Net als ik wat hulp zoek bij de vertaling van de spaanstalige poëzie die ik in de reacties kreeg, zie ik een vogel zitten op mijn vesterbank. Geen kardinaalsvogel maar wel een mooie en ook kleurrijke boomklever. Die komt me zeker een fijne laatste etappe wensen?
Het is al warm als ik vertrek en de lucht is blauw. Voorbij het goede, wat verouderde hotel -maar bovenal met sympathieke uitbaters- neem ik de eerste zijstraat links. Dat gaat meteen steil omhoog en kan tellen voor een zondagochtend. Het gehucht Foy slaapt nog. Ik ga langs de bosrand door een prachtige vallei met zicht op de ruïne van Montaigle. Deze burcht uit 1309 werd door de Fransen vernield en is nooit meer heropgebouwd.

Na een draaimolen naar het bospad zie ik een bever, die wel zeer rustig blijkt te zijn. Het dier is helaas dood.
De bospassage is werkelijk sprookjesachtig door de combinatie van rust, op wat spechten na, het invallende zonlicht en de ruïne op de achtergrond. Wat mij betreft zijn dit de mooiste kilometers van het hele gevolgde traject.

Het klimt en daalt hier en daar tot ik het dorpje Haut-Le-Wastia bereik.
Op het kruispunt staat een monument ter nagedachtenis van de Franse soldaten die in mei 1940 strijdden tegen de Duitsers om de Maas te verdedigen.
Even buiten het dorp op een afdalend pad heb ik mooi zicht op de Maasvallei.
Het pad komt uit op een groot boerenerf waar het toch altijd spannend blijft of er geen hond losloopt. Maar ik bereik zonder kleerscheuren en zonder geblaf veilig de overzijde. Daar ligt een bioboerderij met gite waar enkele gasten uitbundig naar me wuiven. Ik zie maretakken en langs de weg ligt een groot veld met kerstbomen waardoor ik in een vroege kerststemming raak.

Maar in het bos van Norimont is het wat uitkijken bij enkele omgevallen bomen. Eronder, etover, een omweg? Het lukt zonder al te grote moeilijkheden.
Na een open stuk gaat het over een smal pad zigzaggend naar beneden, tot Bovignes-sur-Meuse. Ook hier is nog een ruïne te zien en een stadspoort van de vroegere vestingen. Deze stad is eeuwenlang de rivaal van Dinant geweest en is het nu ook nog een beetje.

De laatste kilometers gaan nog door bos. Aan het kappelletje de Bon Secours passeren een vader en zoon die een dagtocht GR maken richting Dinant.
Vanop de heuvelrug hoor ik constant gebrom van motoren. Motards blijken Dinant ingenomen te hebben. Ik krijg een mooi zicht op de citadel en de kleurrijke benedenstad.
Voorzichtig zet ik de afdaling in, trotseer nog een omleiding achter het station en steek dan tussen kleurrijke saxofoons de Maas over.

Het eindpunt van mijn GR129-trip is bereikt, na 14 stapdagen en ongeveer 320km wandelplezier.
Het zuidelijke deel, dat nog doorloopt tot Aarlen, zal voor een andere keer zijn.

Bijzondere dank alvast aan alle GRvrijwilligers die het pad van een zo goed als feilloze bewegwijzering voorzien hebben en het parcours blijven opvolgen!!
Ook merci aan alle lezers en de leuke reacties die ik kreeg!

Routescore: 3,5
Andere GRtrekkers: 0, enkel 2 dagstappers
Weer: zonnig

Geschreven door Eriks.reisverslag