Het is toch wonderlijk hoe ik na zes uur slapen in dit land gewoon fit wakker word. In NL heb ik daar tenminste een uur extra voor nodig. Misschien is het zo dat geestelijke inspanning langzamer herstelt dan fysieke? Ik bestel een uitgebreid ontbijt op het heerlijke terras van de guesthouse. Maar ik kan niet al te laat vertrekken want in Udon Thani moet ik mijn fiets overdrachtsklaar te maken en een koffer te kopen, want ook mijn versleten fietstassen laat ik hier. Mijn vertrek bij de guesthouse duurt uiteindelijk toch wat langer dan gepland, want als ik ontdek dat het al wel laat is, wil ik te gehaast vertrekken. Ik laat mijn spin loshangen terwijl ik de fiets het terrein afrijd en de hele lange spin draait zich stevig vast in mijn achterwiel en in de ketting. 20 minuten en twee zwarte handen later is het probleem weer opgelost😬.

Vandaag heb ik de keuze tussen een route van 52 km over de grote weg of 90 km waarvan een groot deel over een rustige weg door dorpjes. Ik kies het laatste, want ik wil de laatste fietsdag niet op een soort snelweg doorbrengen. Het is heerlijk fietsen, de temperatuur is verdubbeld (28 graden vandaag) en er zijn slechts wat lichte heuvels. Ik merk dat mijn lijf nu veel meer getraind is dan toen ik begon, wat een verschil! Ook op de hoofdweg groeten veel mensen me en steken hun duim omhoog. Ik hoor ze bijna denken: ‘die is gek, maar toch leuk dat ze het doet’. Een flitsende racefietser gebaart me te stoppen en vraagt tot mijn verbazing of-ie een selfie met me mag maken. Nou ja, met mij.... (zie foto)... Daarna neemt-ie uitgebreid de tijd om een foto van mijn fiets te maken en sjeest er weer vandoor😂.

Ik ben blij dat de route na 26 km van de hoofdweg af gaat, wat een drukte. Maar hoewel deze weg rustiger is, is het duidelijk dat ik weer volop in stedelijk gebied fiets, het is niet te vergelijken met de dagen hiervoor. Ik speur naar een koffietentje, maar alle borden zijn hier in Thai, dus dat is wat lastig zoeken. Na 40 km zit ik eindelijk aan een heerlijke koffie. Als ik weer de weg op rijd begint er een auto heel hard te te toeteren. Opeens realiseer ik me dat ik op de verkeerde weghelft fiets. In Laos rijden ze rechts, hier in Thailand links. Beetje opletten dus..

Na 60 km kan ik de route niet meer vinden. De GPS helpt ook niet mee, want die zegt bij elke richting dat ik ‘uit koers’ ben. De mensen van het kraampje waar ik net een icetea heb gedronken, gebaren dat ik een stuk terug moet fietsen en dan de afslag nemen. Vindt mijn boekje niet.... Uiteindelijk besluit ik dat ik de rest van de route op de app ‘maps.me’ ga rijden. Ik fiets 10 km extra, maar wat een mooie route! Nu kom ik wel door de dorpjes, over echt landelijke weggetjes en ja, zelfs 8 km onverhard, maar zonder gaten en stof. Het lijkt wel of ik door een natuurgebied fiets. Enige nadeel is dat het heel erg uitgestorven is hier. Opeens zie ik, werkelijk in de middle of nowhere, een heus politiebureau. En hoewel de thaise politie niet echt je beste vriend is, is het toch geruststellend.

Na ruim 100 km ben ik dan in Udon Thani. Een echte stad-stad. Het hotel is vreselijk, heel erg groot, sfeerloos en vol met chagrijnige lawaaierige chinese zakenlui. Maar niet getreurd, ik moet er toch op uit om een koffer te regelen. De receptie verwijst mij naar een soort markt, op een paar minuten fietsen. Na lang zoeken vind ik een trekkoffer waar zowel helm, stuurtas als de overgebleven inhoud van twee fietstassen in past. Kwaliteit en prijs is thais, maar ik denk dat-ie de reis wel overleeft.

Bij het inchecken had ik bij de receptie al laten weten dat ik de fiets niet mee terug zou nemen naar NL. Als ik met trekkoffer terug kom van de markt, loopt er een afvaardiging van het receptieteam naar me toe. Het blijkt dat één van de meisjes heel graag mijn fiets wil hebben en ze vraagt wat ze ervoor moet betalen. Omdat ze de inruilwaarde toch niet kan betalen zeg ik haar dat ze ‘m gratis mag hebben. Ze is er ongelooflijk blij mee, dus voor mij is het prima zo. De fiets en ik hebben echt heel veel gezien en beleefd samen, en nu mag iemand anders er nog lekker een tijdje van genieten. Ik geef haar ook de fietstassen, mijn (versleten) fietsbroek en hemdje en nog een jurkje. Als dank krijg ik een zware grote doos koekjes en een notitieblok van het hotel😳. Die laat ik dus dan maar weer achter voor de schoonmaakster van de kamer. Iedereen blij!

Na een heerlijk hapje veilig-vlees op de nachtmarkt en een echte capuccino bij de Starbucks loop ik terug naar mijn ongezellige tl-verlichte kamer op de 6e verdieping. Wat een verschil met de guesthouse waar ik vanochtend nog was! Morgenochtend vertrek ik rond 9.30 uur naar het vliegveld en vlieg dan via Bangkok en Hong Kong terug naar Amsterdam.
Morgen nog een laatste blog!

Geschreven door Waar.is.Marieke