Die ochtend deed mijn been nog steeds pijn. Ik had zelf bedacht dat ik misschien op een muilezel terug kon, maar Bishal en Claudia de fysiotherapeut vonden dat niet zo'n goed idee. Na ontbijt op bed besloten Bishal en ik in overleg dat hij Bhanu zou bellen dat ik een helikopter nodig had. Zoals ik eerder schreef, komen helikopters hier bijna alleen maar om mensen te redden, nu had ik er zelf één nodig... Bhanu had contact met mijn verzekering of alles vergoed zou worden en dat was gelukkig zo (ik kan me voorstellen dat ze niet heel vaak telefoontjes krijgen dat iemand in een uithoek van de Himalaya op 4000 m hoogte opgehaald moet worden). Twee uur later kwam de helikopter aangevlogen, waarbij het halve dorp uitliep om te kijken en foto's te maken. Bishal en de vrouw van het gasthuis, Lapsang, hielpen me met lopen naar de helikopter. Die had flink moeite met landen door de harde wind. Bhanu was met de piloot meegevlogen, omdat hij me wilde zien. Ik moet ook zeggen dat het fijn was om een bekend gezicht te zien.

In de helikopter klimmen was lastig, maar lukte eindelijk. Twee kleine meisjes uit het dorp vlogen mee, omdat ze naar school in Kathmandu moesten en dat zou hen een lange reis schelen. We waren dus met z'n zessen. Het vliegen was doodseng. Eerst ging de vlucht door het dal heen, maar op een gegeven moment moesten we over hoge bergen heen en schudde de helikopter heen en weer door de harde wind. Nu ben ik sowieso niet zo'n fan van vliegen, dus misschien ben ik niet de juiste persoon om wat te zeggen over een helikoptervlucht. Tegelijk was het ook heel mooi, al was ik de helft van de tijd bang dat we zouden neerstorten. Het was een half uur vliegen naar Kathmandu, waar we landden op het helikoptergedeelte van het vliegveld. Vanaf daar werden we met een busje naar de aankomsthal gebracht, waar we een soort personeelsroute gebruikten om bij de normale autoweg te komen. Hier stond een ambulance klaar, wat ik zelf overdreven vond, maar goed. Twee dingen die ik nog nooit heb gehad en nu weg kan strepen...

Bhanu en Bishal gingen met me mee naar het ziekenhuis, waar ik eerst een raar pyjama pam aan moest doen. Hierna werden röntgenfoto's gemaakt van mijn been. Gelukkig geen botbreuk, waarschijnlijk is een spier ingescheurd. Daarna kreeg ik mijn eigen kamer en werden medicijnen, zalf en een brace gebracht. Bhanu en Bishal zijn bijna de hele middag gebleven, tot ik zei dat ze moesten gaan. Het was wel een soort van grappig, twee mannen aan mijn ziekenhuisbed. Ze waren misschien vijf minuten weg toen Kuma kwam, die ik had geappt over mijn pech. Hij is net een half uur geleden vertrokken om boodschappen te gaan doen voor zijn moeder. Dus nu ben ik alleen, wat wel raar voelt, alleen in een ziekenhuis in een vreemd land aan de andere kant van de wereld. Bhanu heeft beloofd dat hij vanavond nog langs komt en morgen komt hij me ophalen om me naar een hotel te brengen. Verder zijn de verpleegsters ook heel aardig hier, dus er wordt goed voor me gezorgd. Toch is het een wat raar einde van een wandeltocht en bovendien heel jammer. Vandaag was het namelijk de bedoeling om naar een top van 4500 of 4900 m te gaan. Nu voelt het alsof ik het niet heb afgemaakt. Aan de andere kant is dat misschien een goede reden om terug te komen naar Nepal :) Zoals Bishal steeds zegt, moet ik dan mijn ouders en broertje meenemen.

Geschreven door Charlottesavonturen