Merelgezang maakt me wakker. Vijf uur vind ik toch nog wat te vroeg en ik draai me nog eens in de slaapzak. De timing van de groene specht -6u30- zit beter.
Tegen de verwachtingen in -ook die van de campinguitbaatster- is het deze ochtend nog droog. De zon komt zelfs al piepen. Ideaal om de tent af te breken en droog weg te stoppen.
Ontbijt had ik niet voorzien maar in het miniwinkeltje bij de receptie vind ik zowel fruitsap, melk in miniverpakking als muesli. Rond kwart over negen kan ik met een gevulde maag vertrekken van deze fijne kampeerplek.
Ik ben al snel in Eupen maar zie niet veel van de stad zelf want ik blijf in de Unterstadt.
De stuwdam op de Vesder is de eerste fotohalte.

Ik volg nog een eindje de Vesder en klim dan door het oostelijke Hertogenwald, met een oppervlakte van meer dan 12.000 hectare de naam woud wel waardig.
De eerste15 kilometer gaan voortdurend de hoogte in, ook het decor is adembenemend én ik heb het voor mij alleen. Helaas is er geen wild te zien.
Ik kruis even een grote weg waar het natuurcentrum Haus Ternell staat en ben nu officieel in de Hoge Venen. Dat merk ik ondermeer ook aan het veenpluis dat hier en daar bloeit.
Het is altijd fijn om hier terug te zijn. Ik mag een beetje afdalen. Aan het veenriviertje Sporbach vind ik het tijd voor een korte pauze. Er is na wat gemiezel weer eens wat zon.

Nog geen kilometer verder passeer ik het wandelwalhalla voor de sportieve veenwandelaar: de Hellerivier. Men is blijkbaar bezig met de heraanleg van vlonderpaden, een klus die hier nooit geklaard is. Maar zonder deze paden moet je hier serieus ploeteren weet ik uit ervaring.

Opnieuw wat klimmen nu, het hoogste punt bereik ik op grondgebied van Jalhay.
Bevestiging dat ik zowat op het dak van België rij, krijg ik wat verder als ik het Signal de Botrange aan de horizon zie.
En dan volgt een afdaling, maar gezien het hier eerder een gravelpad is moet ik toch wat uit mijn doppen kijken.
In Sourbrodt passeer ik het riviertje L'Eau Noire.

Na het prachtige ruwe veengebied vind ik in Robertville de Vennbahn L48, een voormalig Duitse spoorlijn tussen Aken en Luxemburg, nu een populaire mooie fietsweg. Dit netjes geasfalteerde en van alle aanduidingen voorziene fietspad mag ik tot mijn eindbestemming volgen.

Ik picnick langs het pad in Weywertz maar de vliegen zijn me er iets te aanhankelijk.
Ter hoogte van Waimes splitst de Vennbahn, er gaat een ravel naar Malmedy maar ik hou links aan voor Sankt-Vith.
Het gaat goed vooruit tot een fikse regenbui het komt verpesten. Ik schuil eerst wat onder een boom maar tover dan toch maar weer cape en schoenovertrekken tevoorschijn. Van die laatste mag er toch nog wat Limburgs leem weggespoeld worden.
Na een dik half uur is het ergste voorbij. Ik fiets onder de imposante viaduct van Born, een vroegere spoorweg van begin vorige eeuw en fiets de laatste kilometersvoir vandaag.

Ik ben een uurtje te vroeg aan mijn B&B, even buiten Sankt Vith, en besluit dan maar de bagage achter te laten en snel naar de supermarkt te gaan. Bij terugkeer blijkt alles er nog netjes te staan; die moet ik morgen dus opnieuw meezeulen...
De gastvrouw is er intussen ook en er arriveert ook een Nederlands koppel met de fiets, onderweg voor een drietal dagen (ik wil maar zeggen...)
De gastvrouw is van het zeer nerveuze maar vriendelijke type en drietalig. Ze toont ons de kamers en de fietsberging.
Deze B&B profiteert duidelijk mee van het fietstoerisme dat de Vennbahn meebrengt. Een uurtje later komt nog een elektrisch fietsend (uk wil maar zeggen...) koppel aan.

In Sankt Vith zelf valt qua horeca-ervaring weinig te beleven, en al zeker niet op dinsdag. Het wordt een lekker klein slaatje en een wat smakeloze pizza.

Route: 4 sterren
Weer: bewolkt met af en toe zon, wat miezelen en stevige bui in namiddag
Op: 658m Neer: 420m
Min hoogte: 248m
Max. Hoogte: 650m
Trekkers: 9 (7 op de Vennbahn)
Geen streekbiertjes in de Turkse pizzeria...

Geschreven door Eriks.reisverslag