Het was de bedoeling dat de busrit naar Lumbini zo'n vier uur zou duren, maar het is uiteindelijk zes-zeven uur geworden. En hoe leuk ik de vorige busrit vond, hoe vervelend deze was. Het was een vrij kleine bus, waardoor je nogal krap zat, en hij stopte om de vijf minuten om mensen erin te laten (om met een normale bus mee te gaan, ga je gewoon op de weg staan en dan stopt die voor je. De bus van Kathmandu naar Chitwan was een touristen bus, dus stopte niet, dit was helaas een normale bus). Het enige leuke was de knetterharde Nepalese / Indiase muziek die aanstond, een soort van combi van dance muziek en techno.

Mijn plan was om in Lumbini naar het Koreaanse klooster te gaan, daar schijn je namelijk te kunnen overnachten (en ook nog voor heel weinig, 500 roepies per nacht inclusief drie maaltijden, dat is 4 euro omgerekend). Het bleek alleen van de bus wat ver lopen te zijn, dus heb ik een tuktuk gepakt. Dit was wel fijn, want het bleek inderdaad een paar kilometer te zijn en dat in 35 graden. Gelukkig kon ik inderdaad in het Koreaanse klooster blijven (daar was ik niet helemaal zeker van) en na mijn spullen in de slaapzaal te hebben gegooid, ben ik de omgeving gaan verkennen. Het is een soort van park hier met overal boeddhistische tempels. In het midden loopt een kanaal en overal zijn mooie perkjes met planten en bloemen aangelegd. Het komt echt heel vredig en mooi over.

Ik heb gewoon wat rondgelopen en ben nog naar de Maya Devi gegaan. Dit is een paleis vernoemd naar de moeder van Boeddha (eigenlijk Siddharta Gautama), waar hij zelf ook is gebeuren. De boddhi boom waar hij onder geboren zou zijn, staat er ook nog. Ondanks de toeristen was het een prachtige plek: een spierwit paleis, omringd door kleurige gebedsvlaggen, mooie tuinen en monniken die aan het bidden zijn. Je moest hier overigens op blote voeten rondlopen, wat ik alleen maar vond bijdragen aan de sfeer.

Daarna ging ik terug naar het klooster voor het avondeten (rijst en rare groenten die ik niet herkende). Ik was nog even de clown tijdens de maaltijd, omdat ik heel veel chilipepers had opgeschept, met het idee dat dit bonen waren. Dus dat vonden andere mensen die hier ook overnachten hilarisch. Na het eten was er een half uur lang gebed in de tempel, wat bestond uit chanten (dus mantra's zingen). Helaas zijn er hier nu maar drie monniken. Lumbini is namelijk niet een plek waar monniken wonen, maar waar ze op pelgrimstocht naartoe gaan en dan tijdelijk in een van de tempels / kloosters verblijven. Desondanks was het bijzonder om bij te zijn.

Geschreven door Charlottesavonturen