Vandaag ga ik met een lichte rugzak op pad. Ik blijf twee nachten in Florenville en maak een V-vormige wandeling om met een korte busrit terug te keren.
Het hotel ligt aan de GR129 en ik ga het hoekje om in de Rue Orval- dat vertelt al meteen welke richting ik uitga...

Het miezelt zeer licht, de zon heeft zich gisteren blijkbaar geforceerd want er rest enkel nog een flauw waterzonnetje. Alleen de brem geeft wat kleur aan de dag.
En wat een drukte op de weg: een jogger én een nordicwalker komen voorbij!

Aan het gemeentebos van Florenville staat een bordje voor jacht de hele maand mei, maar enkel 's morgens vroeg en 's avonds.
Langs het bospad bloeien ongevaarlijke prachtklokjes.

Ik daal kort af naar de gallo-romeinse site Chameleux (1-3e E). Vier jaar geleden fietste ik hier ook voorbij op mijn 'corona-route' door België en Duitsland.
De GR volgt het riviertje Williers. Ik loop op en even over de Belgisch-Franse grens.
Er bloeit heel wat fraais in de berm.
Ik sta stil om een foto te nemen van een ontwortelde boom als er plots een boommarter op het pad komt zitten en dan in het bos verdwijnt. Boommarters zijn hier niet zo zeldzaam als in onze contreien, maar krijg ze maar op de foto!
Pluisjes van wilgen vormen een schijnsneeuwtapijt op het pad.

Iets verder overlapt de GR de route 'Vallée Cistercienne'. Aan een weide beheerd door Schotse highlanders ligt een net vlonderpad. Maar erna moet ik 500 meter door de modder ploeteren. Yes, eindelijk nog eens!
Ik kruis er twee dagwandelaars.
Mooie infopanelen langs de route vertellen meer over vleermuizen.
De abdij van Orval komt in zicht.
Er zijn redelijk wat bezoekers, opvallend veel Nederlanders.
De legende van Orval vertelt dat in 1076 gravin Mathilde van Toscane haar trouwring verloor in de fontein. Ontroostbaar bad ze om hulp.
En plots sprong een forel uit het water die haar ring terug gaf. Ze vond deze plek hierdoor zo magisch dat ze het le Val d'Or noemde. Zeg maar Orval. Nog steeds is de forel met de ring het symbool van Orval.

Ik stap rond de abdij en volg de asfaltweg langzaam stijgend maar over een lange afstand.
Langs de weg liggen behoorlijk wat privé eigendommen.
Veel everzwijnsporen in de modder weer, maar geen herten. Of toch; een vliegend zelfs, maar een klein.
Net als de regen er aan komt sla ik een bospad in. Het bladerdek biedt voldoende beschutting.
Na zo'n 2 kilometer bos bereik ik het dorpje Pin.
De regen stopt, de wolken blijven.

Ik wacht even op de bus die me in een vijftal minuten terugbrengt naar Florenville.

Mooie tocht, iets te lange asfaltbaan op de terugweg.

Op: 179m
Neer: 160m
Max hoogte: 376m

Geschreven door Eriks.reisverslag