Als je straks in het fotoboek bladzijden een gouden randje zou kunnen geven dan kreeg vandaag er één.
We hadden vandaag een uur extra. We zitten een beetje op de rand van de tijdgrens. Rond half acht waren we aan het rijden en toen we 15 mijl vanaf onze slaapplaats het park inreden vertelde de navi dat het 6:45u was. De iPhone hield ons dus voor de gek en stond nog op de Utah-tijd. En zo hebben we een uur langer van de Canyon kunnen genieten.
Overigens, de nacht was rumoerig. Poeh, wat een storm hebben we gehad. Vlagen echt harde wind lieten de camper behoorlijk schudden. Soms zelfs een beetje angstig.
Maar wat een pracht hebben we gezien vandaag. Echt indrukwekkend hoe moeder natuur deze canyon heeft gemaakt de afgelopen miljoenen jaren. De foto’s zeggen wederom meer dan genoeg.
We zijn het park aan de oostkant binnengekomen. Langs de weg naar Grand Canyon Village, die zo’n 25 mijl lang is, vind je op een 8-tal plaatsen een uitzichtpunt. Op deze plaatsen heb je een geweldig uitzicht over het ravijn. We snappen nu dat elke amerikaan(se) vind, dit gezien te moeten hebben.
Er lopen op diverse plaatsen zogenaamde trails naar de bodem van de canyon. Helemaal naar beneden zit er voor ons niet meer in. Maar toen ik (Hans) zag dat er halverwege een cache (virtual) lag, kon ik het niet laten de ervaring van zo’n wandeling te beleven. De heenweg gaat natuurlijk lekker, maar terug was het 1000 ft ‘traplopen’. De ervaring had ik echter niet willen missen. Wat is de canyon beneden ook geweldig.
Om het gouden randje nog wat extra glans te geven zijn we nog naar de zonsondergang boven de canyon wezen kijken. Een geweldige afsluiting van een prachtige dag.
Net buiten het park staat de camper in Tusayan. Geen echt mooi plekje, maar wel veilig met een aantal andere campers achter een pizzarestaurant. We hadden geen puf meer om veel verder te rijden.
Geschreven door Oopiess.avonturen