Vandaag is een echte ouderwetse ‘rijdag’ geworden. Ons volgende doel is het Yellowstone ParK. Navi zegt 686 mijl.
We zijn iedere morgen bij het ochtendgloren al wakker. Zo zaten we vanmorgen om 7:30u al achter het stuur. En dat is echt op tijd voor ons.
Omdat het naar Yellowstone toch wel ver rijden is, hebben na een tijdje toch de snelwegen op de navi maar weer ingeschakeld voor vandaag. Dat scheelde gelijk bijna 100 mijl.
Het weer was geweldig om te rijden. We hebben gister de goede keuze gemaakt om niet een dagje rust bij Mount Rushmore te nemen, maar door te rijden. In de achteruitkijkspiegel was het zwaar bewolkt, maar voorruit een stralend blauwe lucht.
Het landschap kwam met dat van gisteren overeen. Grootst en uitgestrekt dus. Maar wel iets heuvelachtiger en soms ook iets ruiger. Montana staat ook op de geocache-kaart en toen verder we naar het westen kwamen werd het ook iets groener. Het voorjaar komt er hier nu dus toch ook aan. Dat was laat dit jaar. Wist de weer zo vriendelijk man ons te vertellen waar we de propaantank van de camper hebben gevuld. Voor het eerst deze vakantie hebben we de korte broek aan. Eindelijk.
Zo rond de middag even de camper aan de kant gezet om via de telefoon of whatsapp met familie en/of vrienden in Nederland bij te kletsen. Moest wel rond die tijd want we hebben die 8u tijdsverschil.
Onderweg zagen we plots een afslag naar het Little Bighorn Battlefield. Uit de geschiedenislessen en de leesboeken van vroeger is dit een plaats die tot de verbeelding spreekt. Ik heb Wikipedia weer even geraadpleegd om het verhaal op te frissen
Een indrukwekkende plaats om te zijn geweest. Wel kregen we eerst een beetje het gevoel dat het leger van destijds mee geëerd werd dan de indianen. En dat terwijl hen land werd afgepakt en zij verdreven werden. Maar later kwamen we bij een monument wat geheel aan hen was gewijd.
De laatste paar uur van vandaag weer de Interstate-90 op en rond 18:30u er vanaf om in het kleine plaatsje Joliet achter een kerkje de camper voor de nacht neer te zetten. Als het van de pastoor mag. Van een kerkbezoekster hebben we zijn telefoonnummer gekregen en zijn voicemail ingesproken.

Wilipedia zegt over Little Bighorn:
De Slag bij de Little Bighorn, ook wel Custer's Last Stand was een slag tussen Indianen en het Amerikaanse leger, die op 25 juni 1876 plaatsvond in een vallei van de rivier Little Bighorn, nabij Crow Agency in Montana.
De voornaamste aanleiding was dat twee indianenstammen, namelijk Sioux en Cheyenne, hun reservaten verlieten en zich verzamelden in Montana om onder leiding van Sioux opperhoofden Sitting Bull, Crazy Horse en Touch the Clouds verder te vechten tegen de blanken.
Om de indianen terug te dwingen naar hun reservaten zette de US Army drie eenheden in, 1000 man onder generaal George Crook, en de Zevende Cavalerie onder leiding van generaal George Armstrong Custer, een onderscheiden en veelbelovende jonge bevelvoerder uit de Amerikaanse Burgeroorlog.
Op 25 juni zag Custer het indianenkampement op ongeveer 15 mijl afstand liggen. Tevens zag hij een groep van ongeveer 40 krijgers. Om te verhinderen dat deze groep het kampement zou waarschuwen verdeelde Custer zijn groep in drieën en zette hij de aanval in, een bevel van hogerhand naast zich neerleggend. Eén aanvalsgroep moest de krijgers verhinderen het kampement te bereiken. Een tweede aanvalsgroep zou de groep krijgers aanvallen en daarna samenkomen met de derde aanvalsgroep om het kampement aan te vallen.
Custer was een trotse en flamboyante man, die zich graag in de belangstelling bevond. Hij weigerde versterking van de aanwezige Gatling guns en de Tweede Cavalerie; het moest een overwinning worden voor de 7e alleen. De indianen hadden ongeveer drie keer zoveel krijgers als de aanvalsgroepen van Custer. Het geldt daarom als een tactische fout van Custer om zijn groep op te splitsen terwijl hij al in de minderheid was.[1]
Doordat zijn opponenten een omtrekkende beweging maakten zag Custer dat hij omsingeld werd. Hij beval zijn soldaten om hun paarden neer te schieten om zo een bescherming te vormen tegen kogels van de oprukkende Indianen. Custer en de meeste van zijn mannen zijn hierna gedood.[2] Uit recent onderzoek (voornamelijk aan de hand van de vindplaats van de kogels en de locatie van de lijken) blijkt dat er meer sprake was van grote paniek en wegvluchten dan een heroïsche "last stand".
Custer was een van de grotere aankomende generaals van de Amerikaanse Burgeroorlog, maar zijn beslissing om toch een krijgsmacht aan te vallen die drie keer groter was dan de zijne, wordt vandaag de dag nog steeds onderzocht.

Geschreven door Oopiess.avonturen