Opnieuw had ik ontbijt met uitzicht, en nu nog beter dan eerst, namelijk met bergen van 7000-8000 meter voor mijn neus. Doordat de zon scheen, was het nu lekker warm en had ik niet echt zin om weg te gaan. Daarnaast was het gezellig met de jongens uit Singapore en een jongen uit Denemarken die ik die ochtend had ontmoet. Uiteindelijk ging iedereen letterlijk een andere kant op, dus was het tijd voor afscheidsknuffels. Voor mij begon daarmee de weg naar beneden, naar het stadje Ghandruk. Terwijl ik door het zoveelste bos heen liep, dacht ik terug aan de verhalen van de taxichauffeur uit Pokhara die me naar het lokale busstation had gebracht. Hij had namelijk verteld dat hier ook tijgers leven en dat hij er wel eens één had gezien. Ik had dat niet helemaal geloofd (want: tijgers in de Himalaya?) tot ik bij het weggaan die ochtend een bord had gezien met welke dieren hier allemaal leven. En daar hoorden tijgers dus bij... Ik schrok dan ook een soort van toen er opeens iets op het pad opdook, maar het was een koe.

Na ongeveer drie uur lopen kwam ik in Ghandruk aan, waar ik meteen verdwaalde. Er waren niet echt wegen, de weggetjes die er waren, gingen een soort van door tuinen heen en ik snapte er eigenlijk helemaal niks meer van. Ook moest ik op zoek naar het trekkers kantoor om te stempelen en aan te geven dat ik klaar was met mijn trek, maar ik kon heel dat kantoor niet vinden. Omdat ik honger had, besloot ik daarom maar eerst te gaan eten. Prioriteiten hè. Naast dahl bat is een van de specialiteiten hier momo's, gefrituurde of gestoomde deeghapjes gevuld met groenten, aardappel, vis of kip. Ik had momo's met tonijn en die smaakten bijzonder goed, waardoor ik weer wat opvrolijkte. Dat sloeg bijna meteen weer om, toen een vrouw me aansprak dat ik bloed op mijn shirt had. Ik bleek uiteindelijk twee flink bloedende wondjes te hebben, één op mijn been en één op mijn rug, waarschijnlijk van bloedzuigers. Gelukkig kon ik ze nergens vinden op mijn huid, dus waarschijnlijk waren ze al verzadigd.

Vanaf Ghandruk zou het ongeveer 8 km lopen zijn naar Birethanti, het dorpje waar ik was begonnen. Dit was echter nog eens 1000 m omlaag en ik had eigenlijk al best lastig van mijn knieën na de 600 meter omlaag van deze dag. Daarnaast begon het wat te betrekken en was ik wat chagrijnig door het bloedzuiger gebeuren. Toen ik langs een parkeerplaats kwam vanaf waar jeeps naar Pokhara (de grote stad) gingen, vond ik het dan eigenlijk ook wel prima. Het bleek ook helemaal niet zo duur te zijn om met een jeep mee te kunnen rijden en de gouden plek was nog vrij, namelijk voorin (anders zit je achterin op bankjes gepropt met zo'n tien mensen). Misschien een beetje een flauw einde van de wandeling, maar ik vond het genoeg zo.

Eenmaal terug in Pokhara was ik blij met mijn normale, warme douche en schone kleren. Nu zit ik lekker in de tuin van het hostel met een Nepalees biertje.

O, en nog gelukkig nieuwjaar! Nepal heeft een andere kalender en vandaag is het jaar 2075 aangebroken. Dus eigenlijk leef ik in de toekomst hier :D

Geschreven door Charlottesavonturen