De etappe is 'opgestapt'.
Twee weken geleden zat ik op de trein van Ieper naar Brugge. Klaar voor een nieuwe ervaring. Het was al van 1996 geleden dat ik nog een stevige meerdaagse trektocht te voet ondernam, de vorige jaren verkoos ik steeds de fiets. Maar in de GR129 zag ik wel een leuke uitdaging, die praktisch ook vlot uitvoerbaar leek.
Maar toch twijfelde ik of mijn rug de niet al te lichte rugzak wel zou blijven torsen, of mijn voeten niet meteen vol blaren zouden staan en ik niet elke dag uitgeregend zou arriveren...
Twee weken later blijkt de koudwatervrees ongegrond en blik ik terug op een hele mooie tocht.

Wandelen gaat een stuk trager dan fietsen. Op de kaart gezien zijn de afgelegde afstanden belachelijk klein. Maar je ervaart een streek nog intenser te voet. Je voelt de ondergrond, soms pijnlijk door de losse keien, wat glibberig op natte stukken rots, wat vervelend op langere asfaltwegen, zalig over de zachte humusrijke bospaden. De zintuigen worden aangescherpt: is het geritsel van bladeren of zit daar toch een everzwijn, de geur van pas gedorste graanvelden, een ree in het bos, de warmte die je voelt opstijgen langs de veldweg, een kabbelend beekje waar met wat geluk een ijsvogel voorbijschiet...
Leve de traagheid!

De Dwars door België route is een hele mooie en zeer gevarieerde route. Het parcours zelf vond ik minder zwaar en vlakker dan verwacht en ik heb merkwaardig genoeg het gevoel van meer gedaald dan geklommen te hebben. Toch ook best een avontuurlijke route met soms zeer smalle paadjes, heel soms wat netelig, heel veel stukken waar je urenlang niemand tegenkomt behalve jezelf en je je in het verre buitenland waant, prachtige bospassages...

Ik had gedacht ook andere GRwandelaars te ontmoeten, omdat een tv programma de route wel in de kijker zette. Maar behalve een tweetal dagstappers zag ik niemand. Het leek soms wel of de route voor mij alleen -overigens zeer goed- werd uitgestippeld. Anderzijds is het logisch dat je op een traject van ruim 300 kilometer al geluk moet hebben net iemand te kruisen die hetzelfde idee heeft opgevat.

Je geniet van de rust, van de mooie en kleine dingen die je onderweg ziet of hoort, en je maakt je hoofd leeg. Wat doet dat deugd.

Het was telkens fijn aankomen op de overnachtingsplekken, die overigens dun gezaaid zijn langs de route. De leuke babbel met de gastvrouwen en -heren was telkens ook een verademing en verrijking.

Het station van Dinant. Ik reis in vier uur terug.
Terug naar de hectiek, en stilletjes al verlangend naar een nieuwe reis der traagheid. Het vervolg van de GR naar Aarlen of toch weer een fietstocht? Het plannen kan weer beginnen!

Geschreven door Eriks.reisverslag