Ondanks het backpackersfeest in de Happy Bar heb ik geslapen als een roos, zónder oordoppen. Ik vertrek laat, rond 9.00 uur omdat ik maar 52 km hoef vandaag. Dat geeft me de gelegenheid uitgebreid te ontbijten. Bij het ontbijt vergezellen twee olifanten ons vanaf de overkant van de rivier. Het is bijna eng hoe snel je went aan al die prachtige natuur! Om de fietstassen wat lichter te maken laat ik wat overbodige bagage achter in het hotel. Dat komt goed uit,want bij vertrek staat de bazin erop dat ik een 1,5 literfles water én 4 bananen achterop bind😳. Haar man roept me nog iets na van ‘be careful with those chinese idiots on the road’😬

De weg is enorm heuvelachtig, met korte klimmetjes. Lastiger is het wegdek, of beter gezegd: het regelmatige gebrek eraan. En in het asfalt dat er wel ligt zitten soms enorme gaten. Zowel het stijgen als dalen gaat dus in een slakkengangetje...Maar het meest vervelend is wel de modder of leem op de weg. Doordat het zo geregend heeft is het een kleverige bende die zich verzameld aan de binnenkant van mijn spatbord. Als een soort natuurlijk rem zeg maar. Om de paar kilometer moet ik stoppen om met een takje de prut er tussenuit te drukken. En dan heb ik enorm veel publiek...

De mensen hier zijn zo ontzettend vrolijk, goedlachs én straatarm. Het is zondag, dus alle kinderen zijn vrij. Iedereen is met elkaar in gesprek aan het lachen, aan het spelen, noem maar op. Elkaar’s haar knippen, kleding wassen en aan scooters sleutelen blijken favoriete zondagactiviteiten. De hele dag lopen de kleine dorpjes eigenlijk in elkaar over en overal word ik met een luid ‘Sabaï dii’ begroet. Het lijkt wel of ze zelden een toerist zien, laat staan op een fiets. Ze proberen ook alle engelse woorden op me uit, dus begroeten ze me naast ‘hello’ met ‘thank you’, ‘goodbye’ en ‘love you’.
Sommige kinderen rennen zolang met mee dat ze helemaal buiten adem zijn. Het is ca 25 graden, maar door de hoge luchtvochtigheid voelt het veel warmer.

Als ik uiteindelijk pas na ruim 4,5 uur over ben, ben ik zo doorweekt en vies dat ik besluit naar een hotel te gaan in plaats van een guesthouse. In dit simpele dorpje hebben de guesthouses vast geen warm water en wifi. Fout, fout! Ik kom terecht in een smakeloos chinees hotel, waar wel wifi is, maar enkel een koude douche. In het hotel ook veel chinezen, ze maken echt enorme herrie en spugen en boeren. Achter mijn kamer wordt gewerkt aan de spoorlijn van Muang Houn (ja, ook op zondag). Je kunt die chinezen enig functioneel denken niet ontzeggen, want de matras van het bed zit nog in het plastic en de douche hangt ongeveer boven het franse toilet. Maar wel airco!

Ik ga in het dorpje op zoek naar iets te drinken en iemand die mijn fiets wil schoonspuiten. Dat drinken lukt wel, maar het schoonspuiten willen ze niet doen. Misschien zijn ze bang dat de fiets uit elkaar valt (niet geheel onterecht, het oude beestje is toe aan z‘n pensioen).

Het communiceren in het hotel valt niet mee, maar google translate helpt me uit de brand. Er is bijna niks te krijgen, maar de kom rijst met ei die oma uiteindelijk voor me klaarmaakt smaakt me heerlijk! Het fietsboekje waarschuwt voor de rit van 93 km van morgen: ‘een zware tocht, vertrek tijdig’.😳🚵🏻‍♀️🚵🏻‍♀️

Geschreven door Waar.is.Marieke