suiker. Dat gaat ze halen. Ze komt even later met een grote mand terug maar dan met bestek voor mij en geen suiker. En die gaat er ook niet komen.
We zitten inmiddels met de slappe lach aan tafel en uiteindelijk ga ik zelf de suiker maar halen.
Bij het vragen van de rekening blijkt dat er 1 bier te weinig is gerekend. We vinden het prima en houden onze mond. Omdat er wederom niemand komt lopen we maar naar de bar om te betalen.

Een ongeorganiseerd restaurant, maar eerlijk is eerlijk het eten was fantastisch. En wij zijn met vakantie en hebben geen haast. En een hilarische avond gehad en dat is ook wat waard.

Op het terras nog even contact met het thuisfront gehad, even een emotioneel momentje, en ik kijk er ook wel weer naar uit om naar huis te gaan.
Jillian en Tristan 3 weken niet gezien en dat is nog nooit voorgekomen. Ik mis ze en kijk er naar uit om weer samen met te zijn. Ook als dat maar voor korte duur want volgende week vlieg ik alweer naar Zweden.

In de guesthouse aangekomen de auto leeggehaald en de koffers opnieuw ingepakt want morgen wordt onze zwarte rakker ingeleverd op het vliegveld. Dus de koffers moeten opnieuw gepakt worden.
Dan nog “even” reisverslag maken en lekker naar bedje toe.
En het douchen…….bij René ging de douche niet uit, bij mij gelukkig wel.

Geschreven door Petras.reisverhalen