Vandaag stond in het teken van ‘scoren’. En dan bedoelen we caches scoren. Zoals gisteren al geschreven was ons oog op een serie van 120 caches gevallen. Allemaal zou wel niet lukken, want dat zou meer dan 100 km fietsen worden.
Gisteren hadden we al éénderde van de route gedaan. Vanuit Kloosterzande linksom. Vanmorgen zijn we rechtsom gegaan. Het eerdere deel van de route voerde weer langs de Westerschelde. Over een weg net achter de dijk. Af en toe moest ik toch even aan de andere kant van de dijk kijken naar de grote zeeschepen. Ook kwamen we langs Het verdronken land van Saeftinghe. Over de geschiedenis hiervan heb ik onder een stukje vanaf internet gekopieerd.
Het zonnetje heeft de hele dag heerlijk geschenen. Het was wel fris en of het 15° is geweest is maar de vraag. Toch heb ik de hele dag de korte broek aangehad. En Aly handschoenen🤣🤣.
De omgeving is prachtig om te fietsen. Een polderlandschap met heerlijk rustige en goed te berijden weggetjes.
Tegen 17:00 uur was het mooi geweest. We waren toen bij cache nummer #44 uit de serie en hadden er toch meer dan 50 gedaan. Een productieve dag zou ik zeggen.
Morgen via Eindhoven weer naar huis en de camper inrichten voor de vakantie naar Kroatië.

Wikipedia zegt over Saeftighe:
Het gebied werd vanaf de 12e eeuw geregeld bedreigd door overstromingen. Saeftinghe werd in de 13e eeuw ingepolderd onder beheer van de abdij Ter Doest. Tot 1570 was Saeftinghe vruchtbaar polderland. Mensen leefden er van landbouw en turfsteken. Rond 1279 liet de graaf van Vlaanderen bij de woonkern van Saeftinghe het Saeftingher Slot bouwen.[1]

Saeftinghe was een aparte heerlijkheid. Er lagen vier dorpjes, te weten Saeftinghe, Namen, Sint-Laureins en Casuwele, en enkele gehuchten zoals Auwersluis.

De Allerheiligenvloed van 1570 zette het gebied bijna volledig onder water. Vier jaar later reikte het 'verdronken land' tot Verrebroek en Kallo. Alleen Saeftinghe en nog enkele andere stukken bleven boven water. Ook de toren van Namen bleef staan, waarop de klokken eruit werden gehaald en opnieuw opgehangen in het nabijgelegen dorpje Graauw. Het aanwezige fort bleef tijdelijk nog dienstdoen als tolhuis. In 1584, tijdens de Tachtigjarige Oorlog, staken Nederlandse soldaten om strategische redenen de laatste intact gebleven dijken door en verdween Saeftinghe onder water. In de 17e eeuw werd opnieuw begonnen delen te bedijken (waaronder de Polder van Namen, die in 1715 definitief verdween), en in 1907 was de Hertogin Hedwigepolder het laatste opnieuw in cultuur gebrachte gebied. De buurtschap Emmadorp ligt nu aan de rand van het verdronken land.

Restanten van de verdwenen dorpen worden soms nog teruggevonden. Door het schurende effect van het water van de Schelde komen restanten van huizen en kerken soms even bloot te liggen.

Tot aan de uitvoering van de Deltawerken lagen nabij Saeftinge vijf Nederlandse en een Belgisch haventje. In Nederland waren dat de haventjes van Paal, Emmadorp en Baalhoek, de Hertogin Hedwigehaven en de Kruispolderhaven. Het Belgische haventje was de Prosperhaven. Alleen de haven bij Paal bestaat nog; de andere zijn bij dijkverzwaringen verdwenen.

In 1975 kreeg het Verdronken Land van Saeftinghe de wettelijke status van staatsnatuurmonument. De Staat der Nederlanden droeg toen het beheer over aan stichting Het Zeeuwse Landschap.

Geschreven door Oopiess.avonturen