Ontbijt in een koloniale setting in hartje Sancti Spiritus, wow! Vanaf het balkon zie ik overal kinderen die in uniformen naar school gaan. Mooie uniformen vind ik. In okergeel, blauw, donkerrood of soms bruin. Ik heb de logica achter de kleurenindeling nog niet ontdekt. Meisjes een broekrok met hoge witte kousen en jongens een lange broek. Op de basisschool mogen de jongens volgens mij ook een korte broek.

Na het ontbijt wacht ik rustig af en ja hoor, daar komt Ricardo aan met de rekening (zelfde prijs als mijn arme casa in Trinidad) én een adres in Remedios:-) Hij zegt dat-ie gebeld heeft, maar daar geloof ik niks van.

Mijn benen protesteren wat bij het idee van wind tegen en heuvels richting Remedios, maar als ik op de fiets stap is dat meteen voorbij. Het blijkt een minder zware route dan gisteren, en weer zo prachtig. Ik ben er niet rouwig om dat het bewolkt is, maar de mensen langs de weg denken daar anders over. Die zijn dik aangekleed en roepen iets van 'es frio' naar me. Ik geloof dat ze het raar vinden dat ik in een hemdje fiets.... het is nog steeds 23 graden:-)

Mijn eerste stop is in Cabaiguan, bij een lokaal stalletje. Ik heb de gewoonte ontwikkeld om te kijken wat iedereen drinkt. Da's de beste indicatie voor 'lekker'. Vandaag is dat -net als gisteren- suikerrietsap: Jugo de Caña. Als de man ziet dat ik probeer te kijken hoe het werkt, krijg ik een demonstratie in de 'werkplaats' en zie ik hoe het geperst wordt. Als cadeautje vult hij mijn bidon met suikerrietsap:-)

Zoals elke dag start aan het einde van de ochtend het grote zoeken. De zoektocht richt zich op het vinden van De Struik. Bij de lokale stalletjes is geen toilet en restaurants zijn er meestal niet onderweg. Nu zijn er struiken genoeg langs de weg, maar het probleem is dat er achter veel struiken opeens mannen aan het werk blijken te zijn. Echt, net als je denkt dat het verlaten is, komt er weer een cowboy, jong of oud, tevoorschijn. Vandaag heb ik geluk. Het is hier redelijk uitgestorven, dus mijn toilet van de dag wordt geen struik, maar een grote greppel langs de weg😜.

In de middag fiets ik door Tahon, een klein gehucht, als net de basisschool begint. Ik denk al een paar dagen hoe leuk het zou zijn om daar een kijkje te nemen (beroepsmatige interesse, zeg maar). Dus trek ik mijn stoute schoenen aan en loop onder veel bekijks van kinderen en ouders het schoolplein op. Ik heb mijn mobiel in mijn hand. Binnen een paar tellen verschijnt de schooldirecteur die wild gebaart dat ik geen foto's mag maken. Dat snap ik ook wel, en ik beeld mijn verzoek uit: of ik kort een kijkje mag nemen. Geen denken aan! Ook mijn gulle gift van 10 potloden helpt niet. Dus helaas, geen schoolbezoek voor El Capitalista.

De laatste 20 km is de weg zo effen en rustig dat ik flink vaart kan maken. Het gebied hier lijkt rijker: de mensen zijn beter gekleed, ik zie minder paardenkarren, meer scooters en de huizen zien er beter uit.

Als ik bij de casa kom die niét gebeld is, heeft-ie zowaar plek. Ik krijg de laatste kamer die mog vrij is en aan de woonkamer grenst. Heel gezellig dus:-) Remedios lijkt op Trinidad en Sancti Spiritus maar is veel kleiner en nog redelijk onontdekt.

Het blijkt dat ik net het feest van Las Parrandas gemist heb: het jaarlijkse carnaval. Normaliter is dat op 24 december maar vanwege de dood van Fidel dit jaar uitgesteld tot 7 januari. Prachtige stellages versieren het plein.

's Avonds bij het eten ratelt Jorge, de casa eigenaar, maar door. Ruim 20 minuten beantwoordt hij in rap cubaans-spaans mijn vraag of hij zijn adres in het fietsboekje zou willen. Ik versta er helemaal niks van, maar uit zijn lichaamstaal maak ik op dat hij niet bepaald enthousiast is over die boekjes. En dat een vermelding in de Lonely Planet hem alleen maar gedoe gaf.

Het eten is niet echt goed, maar ik durf het niet te zeggen. Het meisje dat kookt straalt namelijk van trots. Als ze mijn kaart van Cuba ziet wijst ze heel trots aan in welke dorpjes allemaal familie van haar woont. Ik geef haar een oogpotlood en nagellak, waarop ik twee dikke kussen krijg én de heerlijkste crême caramel ever!

Na het eten heb ik zoals elke avond het gevoel dat er iemand stiekem een ballon in mijn buik heeft opgeblazen. Ik gok dat dat komt van elke avond een vol bord zwarte bonensoep. Plus elke dag rijst en de keuze uit varken/kip/vis. Dat is het cubaanse eten.
Als ik besluit mijn ballonbuik wat beweging te geven, kom ik op het pleintje terecht in een klein feestje. En eindigt de dag zowaar met een cubaans dansje!

Geschreven door Waar.is.Marieke