De ochtend ben ik met een Duits meisje van het hostel, Kristin, mee gegaan met een gratis wandeltour die georganiseerd werd door een Nepalese man. Dat was superleuk, hij wist hele mooie, verborgen plekken te laten zien. Je hebt namelijk overal pleintjes met tempels. Sommige kan je ook in en die zijn dan heel rijkelijk versierd met beelden, schilderingen, goud, enzovoort. Mensen brengen hier ook offers en het is heel grappig om te zien wat. Het is een soort van gewoonlijk om bloemen te offeren, maar er ligt ook allemaal eten tussen, flessen water, snoep, geld en ga zo maar door. Veel huizen hebben ook een soort van binnenplaats, waar de mensen een kleine tempel delen en hier dan kunnen bidden. Maar volgens mij valt het wel mee hoeveel ze dat echt doen, het is niet zoals bij moslims dat je verplicht vijf keer per dag moet bidden. En ik begreep ook dat je monnik kan worden, maar daar na twee jaar weer mee kan stoppen als je het zat bent. Blijkbaar zijn het niet van die fanatiekelingen. Wat ergens misschien wel goed is.

Na de tour zijn we naar de Bouddhanath gegaan, de grootste stupa (tempel) in de wereld. Het was alleen nog soort van lastig om er te komen. Als je de weg vraagt aan Nepalezen, lachen ze allemaal vriendelijk en wijzen ze ergens naartoe, maar zo kom je ook niet veel verder. Uiteindelijk vonden we een bus die richting de Bouddhanath ging, al is het meer een soort van minivan waar iedereen ingepropt werd. Er is een open deur aan de zijkant waar een mannetje naar iedereen op straat de eindbestemming schreeuwt, in de hoop dat ze meegaan. Echt bushaltes zijn er dus niet echt, mensen rennen gewoon naar de bus toe, springen erin en dan scheurt de minivan weer verder. Het is echt een heel vaag systeem en niet heel comfortabel, maar het kost maar 20 rupees (is minder dan 20 cent) ongeacht hoe lang je meegaat. Dus dat is beter dan de taxi of kilometers lopen door modder en smog.

De Bouddhanath was echt super indrukwekkend. Aan het einde van de dag maken de touristen plaats voor meer monniken en omdat wij wat later op de middag er waren, zagen we hier ook wat meer monniken bidden en salutations doen. Overal zijn gebedsvlaggen, gebedsrollen en bellen om de boze geesten weg te jagen. Het ging alleen regenen en onweren, dus zijn we weer teruggegaan richting het hostel. Het lukte nu nog minder goed met een juiste bus pakken. Eerst zaten we in een bus formaat touringcar met keiharde Indiase muziek aan, die vrolijk tussen al het verkeer doorscheurde. Wat best grappig was. Mensen zijn trouwens ook superaardig, zo houden de mensen die zitten de tassen vast van de mensen die moeten staan. En ze probeerden ons ook steeds te helpen met waar we heen moesten, alleen ging dat volgens mij niet helemaal goed door ons accent. Het hostel ligt namelijk in de buurt Thamel, maar waarschijnlijk is er een andere plek in de stad die ook zo ongeveer klinkt, want we werden op een vrij random plek afgezet. En omdat we niet zomaar wilden opgeven, zijn we op zoek gegaan naar een nieuwe bus. Ook daarbij ging het wat raar. Een Nepalese vrouw had voor ons gevraagd of de bus richting ons hostel ging en daar werd ja op gezegd, maar in plaats daarvan ging hij in een soort van cirkel om Kathmandu heen, soort van over een ringweg (lees: een stoffige / modderige weg vol gaten, alleen echt rondom het centrum zijn er wat geasfalteerde weggetjes). En toen zijn we in een drukke straat afgezet, omdat we volgens mij voor de prijs van 20 rupees te lang in de bus zaten. Op dit moment werd het wel een beetje vervelend, maar het hostel was een door van op loopafstand, dus hebben we de laatste paar kilometer gelopen (lang leve de offline kaarten van Google Maps!).

Het is hier indrukwekkend, maar ook heel overweldigend. Ik heb ook nog niet echt een rustig moment gehad om het allemaal te laten bezinken, dus dat helpt misschien ook niet helemaal mee. Ik ben nu steeds met andere mensen op stap geweest, dus misschien wordt het tijd om even een momentje voor mezelf te pakken.

Geschreven door Charlottesavonturen