Vandaag zou ongeveer 6-7 uur wandelen zijn, net zoals gisteren, maar dan beter, omdat het pad niet de hele tijd omhoog en omlaag zou gaan. Daardoor was het een stuk beter te doen vandaag :D Ik had trouwens een fantastisch ontbijt, namelijk Tibetaans brood met yak kaas. Ze hadden echter een soort van tosti ervan gemaakt, wat ik natuurlijk niet erg vond. Onderweg zagen we genoeg plekken in de bergen waar aardverschuivingen waren geweest. De gevolgen hiervan waren ook in de vallei te zien, zo waren veel bomen afgebroken en dood, en zag je ook ruïnes van huizen. Er was echter ook veel bedrijvigheid van mensen die bezig waren om nieuwe huizen te bouwen. Nu worden oa muilezels gebruikt in de bergen om spullen te vervoeren, maar ik heb ook genoeg mensen zien rondlopen met planken van vier meter lang. Geen idee hoe ze het doen, ik vind mijn tas van 8 kilo al heftig.

Bij een klein dorpje gingen we thee drinken in het zonnetje, wat heerlijk was. Ik testte mijn Nepalees nog op de eigenaar van het theehuis en kreeg zowaar antwoord. Al weet ik niet meer precies hoe hij heet, zijn achternaam was in ieder geval Llama. Ongeveer iedereen die in deze dorpjes woont, is Tibetaans, dat is interessant om te zien. Zo hebben ze volgens mij allemaal een soort van altaar in de eetzaal, met kaarsjes en foto's van de Dalai Lama en andere lama's. Meneer Llama beloofde dat hij ons later nog zou zien, want de bedoeling was om in zijn theehuis in Langtang village te overnachten.

De weg naar Langtang Village viel mee, al was er één verraderlijk stuk dat heel kort leek, maar heel lang duurde omdat het pad slingerde en steeds omhoog en omlaag ging. En dat was tegelijkertijd ook een gruwelijk stuk, vanwege de geschiedenis. Over een breedte van een paar honderd meter lagen er namelijk alleen maar rotsen en gruis, een beetje alsof er een lawine is geweest. Dat was ook zo in 2015 met de aardbeving. Een deel van het oude dorp van Langtang ligt nu nog onder deze stenen, samen met de lichamen van mensen... En daar loop je dus overheen...

Hierna volgde het nieuwe Langtang dorp, al waren hier ook nog veel ruïnes van oude huizen en werd er nog volop gebouwd. Eerst namelijk Bishal me mee naar een kleine stupa (tempel), die ook als herdenking van de aardbeving diende. Op stenen zijn namelijk de namen geschreven van de mensen die zijn overleden. Zo'n tweehonderd dorpelingen zijn omgekomen en nog eens tientallen toeristen (de namen van de landen stonden erbij, er was ook iemand uit Nederland onder de doden). Daardoor kreeg ik een beetje een dubbel gevoel bij deze plaats. Het is hier prachtig, met uitzicht op besneeuwde bergen tot 7000 meter, maar tegelijkertijd is hier ook iets gruwelijke gebeurd. Aan de andere kant zijn mensen nu wel vol positiviteit bezig om hun leven weer op te bouwen, wat ook mooi is om te zien.

Opnieuw verblijven we in een Tibetaans gasthuis (van meneer Llama dus). Omdat het allemaal nieuw is gebouwd, is het wel heel mooi. Ik heb nu bijvoorbeeld een kamer voor mezelf met badkamer erbij, met een douche waar gloeiend heet water uit komt. Het enige dat hier nergens is, is Wifi of verbinding om te kunnen sms'en. Volgens mij gaat dat wel komen, maar duurt dat gewoon even. Ergens is het wel lekker, zes dagen helemaal geen verbinding met de buitenwereld. Toch had ik bijvoorbeeld papa en mama wel graag even een teken van leven willen geven. Aan de andere kant ben ik wel met een gids hier, dus dan weten ze wel dat het goed zit :)

Bishal weet trouwens leuke / interessante dingen te vertellen. Zo waren de meeste boeddhisten in Nepal gesteld op de Dalai Lama, maar zijn ze sinds ongeveer een jaar boos op hem. De Dalai Lama beweert nu namelijk opeens dat Boeddha in India is geboren en daar zijn de Nepalezen beledigd over.

Morgenochtend is er een herdenking van de slachtoffers van de aardbeving, omdat het ongeveer drie jaar geleden is. Daar gaan we eerst heen voor we naar Kyangin Gompa gaan, onze bestemming voor morgennacht. Dat ligt op 3800-3900 m hoogte en is maar drie uur lopen. Nu zitten we op iets meer dan 3400 m. Vanwege risico op hoogteziekte kunnen we morgen niet meer stijgen dan dat. Of nouja, stijgen kan wel, maar je moet niet hoger dan zo'n 400 meter slapen dan je vorige slaapplek (dit geldt boven de 3000 meter). Ik heb gelukkig nog geen last van de hoogte. Ik merk nog niet echt dat de lucht ijler wordt (bij Poon Hill op 3200 m waren er al mensen die dat voelden) en heb verder ook geen klachten van hoogteziekte. Hopelijk blijft dat zo. Er zijn genoeg mensen die er wel last van krijgen. Bishal heeft er verhalen over, maar vanmiddag vloog er bijvoorbeeld ook een helikopter over, wat maar een ding kan betekenen, namelijk dat iemand gered moet worden.

PS: ik word nu al gek van rijst.

Geschreven door Charlottesavonturen