De laatste nacht in de junglehut was ook weer enerverend. Aan alle rare geluiden was ik nu wel gewend en er zaten geen enge spinnen in de hut. Rond twee uur begon echter een moessonwaardige regenbui en voelde ik ook druppels op mij neerkomen. Blijkbaar was het dak niet helemaal goed… waarschijnlijk door dezelfde dieren die ik eerder aan had horen knagen. Mijn fantasie sloeg gelijk op hol en ik zag al helemaal voor me hoe het mangrovebos zou overstromen en hoe ik gered moest worden. Geen fantastische nachtrust dus.

De heren van the Little Pumpkin hadden voor een mooie prijs een tuktuk geregeld om me naar de volgende bestemming te brengen: Udawalawe, een nationaal park waar veel olifanten wonen. Ik had een mooi guesthouse gevonden met een zwembad; even wat anders na de junglehut. Daar wachtte de allerliefste familie op me. Misschien komt het doordat de gastvrouw niets anders te doen heeft of omdat ik meelijden opwek met mijn enkel; Sri Lankaanse mensen zijn denk gewoon echt heel aardig.

Ik deed een dutje en bracht nog wat tijd door in het zwembad - fijn om mijn enkel zo in water een beetje te bewegen. Daarna bracht de broer van de familie me naar the Elephant Transit Home. Dit is een weeshuis voor baby olifanten, waarna ze ernaast weer in het wild worden uitgezet. Om zes uur was het voedertijd. Het publiek mag vanaf een afstandje vanaf een kleine tribune kijken. Verder in de buurt komen mag niet, om de olifanten zo min mogelijk bloot te stellen aan mensen. Zodra de medewerkers aan de slag gingen met de melk, kwamen er een stuk of vijf olifantjes aangehold. Zelfs het zwartste hart moet hier wel van smelten. Sommigen wilden meer melk dan de bedoeling was en zetten het dan op een schreeuwen. Dat was pech, want er waren iets van 40 olifanten die allemaal melk mochten.

Daarna had ik in het guesthouse diner en zat ik buiten met de dames van de familie. Ik geloof dat er zo vier generaties bij elkaar zaten. Kleine Niki van 4 vond mij eerst een beetje eng, maar toen ik mijn haarelastiekje aan haar gaf om mee te spelen, waren we vriendjes. Want als een kind haar chips met je deelt, is het serieus toch? De oudere vrouwen ontfermden zich nog over mijn enkel en gingen aan de slag met een soort van hete steen en andere oliën, waarna mijn voet weer stevig werd ingepakt. En dat allemaal bij kaarslicht, want er was weer eens een powercut. Het land is in regio’s opgedeeld en daar zijn tijden opgehangen wanneer de elektriciteit eruit ligt, meestal twee keer 1,5-2 uur per dag.

Die avond ging ik op tijd naar bed, want om 5.30 zou ik opgehaald worden voor de Safari. We waren nog niet eens bij het park of de jeep had al een lekke band, waardoor ik me afvroeg hoe het in het nationaal park dan wel niet zou gaan. Voorbijgangers hielpen met het verwisselen en gelukkig de we snel weer verder. Aan de rand van het park was een enorme watervlakte met daarachter heuvels/bergen. Daar zagen we meteen al de eerste olifant. Eenmaal in het park werden me allemaal bijzondere vogels aangewezen, zagen we waterbuffels, krokodillen en… heel veel olifanten. Ik denk iets van vijf verschillende kuddes? Bij een groep was een baby olifant van zo’n 2-3 weken oud, die was nog heel klein en erg leuk om te zien. De olifanten stonden gewoon langs de weg (lees: zandpad) en trokken zich niks aan de bezoekers. Ze liepen soms zelfs op een paar meter langs. Misschien interesseert het ze niks omdat ze weten dat ze groot en sterk zijn?

Nu een paar uur later ben ik weer in het guesthouse, waar ik nog even twee uurtjes niks voor ik verder reis. De volgende bestemming is Ella, in de heuvels/bergen. Ik ga met de lokale bus en ben erg benieuwd hoe dat gaat, maar dat komt vast goed. (In Nepal was het makkelijker, daar had je touringcars voor toeristen tussen de belangrijkste plaatsen. Hier in Sri Lanka pak je gewoon de lokale bus, die veel drukker en ook krapper is. Daarentegen zijn de afstanden hier veel korter. In Nepal was je zo 6-8 uur onderweg, vandaag ben ik max 1,5 uur kwijt. Scheelt dat ze hier asfalt hebben :D )

Geschreven door Charlottesavonturen