Rond 8:30 de stad uit het eerste stuk weer op de oude weg, het was erg rustig voor een doordeweeksedag, dat kwam natuurlijk door de viering. De mensen hebben vandaag nog vrij.
Het was voor mij best afzien, alleen maar klimmen, op de snelweg kregen we ook nog eens tegenwind. Bijna elke 3...4 km stopten we even om te drinken, dus het schoot niet echt op haha
Op 29 km stonden we weer aan de kant, onze grote stop zou op 40 km zijn waar een tankstation zou zijn. Dus nog 11 km doorploeteren dacht ik. Vanuit mijn ooghoek zag ik Hans een rare beweging maken. Ik vroeg:"Wat deed je?" Zegt die dat hij een voorbij razende pick-up om hulp vroeg, terwijl hij dat vertelde zagen we de pick-up een stukje verder stoppen. Onder het lopen naar hem toe vertelde Hans dood leuk dat we misschien een lift kunnen pakken. Ik was helemaal verbaasd, nog meer toen die man zei dat hij op weg was naar Esfahan en Hans vroeg of hij ons dan ook naar Esfahan wilden brengen. We waren toch op weg naar het dorpje Abyaneh???? Ja maar we gooien de plannen om..... gaan we? Ik moest heel snel beslissen omdat die man in de auto op ons reactie wachtte..... Ja of nee?? Ik was eigenlijk nog zo overrompeld wat er gebeurde dat ik niet wist wat ik moest zeggen, maar moest ineens in die paar seconde de plannen omschakelen terwijl Hans blijkbaar al langer speelde met de gedachte om een lift te regelen. Dat dit dan prompt bij de eerste de beste pick-up lukt verbaast ons weer opnieuw. Ook weer zo ongelooflijk dat mensen zo behulpzaam zijn om 2 buitenlanders en 2 fietsen mee te nemen ook zonder maar één woordje Engels te spreken!
Ach het is toch al een groot avontuur in Iran, dus waarom niet?
We laadden alles in de pick-up en gingen samen voorin zitten naast die man, beetje opgepropt want het was maar 1 plek haha
De rit duurde ongeveer 2.5 uur, maar bij het tankstation waar we een langere pauze wilden doen stopte die man ook voor een espresso, ik ging naar het toilet. Hans nam een blikje fris en vanzelfsprekend moest Hans afrekenen, maar daar wilde die man niks van weten 🙄
Ergens in Esfahan langs de grote weg stapten we eruit. Met veel moeite (Tarov: Nee Ja Nee Ja Nee Ja.....) accepteerde hij een kleinigheid van Hans!
Na de fiets opgezadeld te hebben zijn we richting een hostel gefietst die Hans gisteravond had uitgezocht. Onderweg, het was al 15 uur geworden, hebben we kebab met rijst gegeten. Op zoek naar het hostel stonden we voor een deur van een hotel met een andere naam. Toen we daar zo stonden kwam de receptionist naar buiten en na onze vraag vertelde hij waar we moesten zijn. Hij vertelde echter dat hij ook kamer in de aanbieding had. Nieuwsgierig als Hans is ging deze toch even kijken en kwam even later terug met de mededeling dat dit wel erg luxe zou zijn. We spraken af eerst naar het hostel te gaan en terug te komen om te vertellen wat we zouden doen. Maar toen later bleek dat het hostel de hoofdprijs vroeg voor de laatste vrije kamer zijn we toch terug gegaan naar de eerste en hebben voor 2 nachten een mooie kamer geboekt. Bijna voor dezelfde prijs als in het Hostel 50 meter verder. Ook in Esfahan was veel dicht, de grote bazaar bijvoorbeeld. Op het beroemde Meidan Emam plein waren de toeristische winkeltjes wel geopend.
Op de eerste dag van deze vakantie had ik al geschreven dat dit een bijzondere vakantie zou worden en inderdaad maar had niet verwacht op deze manier. Terug op de kamer bij het kraken van een nog dichte verse pistache noot met mijn tanden is een stuk tand eraf gebroken 😭😭😭

Geschreven door HansenFan