Het vroege opstaan (meestal 6.30 uur) kost me wat moeite vandaag. Maar daarna heb ik een werkelijk idyllische ontbijtplek waar ik veel te lang blijf zitten. Uiteindelijk stap ik om 9.00 uur, een uur later dan normaal, op de fiets.

Bij een pauzeplekje -met fitness apparaten (!)- aan de Mekong maak ik even een praatje met een thaise vrouw (zij spreekt thais, ik engels) die onderweg is naar haar (moes)tuintje aan de rivier. Wanneer ze even later beneden is, gooit ze tot mijn ontsteltenis zo haar hele plastic zak met afval in de Mekong😳. Blijkbaar is dat heel gewoon, je ziet hier ook overal afval liggen aan de kant van de weg. Zouden de mensen zich de gevolgen niet realiseren en/of kan het ze niet schelen?

Het is weer een prachtige route vandaag, ik fiets over een heel erg rustige hoofdweg die slingert langs de Mekong. Prachtige vergezichten! Heel veel tempels ook, ik ben gestopt ze allemaal te fotograferen. Op een gegeven moment is het genoeg toch? Wat niet helpt zijn de tempelhonden die er de wacht houden. Ik weet niet of ze Buddha beschermen maar ze komen af en toe grommend op me af. Dan maar geen foto.... Ondertussen vraag ik me echt af hoeveel honden één huishouden hier kan hebben. Ik schat gemiddeld 2-3. Tel daarbij de roedels op die als een soort bendes elkaar bestrijden op straat en je kunt je voorstellen hoe blij ik ben dat mijn Dazer het weer doet. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat-ie het al die tijd al deed. Alleen zag ik een rood lampje aan voor 'doet niet'. Maar toen een nieuwe batterij helemaal niks liet branden liet YouTube duidelijk een succesvolle Dazer met rood lampje zien. Ontwerpfoutje vind ik.

In het fietsboekje staat dat de laatste 13 km 'pittig' zijn, met drie 'zeer zware klimmen'van 10-15%. Men is het wegdek aan het vernieuwen, dus trucks rijden af en aan. De werklui moedigen me aan met gejoel en steken hun duimen omhoog. Strijdbaar begin ik aan klim 1, 10-15% gedurende een kilometer. Het is me eigenlijk de eer te na om af te moeten stappen. Ik ontwikkel mijn eigen vorm van korte haarspeldbochten en probeer op die manier overeind te blijven. Bij een temperatuur van 30 graden best pittig dit. Een vrachtwagenchauffeur moedigt me nog aan door naast me te gaan rijden en 'hop, hop' te roepen, maar helaas. Ik val om en moet de laatste 200m lopen. Boven geniet ik enorm van een koude cola en een zakje chips. Ondertussen is het gaan regenen en niet zo'n beetje. Maar zelfs met regen is het uitzicht op de Mekong en Laos nog prachtig. Na een klein stuk dalen begint klim 2 van 'maar' 10% zo'n 500m lang. Gezien het relatieve succes van klim 1 ben ik vastbesloten deze kortere en net iets makkelijker klim te redden. En ja, zowaar! Maar het succes is van korte duur want bij klim no 3, 300m, 10-15% , moet ik toch net het laatste stukje weer lopen. Maar goed, er is progressie!

Na 70 km ben ik tegen 16u in Chiang Khong. Nog mooi op tijd om langs het postkantoor te gaan om te kijken wat het kost om mijn overload van twee reisgidsen (waarom?😬) en mijn mobiele IPhone printapparaat naar huis te sturen. Twee van de vier tubes zonnebrand kan ik ook wel missen. Dat printapparaatje (Prynt, heel gaaf) had ik gekocht met Cuba vorig jaar in het achterhoofd. Cadeautjes geven vond ik niet zo fijn, beetje westers decadent, maar een fotootje maken van hen en geven leek me gaaf. Maar het is hier geen Cuba. Alles is hier te koop en de meeste mensen lopen hier gewoon met een mobiel rond.
Een pakket versturen blijkt tegen de €100 te kosten. Hmm, dan toch maar wat extra gewicht bergop!

Vandaag heb ik een kamer in het Namkhong Guesthouse geboekt. Die hotels zijn fijn en luxe, maar ik vind een guesthouse meestal gezelliger, ook al moet ik douche en toilet delen. Chiang Khong is weer geen werelderfgoed plek maar de guesthouse is fantastisch (zie foto). Het is een complex van houten kamers en binnentuinen. Ik heb een kamer met fan en klamboe, pal aan het zwembad. Idyllisch, zelfs in de stromende regen😜. De receptionist wisselt mijn kamer zodat mijn fiets vlakbij kan staan. En wat wil het toeval? De chauffeur die me ook naar Fang bracht, zit in de kamer naast me. Eerst herken ik hem niet zonde zijn pet (pijnlijk, pijnlijk), maar dat komt goed. Het eerste wat hij vraagt is 'how is your bike doing?' en hij kijkt kritisch naar de verschillende touwtjes die ondertussen aan mijn fiets zitten😂.

Ik besluit te eten in de guesthouse, eindelijk de (meer zuidelijker) Phad Thai waar ik zo'n zin in . Het is duidelijk een keuken voor toeristen hier...Morgen op tijd richting de brug met Laos. En daarna met de slowboat naar Pak Beng (Laos). Maar daarover morgen meer!

Geschreven door Waar.is.Marieke