Vandaag zouden we met Roy - opperhoofd van het hostel - en een paar anderen een andere hoge rots beklimmen, om vanaf daar de zonsopgang te zien en Lions Rock. 4.30 zouden we vertrekken. Toen mijn wekker ging en ik een kwartier later buiten klaar stond, twijfelde ik ernstig over mijn keuzes en wilde ik bijna mijn enkel als smoesje gebruiken om lekker verder te slapen. Maar dat vond ik toch suf.

Rond 5 uur begonnen we aan de klim naar boven: eerst allemaal (ongelijke) treden, die ik niet zo snel nam als de anderen vanwege de enkel. Ik had een zaklamp mee om goed te kunnen zien waar ik mijn voeten neerzette, want dat mag niet nog een keer misgaan. Roy bleef bij me, wat heel fijn en aardig was. Het laatste stuk was echt klimwerk en dat was wel lastig voor me, omdat ik niet mijn volle gewicht op mijn enkel kan zette. Ik klom daardoor heel raar omhoog, voelde als een soort krab. Het boulderen wat ik wel eens thuis heb gedaan, leek zo nog van pas te komen. Uiteindelijk was het uitzicht het helemaal waard. Zonsopgang met elkaar, weer allemaal leuke honden erbij, kopje gemberthee in een gedroogde kokosnoot (had Roy allemaal meegesleept). Er waren nog twee hele felle sterren te zien, waarvan ik als feitje aan de rest kon vertellen dat één daarvan Venus was. Later las ik in het nieuws dat deze nacht Venus en Jupiter heel dicht bij elkaar te zien waren, dus het waren zelfs twee planeten! Misschien denken ze nu allemaal dat ik een nerd ben :)

De weg terug was lastiger, maar ging uiteindelijk wel en Roy en een Brits meisje bleven trouw in de buurt. Daarna zaten we allemaal stilletjes in de jeep terug. Nu wilde ik tijdens mijn dagen in Sigirya ook graag de oude stad Polonnaruwa bezoeken en ik hield eigenwijs vast aan dat plan, ondanks het weinige aantal uur slaap. Het paste namelijk verder minder in mijn reisschema. Na ontbijt haalde een tuktuk me op en bracht me naar de bushalte. De tuktuk driver was zo aardig om mee te wachten op de bus, zodat ik in de goede zou stappen en hij aan de conducteur kon vertellen waar ik eruit moest. Verder beloofde hij dat een vriend van hem in Polonnaruwa me zou ophalen van de bus en een fiets voor me te huur had. De oude stad strekt zich namelijk best uit over een paar kilometer.

Het was druk in de bus en het duurde lang. Uiteindelijk dommelde ik zelfs een beetje weg. In Polonnaruwa werd ik inderdaad opgewacht en het fijne was dat deze meneer heel goed Engels sprak. Dat is toch niet altijd het geval. Ik kreeg een krakkemikkige fiets en werd met een routebeschrijving op pad gestuurd. Eerst naar het museum om een kaartje te kopen, dan door naar de oude stad. Door al het reizen voelde links fietsen helemaal niet raar; alleen oversteken vond ik eng met al het voorbij razende verkeer. De oude stad was heel gaaf: denk een beetje aan het Forum Romanum in Rome, maar dan boeddhistisch ingestoken. Dus heel veel ruïnes, oude tempels en Boeddha-beelden. Ik genoot er echt van om me voor te stellen dat hier 1500 jaar geleden allemaal mensen woonden en hoe dat dan ging. Bovendien was het bizar hoe gedetailleerd alles nog was, zie daarvoor de foto’s! Er waren ook leuke aapjes op het terrein, twee soorten zelfs. De terroristen soort (ik weet hun soortnaam niet, maar ze zijn heel brutaal) en de grijze lemur, die ik veel leuker en mooier vind. De terroristenaapjes waren hier echter wel leuk, want ze waren in een waterpoel aan het spelen, waar ze zelfs bommetjes deden vanaf de kant en vanuit de bomen. Bijzonder hoe menselijk ze soms zijn.

Het was 35 graden en eigenlijk niet uit te houden, dus na zo’n drie uur vond ik het mooi geweest en ging ik de fietsmeneer weer opzoeken. Die stond me al zwaaiend op te wachten. Geen idee of ik zo’n opvallende verschijning ben of dat hij daar al heel lang stond. Ik werd weer naar de bus gebracht - eigenlijk net alsof ik een kind ben - en deze was gelukkig een stuk rustiger, waardoor ik lekker bij het open raam kon zitten. Ook gaf deze chauffeur wat meer gas. De route ging door een nationaal park heen met enorme waterpartijen, dus ik hield mijn open goed open voor olifanten. Uiteindelijk stond er een olifant op de weg, totaal niet onder de indruk van al het verkeer dat langsraasde op de andere weghelft. De olifant was aan mijn kant van de bus en erg dichtbij, maar we reden er best hard voorbij.

Eenmaal terug niet meer veel gedaan. Straks weer diner en misschien een cocktail drinken, omdat het de laatste avond hier is. Ik ben nu twee weken in Sri Lanka, maar het voelt als veel langer. Tegelijk went het nog helemaal niet: de kleinste dingen voelen zo bijzonder, zoals de aapjes die voorbij komen of een bijzondere vogel in een rijstveld. Daar geniet ik heel erg van. Tegelijk heb ik ook wel zin om weer naar huis te gaan. Koeler weer, UFO en Frank weer knuffelen, eigen huis en bed. Maar dat is ook misschien goed aan vakantie, dat je dat weer meer gaat waarderen.

Morgen ga ik door naar het strand en de laatste week ga ik waarschijnlijk volledig in kustplaatsen doorbrengen. Dat komt qua route zo uit, maar vind ik ook wel lekker, lekker naar het strand. Ik heb een yogamatje mee en nu mijn enkel weer wat beter is, wil ik dat wat meer gaan doen. En hopelijk meer schrijven aan verhalen :)

Geschreven door Charlottesavonturen