Vandaag was inderdaad een makkelijke dag, of beter gezegd, het begon makkelijk met maar 3 uur lopen naar Kyangiin Gompa, over redelijk vlak terrein (ondanks dat toch nog 400 meter gestegen!). Daarvoor hebben we nog even gekeken bij het centrum in Langtang Village, waar de herdenking begon voor de slachtoffers van de aardbeving. Dat is de hele maand gaande. Het voelde meer als iets van de lokale mensen, dus zijn we snel verder gegaan. De wandeling was dus prima, met uitzicht op gigantische bergen. Ik denk dat dit een van de mooiste dingen is die ik in mijn leven heb gezien, vooral vanwege het idee dat ik hier zelf helemaal naartoe ben gelopen.

Voor lunch had ik geen dahl bhat, maar PIZZA! Dat was erg lekker :D Al was het niet echt een pizza zoals hier, maar toch. Het was geen rijst. Daarna zijn Bishal en ik de vallei ingelopen, vanaf waar je heel goed uitzicht zou hebben op de hoge bergen. Daar ging het mis: met het oversteken van een rivier kieperde een rots een soort van om, waardoor ik wevgleed en in de rivier belandde. Door deze rare beweging schoot er een hele felle pijn door mijn been, net onder mijn knie, en kon ik even niet bewegen. Vlak daarna leek het te gaan, dus hebben we nog een stukje gelopen en ergens gezeten met uitzicht op wilde yaks en op de bergen. Dat was waarschijnlijk niet zo handig, dat we zijn doorgelopen, want op de terugweg begon mijn been steeds meer pijn te doen. Eenmaal terug in het gasthuis ging Bishal ijsspray op mijn been doen en mijn been masseren, en dat was het moment dat ik echt door de grond heen ging. Ik denk niet dat iets zoveel pijn ooit heeft gedaan. Lopen ging toen niet meer, dus als ik naar de wc moest, moest Bishal me erheen helpen. Hij heeft supergoed voor me gezorgd, samen met de Tibetaanse vrouw van het gasthuis. Het vuur werd voor me aangemaakt in de eetzaal, er werden kussens en dekens voor me gehaald, thee werd gebracht, en ga zo maar door. Ook twee mensen die in het gasthuis verbleven, een vader en dochter uit Oostenrijk (papa: dit geeft me inspiratie), hielden me gezelschap. Het meisje was fysiotherapeut en heeft ook nog even naar mijn been gekeken.

Ik haad eigenlijk mijn eigen kamer, maar Bishal vond het beter als ik bij hem sliep, zodat hij me in de gaten kon houden en eventueel kon helpen. De grap ontstond toen vanzelf dat ik "grandma" was, omdat ik overal hulp bij nodig had en steeds met mijn wandelstok liep.

Geschreven door Charlottesavonturen