Mensen hadden me al gewaarschuwd voor de weg naar Syabrubresi (startpunt van de wandeling), maar ik dacht genoeg ervaring te hebben met de Nepalese wegen. Nou, niet dus. De dag begon om half 7 en om 7 uur zou Bhanu me ophalen bij het hostel. Samen hebben we de bus gepakt naar de plek vanaf waar jeeps zouden vertrekken naar Syabrubresi. Daar ontmoette ik ook mijn gids, Bishal.

Het feest begon vlak buiten Kathmandu: door de regen van gisteren / afgelopen nacht was een deel van een berg naar beneden gekomen, waardoor er niet meer echt een weg was over een stuk van driehonderd meter. Er konden nog wel auto's langs, maar door al het zand en de modder ging dat heel moeizaam, sommigen moesten deels omhoog geduwd worden. En natuurlijk was er aan beide kanten een hele verkeersopstopping. Ik denk dat we hier anderhalf uur stil hebben gestaan. Daarna kreeg de bestuurder van onze jeep ruzie met een andere bestuurder, omdat hij schade zou hebben gereden aan diens (nieuwe) auto. Na wat geruzie over de prijs (geen autoverzekering hier) betaalde onze bestuurder 4500 roepies (iets minder dan 40 euro) en konden we verder.

Onderweg passeerden we meerdere checkpoints met militairen. Die schijnen altijd aanwezig te zijn bij nationale parken. Het kwam in ieder geval wat intimiderend over, met hun automatische wapens. De weg was nu nog oké, het bestond grotendeels uit asfalt, maar het was erg steil met veel haarspeldbochten, waardoor het niet heel snel ging. Op een gegeven moment veranderde de weg in iets ondefinieerbaars bestaande uit zand en rotsen, en dit liep dan langs afgronden van minstens 600 meter... Ik was dat moment blij dat ik in een jeep zat en niet in een bus.

Op een gegeven moment kwamen we bij de grens van nationaal park Langtang (waar ik ga wandelen) en moest ik uitstappen samen met mijn backpack. Die moest ik op een tafel bij een militair leeghalen om te laten zien dat ik geen gekke dingen mee het park in zou nemen (geen idee wat daaronder valt). Opnieuw vond ik het wat intimiderend overkomen. En raar. Blijkbaar moet dit op de terugweg ook gebeuren.

Tussen vier en vijf kwamen we in Syabrubresi aan, na een lange rit (we waren namelijk om half 8 vertrokken). Hier slapen we een nacht en dan gaat het wandelen beginnen! Toen ik met mama even aan het videobellen was en het dorp liet zien, zei ze dat het een beetje op een oorlogszone leek. Daar had ze ergens wel gelijk in. Langtang is een van de gebieden die het ergst getroffen is door de aardbeving van 2015 en de schade is nog steeds te zien. Al heeft Bishal verteld dat het met wandelen nog veel erger zal zijn. Bishal is overigens dol op het spelen van Mens erger je niet, tot nu toe heeft hij steeds van me gewonnen, tot grote frustratie.

Geschreven door Charlottesavonturen