Nadat de sperziebonenwerkers tot na 23.30 uur hun kratten op vrachtwagens geladen hebben (onder mijn raam), word ik vanochtend om 5.00 uur gewekt door een bijzondere hoog klingelend klokgeluid, ik moet nog eens uitzoeken wat dat is.
De hoteldame biedt verschillende keren aan om vervoer voor me te regelen bergop, maar ik besluit het maar eens eerst op eigen kracht te proberen.

Gisteren heb ik gelezen dat er op 14 km een guesthouse zit midden in een Karendorp. Ik neem de afslag en kom in gehucht met heel veel armoe. Wel Karen maar geen ringen om de nek van de vrouwen te bekennen. Verderop de dag zie ik het bordje ‘Long Neck Karen’. Nieuwe kans, dus ik fiets een supersteil weggetje naar de huizen in. Ziet er niet echt toeristisch uit... Boven bljjken de Karen er inderdaad te wonen en het niet de bedoeling is dat toeristen hier komen... Een oudere dame komt met armbandjes en een pijp in haar mond naar me toe. Ik betaal te veel voor het simpele bandje, maar ze is er erg blij mee én ik kan wel een foto van haar maken. Trouwens ook geen ringen hier...
Weer beneden valt het me op dat er busjes staan en lege marktkraampjes. Wellicht dat het vandaag gewoon geen ‘showtime’ was?

De eerste 23 km gaat bergop, maar prima te doen. Ik fiets door ongelooflijke mooie natuur. Foto’s die ik maak doen de natuur tekort, mijn camera schiet tekort. Ik zit hier vlakbij de grens met Myanmar (Birma) en dat zie je aan de mensen die thaise, birmese en chinese invloeden hebben.

Na 23 km begint het echte klimmen en vergeet ik soms om me heen te kijken. Fiets en ik samen zijn toch ruim 100 kg (ja klopt, zware fiets en bepakking😜). Maar dat bergop bij 15-20% is pittig. Bij helling nummer 5 is mijn ongetrainde lijf aardig verzuurd en de moeilijkste klim moet nog komen. Dat wordt lopen... maar 100 kg bergop duwen, een paar km lang? Pfff, en ik denk weer even aan de hoteldame’s aanbod😬Opeens zie ik een soort winkel. Er staan twee lege pickups voor. Wie niet waagt, wie niet wint! Alleen de klant en zijn vrouw spreken wat engels. Na enig aarzelen besluiten ze me een lift te geven, ‘3 km?’ vragen ze nog. ‘Tot de top’ zeg ik. Geen idee hoever dat is. En zo zit ik opeens -met fiets-in de laadbak van een thaise truck. Ik ga heel stoer -net als alle thai- op de rand zitten, maar als iedereen driftig gebaart dat ik ín de laadbak moet gaan zitten, ga ik overstag. Bij hun idee van ‘de top’, laten ze me eruit. Ik geef wat geld voor de lift en dan keren ze tot mijn verbazing weer om, ze waren speciaal voor mij bergop gereden🙏. Helaas bleek het nog niet de top, maar de drie hellingen die nog kwamen kon ik (soms lopend) net aan⛰🚴‍♀️

Onderweg zie ik weer alle vormen van verkeer. Veel scooters want de Thai fietsen niet. Daarom ben ik waarschijnlijk een bezienswaardigheid: ze steken hun duim omhoog en zwaaien. En af en toe rijdt een grote dure pickup me bijna van de weg.... Thai kopen graag grote auto’s, meestal op afbetaling. Voor hun veiligheid... om er vervolgens gevaarlijke capriolen mee uit te halen. Het snelheidsverschil met de oude pickups, busjes en scooters op de weg is enorm.

Er is echt maar één ding waar ik echt bang voor ben tijdens zo’n fietsvakantie en dat zijn honden. Vandaag had ik twee keer zo’n grommende blaffer die op me af sprong. Mijn Dazer liet het afweten, batterij leeg. Het dilemma van een fietser is dat je vooral niet harder moet gaan fietsen, maar moet trappen en schreeuwen naar de hond (zegt men😬). Maar ik kan dat niet en fiets alleen maar verstijfd met overal kippenvel door, in de hoop dat het goed gaat...

Ik was al gewaarschuwd dat ik vooral in de ochtend moet gaan fietsen, maar vanaf 14.00u begrijp ik waarom. Schoolkinderen, arbeiders, alles en iedereen wil zo snel mogelijk naar huis. Gekkenhuis op de weg! Ik fiets tussen de sjeesende auto’s en het voelt alsof ik onder het roet zit. Terwijl ik zolang vandaag door de natuurlijk gefietst heb... Later doe ik na het douchen een test: nog steeds geven mijn armen en geven zwart af. Nu begin ik al die mondkapjes en ingepakte hoofden wat beter te snappen..

Eten doe ik ‘s avonds in het hotel omdat er geen eettentje dichtbij is en het licht van mijn fiets gesneuveld is tijdens het pickup-bergop avontuur. Geen van de meisjes spreekt engels, dus ik kies een gerecht waar geen ‘spicy’ voor staat. Help, totale brand in mijn mond! Ik eet de rijst met wat hete stukjes kip en besluit dat dit Asan eten echt te heet is voor mij.

Morgen doe ik een dubbele etappe. Dat is nodig omdat ik niet op heb zitten letten tijdens de voorbereiding op de reis. Of beter: het gebrek aan een gedegen voorbereiding. Leerpunt😬Ik dacht dat de nummers van de etappes dagen waren, maar soms blijken het meerdere dagen... En ik moest al inkorten. Dat wordt dus een puzzel. Maar wat ik in elk geval wél wil ontdekken is het gebied boven Luang Prabang in Laos. Morgen fiets ik via de Gouden Driehoek (Thailand, Myanmar, Laos) richting de oversteek met Laos.

Geschreven door Waar.is.Marieke