Als ik om 5.50 uur in het straatje achter het hotel kom, zie ik al een rijtje van 15-20 lage stoeltjes klaar staan met een sticky rice emmertje ervoor. Duidelijk voor een groep toeristen die dit geboekt hebben... Tegen 6 uur komen de locals komen aanlopen met stoeltjes. De geur van rijst is overal. De sticky rice verkopers doen goede zaken. Af en toe komt er een volle tuktuk met toeristen en een chinezenbus langs maar ‘t valt hier inderdaad qua drukte erg mee.De groep toeristen krijgt instructies over hoe ze moeten zitten en de rijst moeten geven. Terwijl de monniken langslopen gaat de tourguide gewoon door met schreeuwen van instructies echt respectloos. Maar los van deze stoorzender is het een mooi ritueel om te zien. De foto’s zijn helaas niet best, het was nog donker en ik kon geen flits gebruiken.

Om 7.15 uur komt de tuktuk me halen om me naar een groter busstation te brengen. Als de tuktuk wegrijdt roept Jonas me achterna ‘wherr are your glasses?’ Die had ik even afgezet. Ik graai snel zoekend om me heen, maar de tuktukdriver hoort hem niet en sjeest ervandoor. Na een paar minuten vind ik mijn bril op de grond én zie ik Jonas op een scooter achter de tuktuk aan scheuren, dwars door de stad. Ik steek mijn duim omhoog en wijs naar mijn bril zodat Jonas ook rustig kan gaan ontbijten. Niet alleen fietsen biedt avontuur😅.

Het is een rare ervaring om nu vanuit de bus de mensen in de dorpjes te zien. Je ziet elkaar wel, maar er is geen contact. Hoeveel fijner op de fiets! Tenminste, wat dat contact betreft dan. De weg is echt slecht en het is ontzettend veel lang en steil klimmen. Zelfs de bus heeft er af en toe moeite mee.

Het is ook wel weer echt prachtig hier, voorzover ik het kan zien tenminste. VIP bus of niet, de ruiten zijn zo vies dat je er maar moeilijk doorheen kunt kijken. Het is een superschommelige rit van 11 uur over 380 km. Ik houd mijn hart vast voor mijn fiets die onderin de bus staat. Hij kon nergens aan bevestigd worden, volgens de mannen stond-ie prima, maar ik ben bang dat elk schroefje ondertussen losgetrild is en elk stangetje verbogen....... Om de drie uur stoppen we even voor de rokers en de plassers. De jonge Lao-vrouw naast me valt gezellig tegen me aan in slaap en de chinese man achter me snurkt zo hard dat de hele bus moet lachen.

Uiterlijk zijn we pas om 20 uur in Vientiane en ben ik gesloopt. Na een dag fietsen voel je echt wel wat, maar dat gaat snel weer over. Na 11,5 uur in zo’n brakke bus over zulk slecht wegdek ben je gesloopt. Ik benijd die backpackers niet die heel Azië op deze wijze doortrekken. Lijkt me veel vermoeiender dan een beetje fietsen😜.

Het is zaterdag dus overal in de stad zie je groepen mensen gezellig zitten. Hun manier van eten is ook eigenlijk veel leuker dan bij ons. Ze bestellen gewoon een aantal gerechten die ze dan samen delen, dus je hebt altijd heel veel keus. Ik eet een hapje op de nachtmarkt en besluit dat het mooi is geweest. Morgen en maandag fiets ik nog, en daarna huiswaarts!

Geschreven door Waar.is.Marieke