Gisteren om 21u vertrokken in Rome en vandaag om 16u (plaatselijke tijd, is 13u30 Europese tijd) geland in Colombo, met een tussenstop van een kleine vier uur in Delhi. Van slapen op het vliegtuig was er weinig sprake, dus we zijn behoorlijk uitgeschud gearriveerd.

Onze eerste obstakel begon aan de immigratiedienst, toen bleek ik dat ik Luca's geboortedatum verkeerd had ingevuld op het visum :-S. Lap, we moesten het regelen met de Chief of the Immigration Office.... wachten maar... wachten maar... maar niemand die ons binnen roept 'in the office'. We begonnen al te vrezen voor onze valiezen. Loris had het tegen dan al helemaal gehad! 'Foert' dachten we, we kopen gewoon een nieuw visum, die 40 dollar kan ons op dit moment gestolen worden. Wij naar een ander loket om dat visum te kopen. Helaas, we werden terug naar de Chief gestuurd, maar wel met een niet te missen detail... we moeten niet buiten wachten, gewoon binnen stappen is de boodschap. Nice to know!

Dat deden we... en op een paar minuten was de boel geregeld, zonder extra kosten! De meneer met het witte pak van de immigratiedienst mochten we nu wel passeren :-). Onze valiezen stonden naast de band te blinken (geen geduw en getrek om als eerste de valiezen van de band te halen) en onze chauffeur stond met zijn kaartje 'Family Maes', beetje ongerust dat we maar niet kwamen, klaar om ons op te pikken. Anuschka is de host van ons eerste verblijf en zal tevens onze chauffeur blijven de gehele reis. Bruin gezicht en witte tanden, heel vriendelijk, we hebben er een goed gevoel bij.

Eenmaal buiten het vliegveld voelen we de vochtige warmte. Kokospalmen, bananenbomen, rijstvelden passeren de revue.

'Pinnawala 5 km' zien we staan, we zijn er bijna. Ondertussen is het non-stop beginnen gieten, duidelijk wel monsoon! We arriveren bij 'Green leaves Garden'. Heel de familie staat klaar. De thee, pittige koekjes en vers geplukte bananen smaken ons. De mama bereidt ondertussen onze eerste curry.

We mogen aan tafel. Pittig, maar heel lekker.

Klaar om te gaan slapen. Door de nog steeds gutsende regen gaan we naar de 'mud chalet'. Een schurftige hond ziet ons veel te graag en slaagt er in de deur open te doen en zich helemaal nat op ons bed te vleien. Grrr... laken helemaal vies. Mina en Luca die eerst apart in het huis zouden slapen halen we toch ook bij ons. Voelt beter.

We kruipen in bed, geen bovenlakens te bespeuren... gebruiken ze dit niet? Mileto haalt nog een deken bij de familie. Gewoon nemen, niet te veel naar kijken of ruiken... We leggen ons, duidelijk bewust van een hele cultuurshock. We schieten in de lach... dit belooft!

Geschreven door Milenkim