We drinken koffie en eten een broodje bij een zaakje om de hoek. Daarna lopen wenaar het water, eigenlijk zonder plannen. Ik wilde nog een walkingtour doen maar die van vandaag was vol en we staan op de wachtlijst waarvan ik nog niks heb gehoord. Eerst naar de Pike Place market, getipt door veel mensen die we hebben ontmoet. Het is een halfoverdekte en overdekte markt aan de waterkant waar mensen staan uit de omgeving met hun producten. Het is er erg druk met toeristen maar dat geeft niet; de kramen liggen vol met fruit en groente en andere producten en niet met toeristenspulletjes zoals t-shirts en sieraden. Nou ja een paar dan. Het mooiste is de Fish Market, er liggen bergen en bergen verse vis en schaaldieren. Fantastisch om te zien. De mannen achter de viskraam voeren een show op door met vis naar elkaar te gooien.
Een eindje verder is een parkje waar je de haven goed kunt zien. Er zijn veel mensen en ineens zie ik de naam van het parkje en herken het als de verzamelplaats van de Free Walking Tour. Toevallig is het 12.50 en we staan op de lijst voor 13 uur. De gids vraagt mijn achternaam en zegt; je staat erbij, welkom. Zijn we onverwacht dus toch aanwezig bij de tour.
Jake is een zeer energieke en enthousiaste man. Hij begint zijn verhaal met uitleg over het klimaat van Seattle. Dat er altijd wordt gezegd dat er zoveel regen valt. (Klopt dit staat in alle reisgidsen). In werkelijkheid is dit dus niet zo en dat komt door de Olympic Mountains, die we vanuit de haven zien liggen. Zij krijgen alle regen als er wolken uit het westen komen. Vandaar ook het regenwoud in het Olympic park. De Puget Sound (de baai) zorgt voor een mild klimaat; in de zomer niet te warm en in de winter niet te koud en heel weinig sneeuw. Nog iets wat ik niet had verwacht.
Hij neemt ons mee de heuvel op naar de 1e echte weg die parallel aan het water loopt; de Alaskan Way. Hij vertelt dat er op de plek waar we nu staan alleen maar bomen stonden vroeger. In 1852 kwam de 1e zaagmolen en daarna volgden vele molens en dus meer mensen. Toen er ook nog goud werd gevonden in Klondike, dat je kon bereiken via Canada en er een spoorlijn was aangelegd begon Seattle te groeien. De trein reed tot aan de haven en schepen legden aan om spullen te vervoeren naar Alaska voor de goedzoekers. Vandaar dat de weg nog steeds Alaskan Way heet.
Seattle is de snelstgroeiendste stad van de VS, pas 2 jaar geleden was het inwonertal boven de 700.000. Dat de stad zo snel groeit heeft te maken met dat het voor techbedrijven minder duur is om zich hier te vestigen dan in Sillicon Valley. En omdat er veel wordt samengewerkt en kennis wordt gedeeld. Microsoft en Amazon o.a. zijn gevestigd in Seattle. Boeing zit er al langer. Wij zien dat er ook veel wordt gebouwd in de stad, vandaar die omleidingen. Jake noemt nog even het verkeer dat een ramp is hier. Dat hadden we al gemerkt. Dit komt doordat er in de binnenstad van Seattle eigenlijk alleen maar bedrijven zijn, er wonen niet veel mensen. Voor Jake leidt dat tot 1 voordeel; er is geen stad in de VS waar zo veel en zulke lange happy hours zijn. Met die happy hours probeert men iedereen langer in de stad te houden. Er zijn happy hours voor het ontbijt, maar de meeste beginnen om 3 uur en stoppen om 9 uur.
We eindigen weer in de haven. We zien dat de heel erg lelijke snelweg die bovenlangs loopt wordt gesloopt, ze zijn al een heel eind. Er komt een tunnel en de stad wil op de plek van de snelweg een mooi Waterfront Park maken.
De wandeling heeft 2 uur geduurd en we zijn veel te weten gekomen over de stad. Ik vind dit toch altijd de leukste manier om een stad te leren kennen. Vorig jaar heb ik een fietstocht in Berlijn gedaan en in Manchester een wandeltocht. Ik kan het iedereen aanraden. De meeste wandeltochten zijn gratis, je geeft dan aan het eind ervan wat je het waard vond. Ik vraag Jake nog naar tips voor restaurants.

Op weg naar het hotel kopen we een broodje en gaan even relaxen. Om half 8 nemen we de monorail naar de Space Needle. De monorail en de Space Needle zijn gebouwd voor de wereldtentoonstelling in 1962 en zijn gebleven. De monorail rijdt tussen Westlake Station en de Space Needle over een betonnen parcours hoog boven de weg. Ik zit bij het raam in het jaren '60 interieur en onder mij is niets, de monorail heeft steun in het midden en niet aan de zijkanten. Ik vind het doodeng maar binnen 2 minuten zijn we er.
We kopen kaartjes voor de Spaceneedle en zoeven omhoog. Het uitzicht is prachtig; de stad en de haven onder ons, veerboten die aankomen of vertrekken en natuurlijk Mount Rainier die zo'n 115 kilometer verderop ligt maar nadrukkelijk aanwezig is met de witte bovenkant. De sfeer op het platform is uitgelaten; mensen gaan tegen de glazen ruiten staan of liggen en laten zich fotograferen, anderen nemen selfies en er wordt voortdurend aangeboden om foto's van je te maken door andere toeristen en wij fotograferen hen dan weer. En dan gaat de zon ook nog onder en gaan de lichten in de stad aan.

We nemen de monorail terug en besluiten de avond op het dakterras van Frolik en eten nog een klein hapje in het cafe bij ons hotel.

Geschreven door Inge.Klaas.NorthWestUSA