Om 8.00 uur sta ik met fiets klaar bij het hotel om naar Fang te gaan, zo'n 155 km boven Chiang Mai. Ik word daar heen gebracht door dezelfde man die mij van het vliegveld haalde. Als hij mijn fiets in de laadbak zet, voelt-ie aan het stuur dat wiebelt. Ik leg hem uit dat dat al jaren zo is, dat die fiets bijna 20 jaar oud is en mijn eigen fietsenmaker er ook geen list op weet. Maar daar neemt-ie geen genoegen mee. Hij vindt de inbussleutelset en gaat voortvarend aan de slag. Na 15 min geeft hij het op, en ik moet hem beloven dat ik thuis het stuur ga/laat demonteren om er iets tussen te stoppen. Vervolgens is hij ruim een half uur bezig mijn fiets vast te sjorrren. Steeds als ik denk 'ja, we gaan!' is hij toch weer ontevreden. Mijn suggestie 'leg die fiets toch gewoon neer' is absoluut onbespreekbaar...Later zal blijken dat hij in Fang mijn bagagedrager gaat repareren. Lief!

Uiteindelijk rijden we om 9.15 uur weg. Halverwege Fang is er een politiecontrole. Het lijkt erg onschuldig maar mijn chauffeur wordt eruit gepikt voor (drugs)controle. In de 15 minuten dat ik moet wachten bedenk ik een aantal scenario's voor het geval hij niet terug komt, maar gelukkig... Het ritje van 2,5 uur met iemand die goed Engels spreekt, leert me veel over dit land. Hij vertelt over hoe lastig het is goedbetaald werk te vinden, over zijn gezin, het onderwijs etc. Mooi om dat zo te kunnen horen.

Omdat het tegen lunchtijd is als we in Fang aankomen, zoek ik een tentje waar ik een kop koffie kan krijgen, met iets te eten. 'Café & cake' vind ik. Helaas hebben ze geen cake maar wel gratis bananen. Om 12.30 uur kan het fietsen dan eindelijk beginnen en vertrek ik met onder andere 5 gratis bananen richting Tha Ton. De heenweg naar Fang was echt heel chaotisch druk, ik hoop dat mijn route beter is.

Het is meteen heerlijk om weer op de fiets te zitten en de route is prachtig. Ik maak gebruik van de fietsroute van AWOL (Asian Way of Life), omdat ik met maar 14 fietsdagen te weinig tijd heb om zelf te route uit te puzzelen. Dus fijn dat anderen het uitzoekwerk al hebben gedaan en er suggesties voor overnachtingsplekken in staan.
Omdat ik maar 35 km hoef te fietsen stop ik er vaak om wat foto's te maken, het is zo prachtig. Ik fiets door prachtige rijstvelden, met bergen op de achtergrond. Die baren me wel wat zorgen, maar dat komt later.

Onderweg krijg ik reuzehonger maar alle borden zijn in het Thais. Ik weet niet goed waar ik moet stoppen, soms blijkt het geen eettentje maar gewoon oma die kookt voor de familie. De meeste mensen op het platteland spreken geen woord Engels.

Als ik aankom in Tha Ton bestel ik daarom meteen een omelet met rijst bij een lokaal eettentje. De eigenaar vraagt waar ik vandaan kom en als ik zeg dat ik uit Nederland kom, staat er een Thaise vrouw op die in Middelburg woont. Ze spreekt goed Nederlands en start -aangemoedigd door de andere gasten- een hele ondervraging. Waarom ik alleen fiets, heb ik dan niemand, van wie is die fiets, waar ga ik heen, hoe lang ben ik in Thailand etc. Na 20 minuten vind ik het wel mooi geweest en zwaai ik vriendelijk iedereen uit.

Het fietsboekje spreekt over een hotel met kamers met balkon aan de rivier. Op zich correct, maar helaas niet voor mij. Ik zit aan de zijkant, boven een grote hal waar ze op moment van typen van deze blog (22.45u) nog heel hard en luidruchtig aan het werk zijn om een soort sperziebonen uit zakken, in kratten en in trucks te doen.😳

Omdat ik wėl uitzicht op een tempel heb, besluit ik die op te zoeken. Een lange trap brengt me naar boven. Helaas blijkt het niet de goede trap en ik kom terecht in het gedeelte waar de jonge monniken leven. Één van hen brengt me -dwars door de slaapzalen heen- naar het juiste gedeelte. Ik durf hem niet te vragen om een foto, dat voelt toch ongepast, maar ik heb dus wel mooi even gezien dat ook de onderbroek van monniken oranje is. En dat dat zo'n geknoopte doek is.

Omdat er in Tha Ton verder niks te doen is, wil ik de lokale ondernemers nog wat extra steunen en neem ik een voetmassage. Ik heb als bewijs even een foto gemaakt, want ik had weer een gedreven masseuse. Toen ik zei dat ik per fiets reis, begon ze in mijn kuiten te knijpen en op mijn benen te timmeren. Telkens als ze een bobbeltje of spanning in mijn spieren voelde drukte ze nog wat harder😅 Volgende keer zeg ik mooi niks meer!

Morgen gaat het serieuze werk beginnen, flink bergop! Ondanks dat, zin in!

Geschreven door Waar.is.Marieke