Het vorige verslag ben ik met een cliffhanger geëindigd, want werkt de Ayurvedische behandeling?

Ja.

De pijn verdwijnt ‘s nachts bijna helemaal en als ik de volgende ochtend weer per tuktuk naar de dokter ga, is ze best tevreden (ook al loop ik nog moeilijk). Ik krijg nu olie en een pasta en een flesje olie om het daarna zelf erop te doen. Mijn verblijf in Mirissa zit er namelijk op. De dokter heeft het steeds over drie dagen rust, dus ik boek twee nachten in Tangalle, nog een stadje aan de kust. Daar heb ik mijn eigen hutje in een mangrovebos vlakbij het strand.

Ik kan er tegelijkertijd heel weinig en veel over schrijven. Het voelde namelijk af en toe op het absurde af. Ik had niet helemaal goed nagedacht dat waar ik had geboekt, geen eten was, dus ik moest steeds naar een strandtent hobbelen voor mijn maaltijden. The little pumpkin werd mijn vaste stek: aardige mensen, goed eten en niet duur. Dus voor elke maaltijd hobbelde ik daar heen en zagen ze me al van ver aankomen. Ik geloof dat ik een speciale status heb gekregen, want de tweede keer kreeg ik al een hand en nu bij het tweede diner maken ze speciaal curry voor me. De weg terug is maar 100 meter, maar helemaal donker, dus dan hobbel ik met zaklamp in de hand weer terug.

Mijn junglehut heeft een soort van hangend bed buiten wat uitstekend vertoeven is. De hut zelf deel ik met allemaal gekko’s en tot mijn grote afschuw een enorme spin als ik dinsdagavond van het eten terugkom. De host van dit terrein, Amal, weet me te verzekeren dat er geen giftige spinnen hier zijn, maar blij ben ik er niet mee. In de nacht knagen er ook allemaal beesten aan het dak die ik nog niet heb geïdentificeerd en misschien ook niet wil doen. Volgende verblijf wordt geen junglehut.

Overal las en hoorde ik over de aardigheid van de Sri Lankanen en ik denk dat ze vanwege mijn ingepakte enkel misschien wel extra vriendelijk zijn. Bij de junglehut wordt er steeds een vuurtje voor me gemaakt in de avond en thee gezet; op de dag van schrijven (woensdag) komt de oom van Amal ook met vers fruit langs. Dat smaakt hier overigens echt zoveel beter, wat een verschil. En ik krijg ook een keer een lift als iemand me over de weg heen ziet hobbelen.

Dinsdag doe ik niks behalve twee keer de tocht maken naar the little pumpkin. Woensdagochtend zou ik gaan kanoën, maar dat verschuift om onverklaarbare redenen door naar de middag. Daar ben ik wat geïrriteerd over, want dit was iets wat ik tenminste wel kon. Maar goed, heeft weinig zin om heel moeilijk over te doen. Na een ontbijt bij the little pumpkin besluit ik een klein stuk over het strand te gaan richting een deel waar je kunt pootjebaden. De golven en stroming in Tangalle zijn namelijk te streng om zomaar te zwemmen. Iemand van the little pumpkin vindt een twee meter lange stok voor me en met mijn hoed en stok loop ik als een soort Robinson Crusoe over het strand. Wat bijdraagt aan dat gevoel, is dat er ongeveer niemand is.

Bij een hotel mag ik gratis gebruik maken van hun ligbedden, hangmatten en ook zwembad, dus daar maak ik dankbaar gebruik van. Meteen heb ik een nieuwe vriendin: een hondje is me gevolgd en komt bij me liggen. Het is alsof ze voelt dat ik niet helemaal 100% happy ben. Als er andere mensen of honden in de buurt komen, slaat ze meteen aan. De honden jaagt ze zelfs weg, alsof ze me wil beschermen. En als ik naar de zee loop, volgt ze me en houdt ze trouw de wacht op het strand. Andersom kruipt ze onder mijn stoel weg als ze wordt lastig gevallen door twee mannetjes honden. Uiteindelijk komen er nog twee andere honden bij me liggen en voel ik me een soort heksenvrouwtje (maar wel tevreden). (Overigens weet ik dat honden in soort landen rabies kunnen hebben en let ik op. Het komt in Sri Lanka bijna niet meer voor. De meeste honden horen ook bij een restaurant of hotel en krijgen einde van de dag wat over is aan restjes vis enz)

In de middag ga ik dan eindelijk kanoën, maar dat duurt door onweer niet zo lang. Het is wel leuk om even zo helemaal alleen door het mangrovebos te varen. Ik zie mijn allereerste ijsvogel ooit en er zwemt nog een varaan voorbij, wat er grappig uitziet.

Nu zit ik te wachten op mijn laatste diner bij the little pumpkin en heb ik eigenlijk wel zin om hier weg te gaan. Morgen door naar een nationaal park waar heel veel olifanten leven! Daar kan ik nog steeds rustig aan doen met de enkel, maar hoop ik wel iets meer te beleven. Wel sluit ik het hier met een feestmaal af. Er staat eindelijk curry op de kaart (hiervoor kwam ik het nog niet tegen) en tot mijn verbazing krijg ik een soort van curry buffet met een bord met rijst en chapati, en vijf kommetjes met curry en andere lekkernijen. En dat voor omgerekend iets van 3 euro. Ondertussen zingt Bob Marley that “every little thing is gonna be alright”, dus dat geloven we dan maar.

Morgen kan ik hopelijk olifanten plaatjes delen!

Geschreven door Charlottesavonturen