Wat heb ik goed geslapen. Vandaag een minder lange tocht en ik moet ook niet voor 17h aankomen, dus kan ik het rustig aan doen.
Na een lekker ontbijt en leuke babbel neem ik afscheid van de fijne gastheer Fabian van Le Relais des Agaises.
Ik verlaat het dorpje via dezelfde weg van gisteren. De eerste 2,5km vallen opnieuw samen met de weg naar Compostela (Via Brabantica).
Aan een imposante hoeve sla ik een rustige landelijke weg in en ben ik terug op de GR129, voor mijn inmiddels tiende stapdag.

Het is een lange weg tussen vers geploegde akkers richting Grand Reng. De weg wordt verder een grindpad en gaat onder een spoorwegbrug door. Het is bewolkt en (te) frisjes.
Even moet ik wat autoverkeer trotseren maar ik laat het geweld snel achter me met een korte bospassage (Bois du Chêne Houdier). Uit het bos geeft mijn gps rechtsaf aan en ook staat er een witrood teken. Ik zie niet wat beide bedoelen. Maar bij nader inzien ligt naast een afsluiting met ganzen een verborgen smal pad dat totaal overwoekerd is met brandnetels. Het gaat niet om een paar meter; ruim een halve kilometer is het werkelijk een brandneteljungle waar ik met mijn wandelstok er toch een beetje probeer vooruit te geraken. Hier passeren duidelijk geen horden wandelaars! Het biek van Arnout Hauben vertelt ook niets over deze avontuurlijke passage, vreemd... Het pad wordt dan ietsjes breder (minder smal) maar het is dan nog een kilometer sukkelen met nat gras, netels en bramen. Uiteindelijk bereik een open veldweg waar ik even de schade opmeet. Natte schoenen en mijn sexy benen zijn helemaal naar de vaantjes door de netels. De komende tien jaar heb ik alvast geen last van reuma. En te weten dat ik ook een lange broek meezeul in mijn rugzak.

De lange veldweg brengt me naar -doremifa- Solre sur Sambre. Tijd om even te bekomen en te picknicken. Mijn benen tintelen nogal.
Ik steek de sluis over aan de Samber en passeer wat verder een niet onaardig kasteel.

Via een groen pad waar netels zich gedeisd houden, bereik ik het gehucht Hantes-Wihéries.
En dan gaat het nog maar eens over een zeer lange onverharde veldweg. Deze 'chemins champêtres' lopen hier echt wel overal. Ze gaan door uitgestrekte akkers. Rechts van mij ligt Frankrijk.
Op een kruispunt met een andere veldweg staat een klein vervallen kapelletje van Saint Guidon. Hierlangs loopt de GR 125 maar ik moet rechtdoor. Na drie kilometer te lande zie ik weer wat huizen en kom ik in Labuissière. Hier verlaat ik de route om mijn logement op te zoeken. Het wordt een plek waar ik vorig jaar in juni ook al verbleef tijdens mijn fietsavontuur: Maison de Manon in Fontaine Valmont.
Ik ben iets te vroeg maar de gastvrouw is er al en dus kan ik direct de douche in.
De brandnetels laten zich nog steeds voelen. Eens zien of een streekbiertje (Saqwé) helpt. Wat zou het meest effect hebben: blond of bruin?

Routescore: 2,5
Andere gr-trekkers: 0...
Weer: bewolkt en frisse wind
Hartelijke begroetingen: tiental

Geschreven door Eriks.reisverslag