Wekker ging om 7:15, we hebben eerst de spullen ingepakt voordat we gingen ontbijten. Ontbijt was pas vanaf 8 uur.
Onze plan van vandaag was Shahreza, een stad 85 km verderop.
Om 9 uur zaten we op de fiets, we zijn via de Si-o-se Pol brug klimmend de stad uit gefietst. Af en toe op de brede stoep, want daar was lekker schaduw en er liep toch niemand. Op de weg was het erg druk en het werd alleen maar drukker met veel vrachtverkeer. Want de snelweg en de oude weg was nu één en er was helaas niet altijd een vluchtstrook. Het was behoorlijk onderneming om hier te fietsen en af en toe vreesden we voor ons leven. Ik hoop dit niet nog eens mee te maken!! We hebben letterlijk tussen de razende auto's gefietst toen de 4 baans, 6 baans werd omdat er van rechts twee invoegstroken erbij kwamen en wij er midden in fietste, doodeng!! Er werd daarbij ook nog eens behoorlijk hard gereden. Hans had minder last van die angst in de wetenschap / veronderstelling dat ze rekening houden met andere weggebruikers, al lijkt dit niet altijd het geval.

Langs de weg werden op verschillende plekken voornamelijk pistache, wal- en hazelnoten verkocht. We hebben een klein zakje verse pistache noten (die heb je bij ons niet) en 2 peren gekocht die we meteen hebben opgegeten.
Het bleef druk, ook met vrachtwagens, op de weg. Toen we door een smalle bergpas moesten (weg werd erg smal) liet Hans me voorop fietsen. Dit doet hij altijd om samen veilig samen een gevaarlijk punt te passeren. Dan past hij zijn snelheid aan en blijven we bij elkaar. Was ik heel even blij met de vrachtwagens, want die reden ook langzaam 😂 Stinkende en warme diesel lucht nam ik maar op de koop toe. Altijd beter dan de razende auto's. Er kwam na de bergpas wel een vluchtstrook maar die was zo slecht dat Hans wel op de weg bleef fietsen, maar ik niet, dan maar nog langzamer en de gaten in de wegdek ontwijkend. Na een enge kleine stevige afdaling wachtte Hans op mij. Er stond een vrachtwagen en de chauffeur stond op het moment van instappen. Ik riep fietsend naar Hans: "Ik ga hem vragen waar hij naar toe gaat en of we een stuk mee kunnen rijden!" Hans:"Nee wacht eerst even overleggen". We zijn naar het winkeltje langs de weg gegaan om te overleggen met een gekoeld drankje. Ik ga een lift regelen zei Hans, maar eerst moest hij poepie doen, hij vroeg aan de medewerker waar de wc was. Die was er dus niet 😅 Maar gelukkig een aardige jongen, hij nam Hans mee naar ergens waar ik hem niet meer zag. Toen ze net weg waren kwam er een pick-up aan zoals de vorige lift die we kregen maar deze was zonder dak. Hij parkeerde recht voor mij, stapte uit en we zeiden elkaar gedag. Ik stond op om te kijken of er aan de achterkant van de auto een klep was zodat de fietsen niet eruit zouden kunnen rollen haha..... en die was er 🤗
De enige 2 woorden die ik tegen hem sprak waren Shiraz en Shahreza waar we naar toe wilden en verder was het met mijn armen zwaaien, fietsen aanwijzen en naar zijn auto richten. Hij knikte alle keren yes en een lift was meteen geregeld. Hij moest zijn pick-up "tanken" met 3 gastanks.
Toen Hans terug kwam was hij behoorlijk verrast 😂 Hij stelde zich voor als Javad en pakte vervolgens zijn mobiel en starte Google Translate zodat we met elkaar konden "praten". We hadden dat nog niet geprobeerd op onze app. Na wat geklikt werkte het ook bij ons en zo hebben we daarmee gesproken met iedereen die we tegen kwamen!!👌 Na het tanken moesten we nog 5 minuten wachten omdat hij wilde bidden. Shahreza was nog maar ongeveer 45 km, het werd een rit van ongeveer 45 minuten. In de auto stelde hij voor dat we ook naar Semirom te gaan waar hij vlakbij woont, vlakbij is voor iedereen een ander begrip zou weer blijken. Hans googlde mooie foto's te voorschijn en wij dachten ach waarom niet we hebben toch geen vaste routes. Later nodigde hij ons uit om met hem naar huis te gaan. Ook nu weer dachten we ach als we dan toch al in Semirom zijn waar hij vlakbij woont waarom ook niet op zijn uitnodiging ingaan? In Shahreza (onze doel van vandaag) moesten we even op zijn vriend wachten die ook naar huis ging. Vervolgens ging Hans bij zijn vriend in de pick-up die vol was gestapeld met lege (appel) kratjes. We hadden natuurlijk wel onze bedenkingen :) Toen ik alleen met hem in de auto zat heb ik wel een selfie met hem naar een vriend met locatie gestuurd 😂 Ook al voelde het goed, je weet het maar nooit! Dit ritje duurde een uur met prachtige landschappen, flink omhoog de bergen in. Als we het hadden moeten fietsen was het oelalala......
In Semirom kwam Hans weer in de auto, zijn vriend ging weg. Geen idee waarom want hij woont bij hetzelfde dorp "Sivar". Daarna reden we Semirom door en stopten bij een (appel) kisten opslagplaats. Hans zei meteen dat hij hier de pick-up ging volladen met die kratjes. Ik kon het niet geloven en de fietsen dan????? Ja die zet hij op de klep (die kleine????) achter die normaal omhoog staat 😱😱😱 Dat kan toch niet?? Heel even overwogen we om dan maar niet mee te gaan en in Semirom te blijven. Ook werd geopperd om naar zijn huis te fietsen maar dat werd door iedereen afgeraden omdat dit met fiets te moeilijk zou zijn. Mijn fiets ging als eerste op de klep, die kon er prima staan. Alleen het voorwiel van de fiets van Hans kon op de klep, de rest moest aan mijn fiets en de pick-up vast getrokken worden met een stevige lange touw. Ze zaten goed vast, maar bij hobbels hield ik toch wel even mijn hart vast pfffffff....
Die vriend van Javad kwam weer terug en hij nam alle fietstassen mee, anders hadden ze nooit in de auto gepast. Wij hadden alleen de stuurtas bij ons.
Hij woonde vlakbij Serimom zei hij, de rit duurde ook weer een uur. Wat ik al schreef vlakbij is voor iedereen een andere begrip. Maar wel weer een prachtige landschap, hoe verder we omhoog gingen des te groener werd het. Er groeien daar voornamelijk appels, perziken, abrikozen en druiven. Voor het dorp waar Javad woont wordt er op donderdag volleybal gespeeld, die vriend met de fietstassen ging eerst volleyballen en zou daarna onze spullen brengen.
Javad bracht ons naar zijn huis, hij ging zelf er ook vandoor ons met zijn zus en schoonzus achter latend. We gingen in de appelboomgaard zitten en dronken limonade, heerlijk. Het was daar wel lekker koel, af en toe een briesje. Kreeg het bijna koud!
Niet veel later kwamen ook de andere familieleden thuis. We werden hartelijk ontvangen door iedereen.
Ze wonen allemaal samen ook al zijn ze getrouwd, broer van Javad met vrouw en dochter. Zus met man en 2 kinderen. Alleen de andere zus van Javad woont met man in Esfahan, er werd video gebeld 😅 We kregen een kamer voor ons tweeën, enige wat er "staat/ligt" zijn tapijten en kussens. Verder geen meubels. Want slapen doen ze ook weer als in Japan op een dun matras of dubbel gevouwen deken op de grond, na het slapen alles weer opbergen. Wij hebben onze slaapmatjes opgepompt en lakenzak klaar gelegd.

In de woonkamer staat een tv op een tv meubel en een kleine airco in een hoek. Verder is het leeg. Door het hele huis ligt tapijten ook in de keuken! Geen tafels, ze doen alles zittend op de vloer, dus ook eten voorbereiden. Ik kan niet lang op de grond zitten, funest voor mijn rug en knie. Daar had ik in Japan ook last van gehad, maar zij hebben daar wel lage salontafels. Kun je af en toe nog op leunen. Hier moet je helemaal tot de vloer buigen om bij je bord te komen. In de badkamer bij de wastafel ligt ook een soort tapijt die wel nat mag worden, voor de wc een extra matje met 2 paar slippers van verschillende maten, één voor de kleine voetjes en één voor de grotere voeten. Je doet je schoenen uit als je het huis in gaat, het is dus de bedoeling dat je slippers aandoet als je naar de wc gaat.
Het is soms best een gedoe om altijd aan je hoofddoek te moeten denken, tot nu toe is het gelukkig nog goed gegaan.
Na achten dachten we: Gaan ze nog wel avondeten? Want er gebeurde helemaal niks! Ik had al tegen Hans gezegd dat de Iraniërs heel laat pas eten, maar pas om 22 uur was dat wel even schrikken 😱😱😱
Whaaaaaa het was wel super lekker, aubergine met heel veel cherry tomaatjes (zo'n emmer die wij in NL ook hebben) dat alles als prutje en heerlijk gekruid. Samen met zelf gebakken brood, jammie. Zo heb ik mij het Iraanse eten voorgesteld ipv alleen maar kebab met rijst!! Net voordat we wilde gaan slapen kwam er nog bezoek en werden we met veel commotie voorgesteld. Na 10 minuten hebben we uiteindelijk aangegeven te willen slapen, we waren uitgeput van de lange dag.

Geschreven door HansenFan