Ik ben geloof ik in het Paradijs beland, echt waar! Het heet hier Mystica, aan de noordpunt van het Arenalmeer en het is hier zo mooi!
Met een uitzicht vanaf een heuvel over het Arenalmeer en heel in de verte de vulkaan waar ik gisternacht nog vlakbij was. En dat ik dan nu deze blog schrijf, liggend in een hangmat met uitzicht over het meer, wauw!🥰

Het was sowieso een fijne fietsdag. De eerste 15 km stevig bergop bracht Diego mij (‘everyone knows Diego’, aldus hijzelf😂), de overige 50 km heb ik gefietst. Jaja, Bici en ik hebben een stapje gemaakt samen. Wat ook helpt is dat het bergachtige midden van Costa Rica hier langzaam afloopt, dus ik had zeker nog een paar pittige hellingen, maar niet mer zoals eerder. Hoefde maar één keer de fiets af om een kilometer te lopen, dus prima.

En Pauli had gelijk, wat een ontzettend mooi weg hier langs het meer! In het begin nog met veel verkeer, dus ik had voor de verandering mijn helm maar eens opgedaan. Maar na een uur leek mijn hoofd wel een gekookt ei, dus de kans dat ik aan oververhitting zou overlijden leek me groter dan aan een ongeluk. Het was echt niet meer druk, dus de helm mocht wel af vond ik😅

En voor de kenners: wat ben ik blij met die Rohloff naafversnelling. Dat maakt het schakelen zoveel makkelijker en vliegt mijn ketting er tenminste niet meer af als ik bergop te laat schakel😉.

Onderweg wordt er nog wel naar me getoeterd, maar nu goedschiks, mensen steken vriendelijk een duim omhoog. Als ik ergens even een broodje ga eten, kom ik een nogal ervaren bike-packer tegen. Tenminste zo zien hij en zijn fiets eruit. Maar hij is wat mopperig. Vraagt aan mij of ik werkelijk op ‘zo’n’ fiets door Costa Rica trek en zegt dat ik het noorden van het Arenal meer zéker niet ga redden. Veel te veel hellingjes. Als ik vraag of hij onderweg is naar La Fortuna (moet haast wel, er is maar één weg) antwoordt hij dat dat zo niet werkt. Hij heeft een ‘offroad bike’ dus wegen zijn voor hem geen must. 😂 Volgens mij is er rechts een berg, links een meer en in het midden een weg, maar ach, wie ben ik om hem tegen te spreken. Ik probeer hem nog even te verleiden om met zijn bike - de grote stoere neef van Bici zeg maar- op de fito te gaan, maar dat lukt alleen met zijn rug erop😂 Nou, ik denk dat hij Frans heet, van ‘vrolijke frans’ zeg maar.

Als ik aan mijn zoveelste aqua-fruitshake zit, bedenk ik me dat het een week geleden is dat ik alcohol heb gehad. Totaal niet gemist. Dus #bonnie , dat valt dan ook weer mee, de (gezondere) alternatieven zijn hier veel lekkerder. Helpt ook dat de Soda’s geen wijn verkopen, maar dat terzijde😉

Morgen wil ik op tijd op pad, want nu de 50 km vandaag gelukt is, wil ik in twee dagen naar Tamarindo fietsen. Nou ja, dat wil ik niet echt, maar ik moest met data schuiven omdat er geen enkele betaalbare overnachtingsplek te vinden was. En ik wil toch graag drie nachten blijven daar. De route naar Tamarindo is op zich zo’n 135 km, alleen blijken fietsers sinds kort niet meer ik over de Transamerican Highway te mogen. Niet dat ik dat zo’n idyllische route vind, maar er zijn verder teveel karresporen als alternatief. Dus de route die het moet worden (denk ik) is een enorm stuk om, zo’n 65 km extra😅. Dat gaan Bici en ik never-niet halen in twee dagen natuurlijk. Bijkomende uitdaging is dat er in het tussenland tussen zee (Tamarindo) en berg (hier) weinig overnachtingsplekken zijn. Dus ik moet nog wat van die toch-al-niet-de-kortste-weg afwijken. Uiteindelijk heb ik zojuist een soort motel gevonden in het gehucht Colorado, aan de Golf van Nicoya, 73 km van hier. We gaan het ontdekken morgen, zin in!👋

Geschreven door Waar.is.Marieke