Vandaag gaan we op souvenierjacht. Als ‘bewijs’ dat je in een bepaald land of soms een provincie bent geweest en daar een cache hebt gevonden krijg je vaak een digitale sticker, souvenir heet dat in de cachewereld, om op je profiel te ‘plakken’.
Ook zijn er souvenirs voor speciale caches of gebeurtenissen.
In 2001 werden veertien geocaches geplaatst in samenwerking met de filmmaatschappij 20th Century Fox om de film ‘Planet of the Apes’ te promoten. Elke cache vertegenwoordigde een fictief verhaal waarin wetenschappers een Alternative Primate Evolution (A.P.E.) onthulden. Deze caches werden gemaakt met behulp van speciaal gemarkeerde munitie containers. Elke cache had een origineel rekwisiet uit de film.
Van de 14 APE caches bestaan er inmiddels nog maar 2; Mission 14 in Brazilië, en Mission 9 hier in de Amerikaanse staat Washington. Deze laatste is ook weggeweest, maar een speciale geocache ‘expeditie’ heeft de originele container anderhalf jaar geleden terug gevonden. In overleg met de cachewereld is de cache weer online gebracht.
Deze APE-cache stond dus op het programma om vandaag te gaan zoeken. En zodoende het souvenir te verdienen wat aan de cache gekoppeld is.
Nadat we de sleutel van de camper terug hadden gevonden konden we gaan rijden. Op de parkeerplaats waar de route naar de cache begon, was het al behoorlijk druk. Allemaal wandelaars die de bergen in trokken. Voor mij (Hans) was het ook de bergen in. Aly’s knie kan dat steile nog steeds niet zo goed aan. En het eerste deel van de 3 kilometer lange tocht was redelijk steil. Daarna een goed te lopen pad.
En yes. Ook hier staat onze naam in het logboek. Het souvenier is binnen.
Terug bij de camper een broodje en toen op naar Seattle. Het einddoel van deze vakantie.
Vanmiddag trekken we uit om te verkennen hoe we het beste naar de stad kunnen gaan. Met de camper lijkt geen optie.
En omdat we waarschijnlijk niet veel meer rijden en veel op dezelfde plaats staan hebben we eerst bij een RV-park de vuilwatertanks geleegd en vers water ingenomen.
Seattle kent geen metro, maar wel een monorail. Dat lijkt ons wel een optie. We staan in de buurt van het laatste station, Angel Lake. Tijdens de verkenning kwam een hele vriendelijke bewaker ons vragen of we er uit kwamen. Nee dus. Waarna hij ons alles haarfijn heeft uitgelegd. Wat zijn de Amerikanen toch vriendelijke mensen.
We stonden eerst pal onder de opstijgroute van het vliegveld en zijn toch maar iets verderop gaan staan. Voor zover toeval bestaat: weer bij een activiteitencentrum voor senioren.

Geschreven door Oopiess.avonturen